Wilskracht

Binnen je fysieke begrenzing de kracht vinden om je mentale veerkracht te vergroten met als doel jouw gehele functioneren te maximaliseren.

Stel je voor

je lichaam staat elke dag vanbinnen in brand. Je roept het uit van de verschroeiende pijn. Alleen ziet niemand iets aan je. Je blijft roepen: “PIJN! HET BRANDT!”. Het lijkt alsof, hoe luider je schreeuwt, hoe minder je gehoord en gezien wordt. Tot je lichaam beslist dat de grens is bereikt en je het bewustzijn verliest. Wie bij je is, voert je naar spoed. Een arts onderzoekt je lichaam vanbinnen en vanbuiten, maar niets te vinden. Een verpleegster vertelt je dat je naar huis mag. De felste brand is gestreden, enkel het gloeien blijft…Tot de volgende aanval zich aanbiedt. Je vraagt je af of er dan iemand je zal horen, je zal zien, je kan helpen.

Het allereerste moment

dat mijn lichaam overal pijn kreeg, diende een doodsangst zich aan, want hoe kon ik zoveel pijn voelen zonder dood te gaan? Tijdens één van de vele afspraken met mijn huisarts, sprak ik het ook uit: “Met deze pijn kan ik niet leven”. Haar ogen vergrootten en de geladenheid van mijn woorden sijpelden ook bij mij binnen. Het was geen aanzet naar een zelfmoordgedachte, maar toch meende ik woord voor woord wat ik toen zei: “Met deze pijn kan ik niet leven”. Dus ik ging op zoek. Naar literatuur, lotgenoten, medische en alternatieve hulp. Ik wou begrijpen wat er met mijn lichaam was gebeurd en natuurlijk wou ik een oplossing. Leven met de blijvende hoop dat het omkeerbaar kon zijn, dat was mijn drijfveer. Tot op vandaag is het nog steeds leven in onwetendheid over wat er juist met mijn lichaam aan de hand is, al zijn er wel een aantal plausibele denkpisten.

Ik kreeg de gouden tip

om naar een huisarts te gaan die ook homeopaat is. Een zeer groot nadeel hiervan is de kostprijs. Bovendien worden zijn oordeel en diagnose niet aanvaard en vegen de controleartsen die gewoon van tafel. Omdat homeopathie in België niet gerekend wordt bij de conventionele geneeskunde, wordt het niet terugbetaald. Onder conventionele geneeskunde begrijpen we de geneeskunde die wetenschappelijk bewezen is. De eerste medicijnen werden in de 19de eeuw gemaakt en redden natuurlijk heel veel levens, maar wat bestond dan voor de 19de eeuw? Geneeskunde die gebaseerd is op eeuwenoude kennis en ervaringen uit de natuur. De basis van de Chinese geneeskunde werd meer dan 5000 jaar geleden gelegd. Het is pas sinds de 19de eeuw dat de twee vormen tegenover elkaar kwamen te staan, omdat toen de medicatie zoals we ze nu kennen, ontwikkeld werd.

Waarom geen systeem uitbouwen

dat ervoor zorgt dat homeopaten een betaalbare mogelijkheid zijn en blijven voor zieken? Zeker wanneer onze gekende geneeskunde, die tevens pretendeert de enige betrouwbare te zijn, tekortschiet omwille van: “We hebben niet de wetenschappelijke kennis om uw situatie ergens aan te linken.” Vandaar dat Fibromyalgie de vuilbakdiagnose genoemd wordt. Niet omdat wij niet ziek zijn, wel omdat de geneeskunde nog niet zo ver staat dit vast te kunnen stellen. Laat staan dat ze kunnen helpen. Er zijn homeopaten die ook ‘gewoon huisarts’ zijn en zich nadien specialiseerden in homeopathie. Want dat is het, een specialisatie waarvoor ze jarenlang studeerden en ook onderzoek deden. Veelal buiten België, het land dat toch zo vooruitstrevend is. Vergeef me mijn sarcasme.

Het eerste onderzoek

bij mijn homeopaat vertelde hoe uitgeput mijn lichaam was. Mijn immuunsysteem stond in alarmfase. Net als mijn zenuwstelsel. Hij vond een bacterie, Borrelia Miyamotoi. Een minder gekende Lyme-bacterie. In België wordt hier niet op getest. In Duitsland wel, maar de resultaten hebben in België geen waarde. Een bacterie die ze in Duitsland vinden, wordt in België niet erkend. Hoe kan dat? Meer nog, als ik hierover iets zei tegen een specialist in een ziekenhuis, werd dit weggelachen. Wat kan je als patiënt beginnen Artsen die in België strijden voor de niet-erkende Borrelia-infecties worden zelfs bestraft.

