LOST & FOUND
Op 6 december is het precies tien jaar geleden dat ik via de spoed werd opgenomen in het ziekenhuis en overgebracht naar de hartbewaking.
De verpleegkundige zet de radio aan om mijn gedachten een beetje af te leiden, maar ook om het piepen van de machines die mijn hartslag controleert naar de achtergrond te verdringen. Voor mij voelt het alsof de cardioloog van wacht me mijn vrijheid nu plots ontneemt voor problemen die ik al een leven lang ken. Hartritmestoringen met als gevolg bewustzijnsverlies. Geen enkel onderzoek heeft tot dan toe aangetoond dat er een probleem is met mijn hart.
Een paar dagen later, na veel onderzoeken stelt men Brugada-syndroom vast. Een aangeboren hartafwijking. Patiënten met dit syndroom hebben een hoog risico op plotse dood. Een ICD inplanten om mij bij elke volgende aanval te redden van plotse dood is de enige oplossing.
Je gezondheid verliezen is als een rouwproces. Het maakt bang. Opnieuw durven vertrouwen op je lichaam. Dat leer ik tijdens de revalidatie, mijn angst overwinnen. Angst voor zoveel gewone dingen waar voorheen nooit over nagedacht is. Met de auto rijden, een trap nemen, dansen, fietsen, wandelen, zwemmen, alleen naar een winkel, ….
Eén diagnose! Een groot verlies. Zoeken naar hoe het verder moet.
Ongeloof, boosheid en vooral angst voor het onbekende. Hoe moet mijn leven verder? Wat kan ik nog? Wat zien ze aan me? Wat voel ik als de ICD reanimeert? 9 maanden blijft mijn hartslag gewoon verder kloppen. Het machientje blijft stil. Ik krijg gelijk. Die ICD heb ik niet nodig, een gedachte die ondertussen in mijn hoofd zit. In het begin van de maand september 2009, op het einde van een werkdag, doe ik een eerste aanval. Ik sta onmiddellijk met beide voeten op de grond. Een brugadake en pats, daar lig ik weer. Even het licht uit, voor iemand beseft wat er gaande is, lach ik weer. Maar de angst zit er goed in. Weer vechten, geloven en verder gaan.
De dagen nadien heb ik zoveel nood aan rust en stilte, toch kan ik het gevoel van alleen zijn niet aan. Muziek op de achtergrond helpt me als ik alleen thuis ben. Het leven draait door. Mensen kijken vooruit, dromen van de toekomst. Dat is leven. Al droom ik niet vaak meer over de toekomst, maar kies ik om gewoon af te wachten wat een dag me brengt, Working on a dream van Bruce Springsteen doet me even wegdromen van een leven zonder zorgen, zonder tegenslagen en pijn.
Al te vaak ben ik met zwaar verlies in mijn leven geconfronteerd. Met ouder worden vraagt het verdriet na elk verlies meer energie en kracht om het een plaats te geven in mijn leven. Er zijn nog zoveel oude wonden die niet geheeld zijn voor ik met nieuw verlies geconfronteerd word.
Wanneer iemand zijn gezondheid verliest, heb je vaker hulp nodig. Op jongere leeftijd chronisch ziek worden terwijl je na je herstelperiode terug aan het werk gaat, vraagt veel kracht. Er spookt zoveel door je hoofd. Je wil niet afhankelijk zijn maar gewoon verder gaan met leven zoals voorheen.
Daar wringt het vaak in het gevoel van een patiënt. Je wil het zelf, je bent te jong om hulp te vragen, wil zelfstandig zijn en blijven terwijl je bij momenten zo onzeker bent en afhankelijk. Het maakt je kregelig, geeft stress en voor je het beseft ga je te ver over je grens van kunnen.
Een hobby, een korte pauze, een beetje ontspanning is dan broodnodig.
Bijna 10 jaar verder. Slechts met één boodschap bij het ochtendgloren. Probeer elke dag gewoonweg tevreden verder door het leven te gaan!
https://www.youtube.com/watch?v=R3ZMfPXgd_M
Carine
Respect Carine! Veel moed en sterkte!
Mooi Carnine, herkenbaar voor een deel en dat doet altijd weer goed…niet alleen worstelen.