VERLOREN… EN GEVONDEN

 LOST & FOUND

Sedert mijn 13 jaar heb ik al pijn. Toen vooral pijn aan beide knieën.

Ik was een vrij actief kind. En met spelen ben ik gevallen over een grote steen. Aan mijn pijnlijke knieën is toen niets gedaan, want alle aandacht ging naar mijn rechter elleboog. Die maakte een heel vreemde hoek naar buiten toe.

De knieën werden echter erger en door de jaren heen ben ik aan beiden herhaaldelijk geopereerd (waaronder een Maquet-operatie). De pijn bleef echter, maar ik nam me vast voor om die pijn niet mijn leven te laten overheersen. Ik bleef doen wat ik graag deed: (hard)lopen (waar ik meerdere medailles voor ontving), rolschaatsen, en werken in de Limburgse Volkssterrenwacht in Genk (waar ik rondleidingen deed en dus veel moest (rond)lopen). Want ik was (en ben) gefascineerd door het heelal rondom ons.

Alles ging goed ondanks het feit dat ik dagelijks pijnstillers moest slikken.

Tot 19 april 2005. Die dag kwam ik thuis van mijn werk (Limburgse Volkssterrenwacht was ondertussen Europlanetarium geworden). Ik stapte uit en nam mijn beide tassen uit de auto. Ik moest me haasten want mijn man (Rudi) en ik moesten die avond nog naar de cactusclub en we moesten ook nog eten. Zoals gewoonlijk liep ik langs het huis naar de achterdeur. Daar zou ik echter niet aankomen want opeens kwam mijn linker voet op een natte treinbil. Ik gleed uit en kwam erg hard met mijn rechter knie frontaal op de grond terecht.

Ik wist meteen dat het ernstig was. Ik voelde mijn rechter knie steeds meer opzwellen en de vreselijke pijn was niet te harden. Ik nam mijn knie met twee handen vast en probeerde te bedenken wat ik moest doen, want opstaan was uitgesloten. Ik kon er meteen niets meer mee, ik kon niet plooien, niet strekken, noch erop steunen. Uiteindelijk zocht ik mijn gsm en belde mijn man die binnen was. Hij kwam naar buiten gelopen en samen sukkelden we naar de Spoeddienst van het ziekenhuis in Genk.

Daar aangekomen heeft men mij uren laten wachten (want ik was niet stervensziek) en ijs kreeg ik niet (want men was bang dat ik dat mee naar huis zou nemen). Rudi probeerde de erg dikke en blauwe knie af te koelen met nat wc-papier en liep heen en weer naar de toiletten en terug naar mij in de rolstoel. Uiteindelijk werd er een RX gemaakt en weer na uren wachten vertelde men mij doodleuk dat er niets scheelde aan mijn knie en dat ik maar thuis wat ijs erop moest leggen!

Koppig dat ik dan ben, ben ik de volgende dag gaan werken. Mijn man bracht en haalde me. Uiteraard kon ik geen rondleidingen doen, maar mijn baas was akkoord dat ik tijdelijk administratief werk deed (met mijn rechter been op een stoel). Dat heb ik een maand volgehouden. Toen kon ik nog steeds niet steunen op de rechter knie en op een morgen kon ik ook niet meer staan op de linker voet. Verdict: stressfractuur van een botje in de linker voet !! Sindsdien ben ik thuis.

Om een lang verhaal van 13 jaren (sinds 2005) toch wat in te korten, sukkel ik nu niet meer alleen met de rechter knie (waarvoor ik nu trouwens morfine slik om de constante pijn de baas te worden). Maar ook de linker knie, de rug, beide polsen, de linker schouder, … doen mee. Dit alles zorgt ervoor dat ik nog steeds niet terug ben kunnen gaan werken. En dat is een verlies dat ik nog steeds moeilijk kan aanvaarden!

Want er is geen dag geweest in al die jaren dat ik niet graag ging werken. Ik heb van mijn hobby (sterrenkunde) mijn beroep kunnen maken. Wat wil een mens nog meer !?

In de beginjaren van mijn arbeidsongeval ging ik regelmatig naar het Europlanetarium. Iedereen kwam dan naar mij toe en gaf me koffie. Maar geleidelijk aan gingen mijn collega’s een voor een terug naar hun werkplaats en bleef ik uiteindelijk alleen achter.

Want ik kon niet naar mijn werkplaats, ik moest naar huis. Dat deed enorm pijn, en die pijn voel ik nu nog steeds. Het is een groot verlies voor mij dat ik niet meer kan gaan werken in de (ondertussen) Cosmodrome. Ook administratief werk lukt me niet. Ik kan niet lang aan een stuk op een stoel zitten, dan moet ik even gaan liggen. Want mijn rug is ondertussen ook vrij erg.

Tot zover mijn verlies, want hierover kan ik nog bladzijden vol schrijven. Maar wat heb ik dan gevonden (cfr. Lost & found)?

Wel, in zekere zin ‘mijn man, Rudi’. Rudi is het zonlicht in mijn leven. Ik hoef maar te roepen op hem en hij komt mij helpen. En ik roep de hele dag op hem. Valt er iets op de grond en het rolt onder tafel: Rudi roepen. Geeft een poes over: Rudi roepen. Mijn rechter voet heeft onderaan eczeem (sinds 2015): Rudi roepen (en Rudi doet er verband op, want ik kan die knie niet meer plooien om de voet om te draaien). Was in de wasmachine doen: Rudi roepen. Enz… Rudi helpt me dagelijks met honderden kleine en grote dingen!

Wat heb ik nog gevonden? Creativiteit. In volwassenonderwijscentrum Doppahuis in Hasselt ga ik elke 2 weken schilderen. En via een korte cursus aldaar heb ik Zentangle ontdekt. Schilderen en Zentangle helpen me soms om de pijn en de miserie te vergeten. Ook dat kan belangrijk zijn. Maar het heeft jaren geduurd vooraleer ik dat door had. Want mijn verlies is groot. En ik weet nu dat ik dat niet meer terug krijg. Het duurt nu al 13 jaren en mijn medische problemen worden steeds groter. Zo ben ik nu aan het wachten op enkele operaties. Mijn linker knie moet opnieuw geopereerd, mijn linker schouder wacht op een operatie en mijn linker pols moet wellicht ook geopereerd worden omdat ik die in augustus over gevallen ben (de laatste 3 jaren ben ik al 4x gevallen omdat ik niet meer vast op mijn benen sta) en ze geneest niet gelijk het moet.

Hier bijgevoegd vind je een schilderij van mij alsook een zentangle tegel die ik gemaakt heb. Als ik daarmee bezig ben vergeet ik mijn omgeving en mijn pijn en ga ik helemaal op in de creatieve bezigheid. Ik ben erg dankbaar dat ik dat gevonden heb!

Josiane Claesen