Therapie

Nothing ever goes away until it has taught us what we need to know.
– Chödrön

Mijn psy keek me geschrokken aan,
“Relaxed? Jij?
Dit hoorde ik je nog nooit zeggen!
Wat bracht je tot dit punt?”

Zes maanden intensieve traumatherapie. Wekelijks twee keer fasciatherapie bij de kinesist en tweewekelijks gesprekken bij de psycholoog. Heftig. Onderwerp na onderwerp gooide ik op tafel. Het was van moeten. Soms spuwde ik het onderwerp uit, soms brullend, soms huilend, ook wel eens fluisterend.
Ik vond het allesbehalve evident om mijn verleden op een plateau voorgeschoteld te krijgen, maar het bleek nodig. Als een verliefd koppel zijn lichaam en geest met elkaar verstrengeld. Negeer je de één of de ander, dan ontstaat een vertrouwensbreuk, legde de kinesist uit.

Pijnvrij zal ik nooit zijn, hoorde ik van mijn arts. Mijn zenuwstelsel ging K.O. en dat laat sporen na. Nee, ik zie er meestal niet ziek uit, áls je me al ziet. Ik kleur steeds mijn grauwe teint bij en kies om elke dag aandachtig te zijn voor de goede dingen. Positiviteit is dan ook een superkracht. Soms kom ik vijf minuten buiten, soms een hele dag. Soms vertrek ik vol plannen en keer ik niet veel later terug naar huis.
Het is wat het is en dit is waar ik het mee moet doen, net als mijn geliefden om me heen.
Therapie was de beste beslissing, ook al was het niet de mijne, nee, ik wilde zoals steeds blijven doorgaan. Wie te ver van me afstaat, kan anders oordelen,
“Ze zit thuis, niets te doen.”

De nood om me te verantwoorden is weg. Begrip kan je niet afdwingen, een harde les. De grootste overwinning is waarschijnlijk dat ik dankzij mijn geploeter door het verleden uiteindelijk begrip kreeg voor mezelf. Ik zie mezelf nu. Ik gun mezelf ook meer. Het vroeg ontzettend veel moeite.
Ont-zet-tend veel.
Maar ik ben zo dankbaar voor dit moment in mijn leven. Het voelt als een start van een nieuw hoofdstuk. Of de afsluiter van het vorige. Hoe dan ook, ik heb nu zelf de pen in de hand.