EXTRA TIME
Meer of minder tijd? Gewoon tevreden zijn!
Ik was elf toen mijn papa stierf. Ben zus van een broer én zus met een mentale beperking. Op mijn 46ste kreeg ik de diagnose BRUGADA syndroom en kreeg een ICD. Mijn man op zijn 53ste kanker.
Toch, ik vertrek nog elke dag fris en goedgezind naar het werk. Ook al leef ik sinds 2008 met een defibrilator! Ben ik al jaren mantelzorger voor moeder, bewindvoerder voor broer met een mentale beperking. Sinds 3 jaar partner van een kankerpatiënt. Die terug voltijds werkt. Want amper geopereerd ontving hij een uitnodiging van het ziekenfonds, om hem te coachen snel het werk te hervatten.
Tijd? Meer of minder! Het maakt niet uit. Elke dag die begint is nieuw leven. Gelukkig zijn begint met tevreden zijn, bij het ochtendgloren samen je ogen openen, uitgeslapen of niet.
Of durf ik voor slechts één keer vragen voor een uurtje meer? Voor een babbel met beleidsverantwoordelijken in de zorg. De voorbije weken stel ik me heel veel vragen over zorg op maat.
Besparingen, inclusie. Ik kan heel veel begrijpen.
Misschien is het teveel gevraagd om in hun drukke agenda’s, een uurtje tijd te voorzien en even stil te staan om na te denken over hoe moeilijk het dagelijkse leven kan zijn voor families die, ongevraagd, in een wel zeer complexe zorgsituatie geraken?
Want, wat verwachten jullie (nog meer) van mensen die chronisch ziek zijn? Van de familie van mensen met een beperking? Hebben jullie ervaring in de zorg? Zijn jullie mantelzorger? Beseffen jullie wat er van buitenhuis werkende mantelzorgers mét een gezondheidsprobleem verwacht wordt? Hebben jullie weet van hoe complex zorgsituaties in één en dezelfde familie kan zijn?
Wanhopig? Neen dat ben ik niet.
Want als het me even niet meer lukt,
zit mijn hoofd vol met vragen,
dan ga ik naar het graf van mijn papa,
kijk ik naar zijn foto,
veeg ik zijn grafsteen proper,
word ik even heel stil,
laat mijn tranen de vrije loop,
zonder commentaar, zonder vreemde blikken.
Je bent al zo lang weg,
maar aan je graf is het voor even wij twee,
voel ik je heel dichtbij.
Denk ik aan de zondagochtenden met verse broodjes en warme chocolademelk,
je lach, je humor,
hoe je ons huiswerk nakeek,
hoe vaak we samen hebben gezongen, puzzels gemaakt, kaart gespeeld, ….
Even vraag ik me dan af hoe anders het leven zou zijn,
als je had mogen blijven, niet zo jong gestorven was.
Ondertussen staan de wijzers van de klok aan de kerktoren een uurtje verder.
Zeg je me dat het goed is,
dat je ons steunt,
nog altijd van ons houdt
ook al kan je geen knuffel meer geven,
niet uitspreken dat je fier op ons bent.
Je stuurt me naar huis.
Bij het verlaten van het kerkhof,
ben ik gewoonweg blij en tevreden,
dat ik zorgen kan,
werken mag.
Jouw boodschap voor een gelukkig leven, zit nog steeds in mijn geheugen.
Geniet van de kleine dingen die kleur geven aan de dag. Sla ze op in je herinneringen zodat, zelfs op de zwaarste momenten van het leven, je die vele en mooie herinneringen kan oproepen. Ze helpen je om door te blijven gaan, te geloven en voorkomen dat alle kleur uit je leven verdwijnt.
Ik zal je nooit vergeten.
20 februari 2018
Carine
Bedankt Carine, voor je getuigenis van innerlijke kracht en verbondenheid. Jammer inderdaad, dat gewichtige theorieën en systemen het vandaag de dag vaak overnemen van eenvoudig stilstaan bij elkaars realiteit. Een buitenkant -hoe goed bedoeld ook- kan nooit de binnenkant vervangen, toch?
Liliane
Weer mooi en ontroerend geschreven. Liefs
Hoe mooi geschreven, iets op papier zetten is soms moeilijk. Hoe begin je er aan? Maar achteraf heb je daar zoveel voldoening van.
Andereen die dit lezen hebben er ook deugd aan, zoals ik, je raakt er door ontroerd, en kan je eigen kleine pijntjes beter plaatsen. Mensen zoals jij die zoveel moeten incasseren en toch optimistisch door kunnen blijven gaan inspireert ook anderen. CHAPEAU!!!
Hoe mooi en pakkend geschreven.
Chapau zo een mooie tekst. Ik zeg soms er zijn toch mensen die een hele rugzak vol moeten mee dragen Doe zo verder geniet van de kleine momenten die je kunt. Veel liefs x
Kippenvelmoment! Zo mooi, eerlijk en oprecht!
Dankjewel om dit te delen.
Ben er even stil van en het doet me weer beseffen dat gewoon kleine dingen een mens zo gelukkig kunnen maken. Een glimlach, een luisterde oor.
Hopelijk mag je deze mensen ontmoeten die tijd maken om even te luisteren. ?mijn glimlach heb je?Fijne zondag
Marie-Louise
Fijn je ontmoet te hebben. Je bent enorm positief ingesteld en ik vind het super dat je je verdriet ook plaats en tijd geeft. Liefs Ellen