Valkuil

Prejudice is a burden that confuses the past, threatens the future and renders the present inaccessible.
– Maya Angelou

De voordelen van opruimen ontdekte ik pas nadat ik mama werd. En dan moest ik eerst nog een aantal fases doorploeteren, zoals die van ongeloof;
‘Dus wat, ik moet achter jullie allemáál opruimen!?’
Er zijn nog steeds dagdagelijkse taken waar ik een hekel aan heb, zoals euhm, alles in de keuken. Van groenten snijden, er een gerecht van maken waar de kinderen niet op vloeken, tot de afwas nadien. Alleen mijn koffiemachine vind ik leuk. Uiteindelijk, na veel weerstand, ontdekte ik de voordelen van een opgeruimd huis, de was opplooien en effectief ook wegleggen, ruiten wassen. Het biedt rust wanneer alles gedaan is. Toch ligt daar een valkuil.

Op een zondag laadde ik mezelf op door naar een crime podcast te luisteren in de hangmat met de zon op mijn gezicht. Ik gunde mezelf een ligmoment, tot ik onze dakramen opmerkte en ze vergeleek met die van de buren, ook een gezin van vier. De zon genoot van haar reflectie op hún ramen en de weerkaatsing verblindde me. Had ze kunnen kiezen, ze had onze ramen ontweken.

Vol schaamte zocht ik mijn poetsgerief bijeen
en vol goesting startte ik met het eerste raam van de drie.
Raam twee heb ik gefrustreerd, op doorzettingsvermogen,
en met hulp van Jérôme afgewerkt.
Het derde raam moest wachten, mijn batterij was leeg,
ik kon met mijn armen en handen niets meer doen .
Dát is mijn realiteit.

Hoeveel ik nu ook hou van een opgeruimd huis, het lukt me niet om op om het even welke moment mijn energie en kracht eraan te geven. Elke dag loop ik achter de feiten aan. Een schoonmaakdag is al helemaal een utopie. Ik moet het hebben van ‘opgeladen’ momenten. Dus ook plannen is veelal nutteloos. Ik kies niet wanneer het me lukt op te ruimen, te poetsen, te koken. Ik kies om mijn dagelijkse energie in halve werkdagen te investeren. Daarna moet ik het doen met wat overblijft.

Ondertussen, terwijl ik nalees, voel ik dat frustratie komt bovendrijven. Het gevoel van verantwoorden is veel aanwezig omdat mijn pijn niet op mijn gezicht staat geschreven en er wel es vragen over worden gesteld. Of het wordt ín vraag gesteld. Maar moest ik mogen kiezen, met welke reden zou ik voor deze pijn- en vermoeidheidssituatie kiezen? Voor het geld en mijn sociale contacten moet ik het alvast niet doen. Het was en is géén keuze, het overkwam me.

Ik koos voor mijn samengesteld gezin. De gevolgen van die keuze probeer ik zo goed mogelijk te dragen. Ik kies om ’s morgens koffie met melk te drinken. Dat de melk op een ochtend zuur blijkt, daar koos ik niet voor. Ik probeer te leren uit mijn situatie en daar praat of schrijf ik over. Om zo een beetje inzicht te geven, een tip van de sluier te lichten van wat het is om te leven met constante pijn en vermoeidheid. En heel misschien doet het nadenken over hoe jij naar mensen zoals mij kijkt, met welke vooroordelen je een gesprek start. Want ook dat is een valkuil. Of het doet nadenken over hoe je jezelf liefhebt, voor jezelf kiest in moeilijke situaties. Zorg alvast goed voor jezelf. Wees je eigen beste vriend.
En ruik eerst aan de melk voor je ze inschenkt.