Werk

If you’re always trying to be normal, you will never know how amazing you can be. – Maya Angelou

Mijn werk is

sinds 5 jaar een plaats waar ik thuiskom. Ik heb de beste, tofste, liefste, grappigste, meest gedreven collega’s, binnen en buiten mijn geliefde team. De pijn veranderde veel voor me, maar nam me mijn werk niet af. Afgestemd op wat ik aankan, werk ik elke dag een halve dag. Mijn lichaam voelde de laatste 6 maanden enigszins stabiel aan. Het gaf me de hoop dat ik mijn werktijd kon opbouwen.

In januari presteerde ik

in 4 weken 2 volle dagen. De eerste deed mijn lichaam wankelen, maar ik trok in twijfel of het wel aan die werkdag lag. De tweede, afgelopen vrijdag, veegde alle twijfel van tafel. Het vuur schoot door mijn armen naar mijn handen en deed mijn hart versnellen.
Of was het andersom?
Na 2 uur in stilte vechten tijdens een teammeeting, verloor mijn wil controle over mijn lichaam. Het vuur racete door mijn zenuwstelsel, alsof vuurballen zich om het snelst verplaatsten over mijn hele lichaam en mijn zenuwstelsel hun racebaan was. De vlammen schoten uit mijn handen en uit mijn gezicht. Verschroeiende hitte heerste binnenin.

Mijn collega’s vroegen

hoe ze me konden helpen. “Laat me alsjeblief alleen”, fluisterde ik. Ik kon niet meer stappen, mijn benen voelden als verlamd. Mijn collega’s verlaatten in stilte de vergaderruimte. De TL-lampen kunnen niet uit, ik hield mijn hand beschermend boven mijn ogen. Ook een beetje uit schaamte. Ik wilde verdwijnen, in een vingerknip thuis zijn.
Mijn zus haalde me op.
Omdat mijn benen aanvoelden alsof ik uit narcose wakker werd, bracht ze me met een rolstoel naar de auto. Thuis aangekomen, liet ik zo snel mogelijk aan mijn teamleider weten dat ik oké was. Naar mijn gevoel verkleinde ik op die manier het moment. Maar voor wie?

Toen ik vandaag

op het werk aankwam, keerden flarden van vrijdag terug. Ik zie mezelf een uur vastzitten op een stoel, in elkaar gedoken, met mijn hand mijn gezicht verbergend. Ik zie iemand die pijn lijdt, tegen iets onzichtbaars vecht. Zonder controle over haar eigen lichaam. Als verlamd laat ze huilend het vuur branden tot het uit zichzelf dooft.
Ben ík dat? Nee, echt? Gebeurde dit vrijdag met míj?
Tijdens het weekend plaatste ik dat moment in een geminimaliseerd perspectief. Ik zat meer in met de beleving van mijn collega’s, zo hoefde ik me niet op mijn eigen gevoel te focussen.

Maar wanneer ik mijn kantoor binnenstapte vandaag,
voelde ik mijn keel dichtknijpen, mijn hart verstijven, mijn benen verzwaren.
Met mijn blik op de grond gericht, maakte ik mezelf onzichtbaar.
Hier gebeurde iets traumatisch.
Elke opstoot is trauma.
Niet voor mijn collega’s, wel voor mij.
Want ík onderga het.

Mijn werk was

mijn veilige plaats. Ik zal er alles aan doen dit opnieuw veilig te maken. Ook al betekent het dat ik vastzit aan die halve dagen. Als dat is wat ik aankan, dan moet ik me daarbinnen bewegen en bewijzen. Ik werk, en daar ben ik dankbaar voor. Niet iedereen met chronische pijn heeft die luxe. Grenzen aftasten is altijd een risico. Maar net door uit mijn comfortzone te komen, kan ik uiteindelijk meer bereiken.

Herken je jezelf in mijn situatie? Bekijk dan mijn gesprek met fotografe Evy en Axl Peleman over Project ‘Inzicht’, op zondag 5 februari om 14u op Eclips TV.