Die größten Ereignisse, das sind nicht unsere lautesten, sondern unsere stillsten Stunden. – Nietzsche
Weet jij
wat je echt graag doet? Doe jij voornamelijk wat je zelf fijn vindt? Sinds de pijn doorbrak, bracht ik heel veel tijd alleen door. Het verplichtte me uit te zoeken wat ík leuk vind. Wat me opviel is dat ik vooral handelde in functie van anderen. De laatste jaren maakten me duidelijk dat schrijven voor mij quality time is. Wanneer ik schrijf, voel ik me goed. Een golf aan woorden stroomt van binnen naar buiten. Nadien voel ik complete rust. Maar waarom, als ik zo graag schrijf, ga ik het ook uit de weg? Waarom stel ik het uit?
Er is altijd wel iets
te doen in het huishouden. Of de televisie nodigt me uit te knuffelen met zijn beste vrienden, zetel en deken. Lang dacht ik dat ik lui was. Te lui om aan tafel te zitten en gewoon pen op papier te zetten, maar luiheid bleek een te gemakkelijk uitvlucht. Waarom zou ik dan quality time uitstellen?
Ik keer volledig in mezelf
wanneer ik schrijf. Tot op een niveau waar het lijkt alsof ik niet meer insta voor de woorden die op het blad verschijnen. De tijd vertraagt en wordt als het ware rekbaar. Het rekt zich uit over elk woord. Er heerst stilte. Van het moment dat mijn pen mijn blad raakt, tot wanneer het lost. Die rekbaarheid creëert rust, zoals witruimte tussen 2 woorden. De rust na een schrijfmoment kan je vergelijken met hoe je je na meditatie voelt. Maar opnieuw, waarom stel ik het uit?
Zowel bij schrijven
als bij meditatie ben ik alleen, met mijn ademhaling en mijn gedachten. Op een moment beland ik in een soort focus, een soort bewustzijn, waar ik op de deur van mijn emoties aanklop. Mijn emoties en ik waren nooit goede vrienden, zie je. Ik vermeed ze zoveel ik kon. Een conflictvermijder ten top. Schrijven lukt pas wanneer ik de klink vastneem. Maar vanaf de deur op een kier gaat, bots ik frontaal op een vloedgolf aan emoties. Die vloedgolf vertaalt zich in woorden, en vloeit mijn pen uit.
Het geheim van
de frontale botsing op het niveau van de rekbaarheid van tijd, is dat ik uiteindelijk altijd win. Altijd. Dat is een groot verschil met wanneer ik praat over mijn emoties. Ik voel, ik analyseer, maar winnen lukt me nooit. Sinds ik dat geheim ken, werkt het verslavend. Mijn lichaam hunkert naar de witruimtes, de vraagtekens, de punten. Meer en meer kom ik tot het besef hoe belangrijk quality time is. Een opgeruimd hoofd, zoals een opgeruimd huis, geeft niet alleen mentaal maar ook fysiek rust.
Mijn kamer was vroeger nooit opgeruimd.
Mijn vriendinnen zullen dit volmondig bevestigen.
Ik begreep het doel er niet van.
Papa riep “Zus! Al je kleren moeten van de grond!”
Dus ik spande een touw van muur tot muur en gooide er alle kleren over.
Ik omzeilde de opruimtaak. Zo goed als mijn hele leven ging ik op dezelfde manier met mijn emoties om. Ik omzeilde ze. Nu weet ik wat het me oplevert ze frontaal aan te gaan door ze neer te schrijven of ze door te ademen in meditatie. Ik laad mezelf op. Zoals Gwen Van Poorten schrijft in ‘Met voeten in het stopcontact’.
Sinds kort plan ik
mijn quality time wekelijks in want opgeladen kan ik de wereld veel beter aan. Het verleden heeft minder vat op me. Het heden ontrolt zich voor me. En de toekomst laat ik voor wat het zal zijn.
Ik kleur, maar de laatste maanden is het niets.
Door je tekst te lezen word ik verplicht om na te denken, WAAROM?
1 altijd eerst de andere!
2 Ik altijd laatst!
Dag Katrijn,
Ik herken wat je schrijft. Schrijven is je emoties in de ogen kijken, frontaal, en voelen, doorvoelen. Soms is dat bloeden, de grond onder je voeten voelen verdwijnen, overspoeld worden. Het is een pijnlijk proces, een catharsis eigenlijk. Ook ik ga het soms uit de weg, en tegelijk is het therapeutisch, louterend.
Hoezeer schrijven ook een vloedgolf van emoties losmaakt, de woorden die volgen maken het draagbaar, helend misschien zelfs.
Je beschrijf het zo mooi: de klink vastnemen en rust vinden in de witruimtes, de vraagtekens, de punten. Het voelt zo herkenbaar, en je woordspeling leest heel fijn.
Schrijfse groeten,
Laurence
Hoe mooi en raak je dat verwoordt, prachtig!
Ik doe al jaren aan ochtendlijke schrijfmeditaties (van J. Brown haar boek). Momenteel heb ik er een eigen versie van gemaakt. ‘Begin de dag met een woord’. Dat woord schrijf ik neer en daar schrijf ik los over tot ik ergens kom waar ik niet verwachtte te zijn.
Je beschrijft het echt helder hoe het voelt wanneer je schrijft en durft doorschrijven. Veel plezier ermeel!
Lieve Katrijn
Je woorden zijn als zonnestralen uit de hemel, als warmte op mijn huid.
Verbluffend mooi!
Liefs
Veerle