Be sure to taste your words before you spit them out – Oscar Auliq-Ice
We zeggen wel eens dat ‘woorden kunnen raken’, alleen, hoe raken ze ons dan?
Wanneer ik erover nadenk en ‘een woord’ met iets vergelijk, is dat voor mij met ‘een ding’.
Woorden kunnen me net zo blij maken als wanneer ik een geschenk krijg. Ik kan woorden koesteren, er verliefd aan terugdenken, mijmerend door mijn hoofd laten dansen en als een mooie herinnering omschrijven.
Maar wat gebeurt wanneer woorden je op een negatieve manier raken?
Doet een woord evenveel pijn als een snijwonde bijvoorbeeld?
Of zelfs meer? En hoe verzorg je de wonde dan?
Wat als ze je hart breken, je maag scheuren.
Ze lijken tegen de binnenkant van je hoofd aan te botsen zonder de uitgang te vinden. Wat je ook probeert, kwetsende woorden geraak je niet zomaar kwijt. Het kan een ware zoektocht zijn om een paar woorden te niet te doen.
Een hele lastige voor sommigen. Voor velen misschien wel. Voor mij alvast.
Ze kaatsen tegen de binnenkant van mijn hoofd en verschijnen terug achter mijn ogen, heel centraal zichtbaar, met een schijnwerper er op. Ik probeer ze uit te gommen. Maar opnieuw, woorden verdwijnen niet zomaar. Ook als ik snel naar rechts swipe, vinden ze hun weg terug naar links.
Wat is dat toch met woorden.
Je kan ze niet aanraken, je kan ze niet knuffelen, je kan ze niet slaan,
maar toch zijn ze overal.
Heel mooi!
Je stelt het heel plastisch voor Katrijn. Volledig eens dat woorden een betekenis hebben voor de ontvanger. Daarom niet altijd dezelfde betekenis die de zender eraan gegeven heeft. Ik heb de gewoonte om mijn teksten meer dan eens te herlezen en betrap er mezelf op dat ik in functie van de ontvanger ervoor behoed om juist te schrijven. Heel gek, het kan soms over slechts enkele letters gaan. Een ander voorvoegsel of voorzetsel en je zin krijgt een andere nuance.
Alle gekheid op een stokje. Je schrijfsel was bijzonder. Goed geschreven. Proficiat!