Daar zit ik dan, voor een arts met een spottende lach.
´s Morgens was ik met veel moeite opgestaan.
Ik kocht een elektrische tandenborstel, want ik had de kracht niet meer mijn tanden te poetsen. Laat staan me te douchen. De ochtendroutine eindigde meestal in tranen, omdat ik het niet voor elkaar kreeg om op tijd te vertrekken. Kindjes naar de kinderopvang en ik door naar het ziekenhuis. Parkeren, uitstappen, mezelf slepen naar de juiste wachtzaal,
om dan te horen dat ze niets kunnen vinden en dus niets kunnen doen om me te helpen.
“Welke Borrelia?”, met een onterechte, betweterige grijns,
want wie is het die deze bacterie niet kent.

De homeopaat vertelde me

dat de bacterie Borrelia Miyamotoi waarschijnlijk al gedurende langere tijd in mijn lichaam zat zonder uit te breken. Door een traumatische gebeurtenis werd de bacterie geactiveerd en viel het mijn zenuwstelsel aan. Wat ik geleerd heb, is dat de bacterie zich in het lichaam verplaatst, dat het zich nestelt in cellen en organen, waardoor het vaak na enige tijd niet meer in de bloedbaan te detecteren is. De klachten worden door een aantal stressoren, zoals suiker, warmte, alcohol of stress geactiveerd. We spreken hier over ´chronische Lyme´ of een ´post-Lyme infectie´. Niet erkend in België. Het gekke is dat dit soort situaties bij dieren wél bekend is. Een hond die kerngezond wordt afgezet in een hondenhotel en er doodziek uitkomt? Een dierenarts moet blijven zoeken tot die een oorzaak vindt. Ze kunnen het baasje en zijn hond niet naar huis sturen met de diagnose Fibromyalgie.

Na een kruistocht van onderzoeken

om zowel gekende aandoeningen als zeldzame ziektes af te vinken, kreeg ik die alom bekende vuilbakdiagnose, Fybromyalgie. Velen die chronische pijn en vermoeidheidproblemen hebben, belanden in de vuilbak, waar soms eens de klep van wordt geopend door een controlearts die de macht heeft te oordelen vanuit zijn eigen perspectief, dat al dan niet gekleurd is. De klachten van lotgenoten Fibromyalgie zijn, wat denk je, dezelfde als die van lotgenoten met chronische Lyme. Zou het dan niet kunnen dat er lotgenoten met Fibromyalgie, te kampen hebben met een variant van Lyme? Ah nee, wacht, ze bestaan niet! Mijn excuses. Of zijn veel lotgenoten Fibromyalgie ook hoogsensitief en putten ze hun lichaam uit door niet aan zelfzorg te doen? Ah nee, wacht, je rolt met je ogen bij het woord hoogsensitief. Mijn excuses. We moeten allemaal zo veel mogelijk doen alsof we gezond zijn om aanvaard te blijven binnen de gemeenschap. Ik weiger de klep van de vuilbak te sluiten.

De pijn is niet weg

het is onder controle door de medicatie. Vergeet ik één pil, dan spurt het vuur de hoek al om. Maar ik leef weer. Zoveel mogelijk binnen de grenzen, met het besef dat de pijn er is, als een schaduw achter me, voor me, naast me. Altijd aanwezig. Is dit dan voor altijd mijn nieuwe normaal? Door mezelf te onderrichten verdween de doodsangst. Ik leer over Lyme, hoogsensitiviteit en Fibromyalgie, over hoe mijn hersenen werken, mijn zenuwstelsel en wat prikkels als effect erop hebben. Hoe ik hier zelf invloed op kan uitoefenen. Ik leer omgaan met verlies van vrienden, verlies van sociaal leven en te genieten van wat en wie ik wél heb. Ik leer relativeren. Ik leer dat artsen ook maar mensen zijn, beperkt binnen hun eigen geloof, kennis en mogelijkheden. Ik leer luisteren naar de mensen rondom me.

Ik ben geen arts

noch een betweter. Ik ben een vechter. Ik ben nieuwsgierig en leergierig. Ik heb vertrouwen en volg mijn buikgevoel. Ik vel geen oordeel. Ik luister. Ik kies kennis én ervaring. Ik geloof in mijn eigen krachten. Een paar jaar terug had ik niet de zelfzekerheid dit op te schrijven. Misschien kan ik iemand wel helpen door erover te schrijven? De weg van de pijn bleek de weg naar mezelf. Borrelia en/of Fibromyalgie en/of hoogsensitief en/of kortsluiting in de hersenen? Wat alvast wel algemeen aanvaard wordt, is dat lichaam en geest met elkaar verbonden zijn. Ik heb mijn geest te veel uitgebuit om op korte termijn fysiek te kunnen genezen van jarenlange mentale zelfmutilatie.