The more you are focused on time -past and future- the more you miss the Now, the most precious thing there is. – Eckhart Tolle
Ik vind ´alleen zijn´
een complex gegeven. Hoewel ik geniet van gezelschap, hou ik ervan alleen te zijn. Maar de grens met eenzaamheid is soms dun. En is het dan wel eenzaamheid wat ik voel, of is het eerder rusteloosheid?
Vroeger hield ik veel meer van me-time. Hoe komt dat?
Er is een verschil tussen vrijwillig en gedwongen ´alleen zijn´. Soms is het een keuze, terwijl je je goed voelt of omdat je overprikkeld bent. Maar soms word ik ertoe gedwongen door een pijnopstoot of een plotse vermoeidheid. De enige leuke me-time, is natuurlijk die waar je ongedwongen en met plezier voor kiest.
Ik werk
progressief deeltijds. Ik zie de deeltijds ´vrije´ tijd niet als eigen keuze, de fibromyalgie dwong me ertoe. Mijn man ziet het als luxe, vrijheid, vrije tijd. Waarom heb ik dat gevoel niet? Wat ik eigenlijk wil doen, is werken, reizen, uitgaan of zelfs gewoon met de kindjes spelen of mijn huishouden kunnen bijhouden.
Maar wat ik doe, is al drie jaar ronddolen.
Doktersbezoeken, boodschappen doen, vragen wie kan afspreken, televisie kijken, staren, zitten, liggen. Ik vond het die periode ook helemaal niet leuk om alleen te zijn met mezelf. Want plots is hier die persoon met constante pijn en een niet uit te leggen vermoeidheid, ¨want je doet toch niets?¨
De laatste twee zomers
reisden we naar Frankrijk. Met drie kindjes richting de Provence. De weg was lang. Met nu en dan geroep naar de achterbank dat iedereen moest zwijgen omdat mama niets nog kon verdragen. Elke vraag, elk geluid, een duwtje tegen de zetel, alles was te veel. Met oogmasker en koptelefoon op trotseerde ik de fysieke uitputting waar ik doorging.
Hoewel je in een auto alleen maar hoeft te zitten, moet ik recupereren van elke rit die langer dan een uur duurt. Laat staan tot de Provence.
Drie dagen had ik nodig toen we op onze idyllische locatie arriveerden. Drie dagen kon ik niets van prikkels aan. Ik voelde mijn hart versnellen en sprak mezelf moed in.
¨Ademen, blijven ademen.¨
Tot ik wakker werd met fysieke rust, de vakantie kon beginnen. Pet op, zonnebril aan. Overdag bezochten we stadjes in de buurt, genoten we van het zwembad, van elkaar en bleven we ook gewoon binnen wanneer het te warm was. ´s Avonds praatten we na met een glaasje streekwijn en de lokale nougat. Wist ik veel dat alcohol en suiker net pijnopstoten uitlokken. Naar het eind van de vakantie toe werd ik onstabiel, duizelig en kreeg ik te maken met pijn die een paar dagen aanhield. De rit terug moest nog starten…
Ondertussen drink ik al bijna twee jaar geen alcohol meer. Ik geef toe, ik ben een emo-eter en waarschijnlijk suikerveslaafd maar ik eet daarnaast veel dichter bij de natuur dan vroeger. En hoewel reizen onze high is, lassen we toch even een pauze in.
Ik hoor gefluister,
¨Pas wanneer je het Nu aanvaardt,
kan je constructief aan de slag met de ruimte aan tijd.¨
Wanneer ik aanvaard
wat mijn situatie is op dit moment, zal ik misschien de ruimte aan tijd positief kunnen zien. Die momenten worden dan zelfzorg. Wat mijn levenskwaliteit ten goede zal komen. Dan pas zal ik genieten van de tijd naast het werk. Kiezen voor een bad in plaats van bezoek. Een wandeling in plaats van ronddolen.
Lezen in plaats van staren. Slapen in plaats van liggen.
Een keuze in plaats van een verplichting.
Zelfzorg in plaats van frustratie.
Zelfliefde in plaats van zelfkritiek.
Ik verlang ernaar.
Misschien proef ik het zelfs al.
Staren mag…
In stilte met halfgesloten ogen je blik richten op een punt in de verte
De voorbij tollende gedachten lezen en dan weer laten gaan
Gedachten zijn er altijd en ook dat mag
Luister naar jouw lichaam voordat het schreeuwen moet
“Treed in je eigen voetsporen, die zullen je leiden (en het tempo)’ schreef ik ooit in mijn schrijfmeditatie-uurtje. Al ervaar ik zelf hoe lastig het is. Babysteps?
Heel mooi en vlot geschreven!
Hi Katrijn
Zoo verdomd herkenbaar.
Vallen en opstaan.
En blijven hopen op een stap vooruit, een beetje meer genieten, wat extra energie.
Genieten van iets kleins en er in je hart iets groots van maken.
Veel moed
Veel hoop
Veel begrip
En je mooiste wensen die uitkomen
Veerle
Dag Katrijn,
Wat je schrijft is herkenbaar voor mij. Ik voel ook je verdriet, je gevecht. Je schrijft ‘Wat ik eigenlijk wil doen, is werken, reizen, uitgaan of zelfs gewoon met de kindjes spelen of mijn huishouden kunnen bijhouden.’. Dat is wat jij wil. Het is jouw hartwens, jouw verlangen, en dat kan jij niet doen of niet op de manier dat je het. Het is logisch dat je dat niet kan aanvaarden en dat die ‘extra tijd’ niet voelt als een cadeau, als luxe. Dat is het ook niet. Tenzij je staren naar het plafond, zitten, liggen, … omdat je lichaam echt niet meer kan, ziet als een geschenk :-). We kunnen met de tijd wel leren om ‘de keerzijde van de medaille’ te zien.
Ook mijn hartwens is wat ‘gewoon’ is, maar buiten je bereik ligt. De les die ik geleerd heb, is dat het vechten tegen de realiteit enkel meer verdriet geeft en de weinige energie ontneemt die je nog hebt. Ik laat de frustratie er zijn, waardoor ze zakt. Ik hoor mijn zelfkritiek en zeg ‘Kom nu’.
Zoals je geleerd hebt dat alcohol en suiker voor jou uitlokkende factoren zijn, zo leer je ook om te lezen in plaats van te staren, en te slapen i.p.v. te liggen.
Geef het tijd Katrijn, geef jezelf respijt.
Aanvaarden is geen eindpunt, het is een proces, een weg, en zeker één van vallen en opstaan.
Veel moed SOMEONE