Sterren kijken!

100% PASSIE

 Toen ik erg jong was, was ik al zot van poezen. Ik heb dan ook veelvuldig gezaagd om een poes en toen ik zeven jaar was, werd dit een feit.

Poezen zijn nogal eigenwijs. Daar doe je niet mee wat je wil. Onze eerste kitten, Minoe, was daar geen uitzondering op. Na een tijdje mocht ze buiten. Maar ik wilde, voor haar veiligheid en mijn gemoedsrust, dat ze ’s nachts binnen kwam.Mijn moeder was van mening, vermits ik de poes wilde, dat ik dan ook maar moest zorgen dat ze voor de nacht binnen kwam. Dus ik ging elke avond plichtsgetrouw buiten roepen op Minoe.Oh, ze kwam wel hoor maar op haar tempo. Meestal duurde het wel even voordat mevrouwtje bij mij stond zodat we samen naar binnen konden gaan. Zo kwam het dat, terwijl ik buiten stond te wachten op de kleine meid, ik naar boven keek en me begon af te vragen wat dat daar boven allemaal was. Uiteindelijk stond Minoe bij mijn voeten te miauwen terwijl ik met sterrenkaarten probeerde me een weg te banen aan de sterrenhemel. Mijn passie was een feit, het heelal.

 Op een uitstap naar de Abdij van Averbode vond ik het boekje: Sterren en planeten, van TOP-gidsen. En een nieuwe wereld ging voor mij open. Tegenwoordig hebben we meer dan 2000 boeken, waarvan er velen over het heelal gaan.

Maar met boeken alleen was ik niet tevreden. Ik zocht en vond enkele tijdschriften die me maandelijks nieuws over het heelal brachten. In één van die tijdschriften stond een cursus sterrenkunde in… de sterrenwacht van Genk! Ik schreef me meteen in voor die cursus. En ik was vol verwondering dat er een sterrenwacht zo dichtbij was. De Limburgse Volkssterrenwacht (te Genk) was toen nog in de kinderschoenen en met elke les hielp ik gaandeweg mee met stoelen klaar te zetten, met koffie te zetten, en met achteraf op te ruimen. Het duurde niet lang of ik deed er vrijwilligerswerk.

Maar nog was ik niet tevreden. Mijn passie voor de sterrenkunde laaide zo hoog op dat ik de hele weg wilde gaan. Ik wilde werken in de sterrenwacht en van mijn passie (mijn hobby) mijn werk maken! In 1992 was het zover, ik ondertekende een contract om te werken in de Limburgse Volkssterrenwacht, dat ondertussen het Europlanetarium geworden was !!

 Maar er was ook een keerzijde aan deze medaille. Toen ik 13 jaar was ben ik erg hard op mijn knieën gevallen over een grote steen. Het werd al snel duidelijk dat dit chronisch zou zijn. Af en aan had ik hevige pijnen aan beide knieën, in die mate dat ik gehinderd werd in mijn functioneren.

Maar ik genoot zodanig van het hele sterrenkunde gebeuren dat ik zwoer dat mijn knieën mij niet zouden tegenhouden. Dus ik ging dag na dag werken in het planetarium, soms met ganse hopen pijnstillers en ontstekingswerende middelen. Trouwens, ik had er toen ook al 4 operaties aan de knieën opzitten. Maar niets leek te helpen. Alsof dit alles nog niet genoeg was, ben ik in 2005 erg hard en frontaal op mijn rechter knie gevallen. Ik wist meteen dat dit ernstig was, want ze werd direct erg dik en blauw en ik kon er niets meer mee. Ik kon noch plooien, noch strekken, noch erop steunen!

Mijn man bracht me naar Spoed en daar zeiden ze verrassend dat er niets scheelde met de knie. Ze was alleen maar fel gekneusd. Ik moest thuis maar wat ijs erop leggen en enkele dagen rusten en dan kwam het wel in orde. Ik wist dat er meer aan de hand was, want op Spoed was er enkel een RX genomen. Van de vele weke delen van een knie zie je daar niets op, enkel het gewricht, de botten.

 Maar ik wilde absoluut gaan werken, dus ik stribbelde niet tegen. We haalden krukken en ik ging de volgende dag met krukken en al werken in het Europlanetarium. Rondleidingen kon ik niet doen, maar er was genoeg administratie die ik wel kon doen, tot de knie wat beter was (dacht ik zo). Mijn man bracht me en haalde me ook weer op. Dat heb ik een maand volgehouden. Toen, op de bewuste 3 juni 2005 kon ik plots niet meer op mijn linker voet staan. Het verdict: ik had een stressfractuur!

 Toen heb ik enige tijd in een rolstoel gezeten, want ik kon toen nog steeds niet steunen op de rechter knie. Om een erg lang verhaal korter te maken, tot op de dag van vandaag ben ik nog steeds niet terug kunnen gaan werken! Het bleek toch dat er vanalles mis was met de rechter knie. En volgens de prof, als de knie meteen geopereerd was geweest dan was er nu minder aan de hand en was ik waarschijnlijk terug aan het werk geweest. Maar er is bijna een jaar niets gedaan aan de knie (hoewel ik wel bij diverse orthopedisten geweest ben), en toen er dan toch iets aan gedaan werd, toen was het een oud letsel, toen was het te laat. De operaties die volgden hebben niet meer geholpen. Ik sukkel nu nog steeds met die rechter knie !!

Mijn rechter knie doet ook constant pijn. En door de last en het functieverlies doen ook de linker knie en de rug mee. Ik had gezworen dat mijn knieën mij nooit van mijn passie zouden afhouden, maar noodgedwongen heb ik verloren.

 Sterrenkunde is nog steeds mijn passie. Maar dat ik niet meer kan gaan werken in mijn geliefde Europlanetarium is nog steeds moeilijk om te verkroppen. Ik mag ook in het hele land gaan vrijwilligerswerk doen, behalve in het Europlanetarium (omdat dat mijn werk was)!

Ik volg de sterrenkundige nieuwsjes nu thuis, maar het is niet hetzelfde. Kinderen rondleiden en hen vertellen over het heelal waarin wij wonen, is voor mij het mooiste dat er is. Ik mis dat dan ook enorm.

Josiane Claesen