Sport

Op weg naar de wijsheid is de eerste stap stilte; de tweede luisteren; de derde onthouden; de vierde oefenen; de vijfde onderwijzen aan anderen.
Solomon Ibn Gabirol

Ik kreeg onlangs een gratis levensles van een vriendin tijdens een gesprek over sport. Ik haat fietsen, zeker tegen wind, maar ik hou van wandelen, in weer en wind. Op mijn eerste wandeling in september deed ik 3km, de tweede meteen 7km. 11000 stappen. 1u30. Heerlijk. Puur genot. Thuis nam ik een koude douche in de tuin en voila ik voelde me als herboren. Drie à vier keer per week trok ik erop uit. Ik merkte dat mijn uurwerk een signaal gaf na elke kilometer, waarop de tijd verscheen hoelang ik erover deed. Vanaf dan streefde ik naar 10 min/km. Sporten triggert bij mij blijkbaar een prestatiedrang. Maar zo bereik je een gezond(er) en strak(ker) lichaam, toch? “Goe bezig”, dacht ik.

Mijn werk biedt een fitnessruimte aan. Wanneer ik op kantoor werkte, maakte ik nadien een uur tijd vrij om op de loopband door te wandelen. Gedurende die drie weken in september voelde ik me terug de oude, sportieve Katrijn. Zoals vroeger, voor ik ziek werd, toen ging ik veel naar de fitness. Het is een droom daar weer te geraken dus startte ik met bewegen, basketten, wandelen, met lichte gewichten werken. Trots dat ik mijn lichaam opnieuw kracht gaf. Toch? Trots dat ik gezond leefde. Toch? Ik zag hier niets slechts in, alleen voordelen want bewegen is goed? Ja toch? Wat een mindfuck volgde kort nadien.

Na drie weken startte de pijntoename.
Vanaf ik de eerste hoek om was, voelde ik mijn benen protesteren.
Ik sprak mezelf toe, “Je gaat hier niet dood van”.
In de helft van de gekende route, had ik het gevoel dat ik zou vallen.
Na overleg met die stem in mijn hoofd, besloot ik door te stappen.
Puur op doorzettingskracht ben ik thuis geraakt, terwijl ik eigenlijk wilde neerliggen,
maakte niet uit waar, op een bankje of in het gras, op het voetpad.

De periode oktober, november en een deel van december was aansluitend één van de zwaarste periodes in de afgelopen vijf jaar. Ik verloor op een moment mijn zicht. Alles werd flou. De pijn in mijn armen en benen elke dag was onhoudbaar, allesoverheersend. Het legde me lam. Ik geraakte mijn huis niet meer uit en sliep grote delen van de dag. Me wassen en aankleden was teveel, slapen deed ik in een jogging waar ik dan een jas over aandeed om de kindjes van school te halen.

“Het mag niet erger worden dan dit”, is het enige wat ik me herinner van de afspraak met mijn specialist. Waarna hij me een lange tijd verplicht thuis zette. Voor het eerst ooit want ‘werken is belangrijk voor sociale contacten en het gevoel nuttig bezig te zijn’, ook het verschil financieel is groot wanneer je in ziekte belandt. Wat deed ik mezelf toch aan? Ik dacht dat ik goed bezig was door te sporten. Alleen functioneert mijn lichaam niet meer zoals vroeger, héél veel artsen begrijpen niet wat sporten met een lichaam van chronisch zieken doet. En wat blijkt, daarbovenop ben ikzelf mijn grootste vijand. 

Terug naar de gratis levensles van die vriendin. Ze vertelde me hoe ze haar looproutine opbouwde na haar gebroken been en hoe trots ze op zichzelf is dat ze na een jaar tot 5 km geraakt, de helft van wat ze voordien kon. Ze vertelde me dat als zíj op het punt komt dat ze zichzelf afvraagt of ze nog een rondje zou doen, ze de keuze maakt naar huis te gaan. Ze vertelde me dat als zíj aan haar lichaam voelt dat het pijn heeft, ze de keuze maakt rust te bieden en net even minder te sporten. Een gebroken been is niet te vergelijken met het lichaam van een chronisch zieke, hoewel het je ook beperkt en langdurige gevolgen kan hebben, maar het gaat over de mindset.

Ze hield me een gigantische spiegel voor
waarin ik mezelf twee middelvingers naar mijn andere zelf zag opsteken.

De lessen zitten soms in een onverwachte hoek, maar ze zijn er wel. Gratis en voor niks. Het enige wat ik moest doen was kijken en luisteren, naar iemand anders dan naar die stem in mijn hoofd. Wat niet gemakkelijk is voor mij want die stem maakt al lang deel uit van mezelf. We staan niet allemaal op dezelfde manier in het leven. Alleen door te luisteren zonder te willen weerleggen, te verantwoorden of verdedigen, en elkaar te zien voor wie we zijn, kunnen we van elkaar leren.

Ondertussen stel ik het goed. De pijn is gaan liggen, de vermoeidheid niet. De eerste stap naar sporten is gezet: ik kocht een yogamat en kijk er elke dag naar.
Je moet ergens starten hé.