ME-TIME <–>WE-TIME
Kan het nog drukker!
Reorganisatie en verhuizen op de werkvloer. Op bezoek bij mama in het ziekenhuis. Iedere avond telefonisch contact of even op bezoek bij broer Jos. Zijn telkens terugkerende overvloed aan vragen beantwoorden. De dagelijkse taken in het huishouden. De administratie voor broer en mama. Mijn dag vliegt voorbij. Een beetje tijd om te schrijven, een artikel te lezen is er momenteel niet. Nieuwe energie haal ik uit mijn dagelijkste 4.000 stappen wandeling tijdens de middagpauze. Dat is in deze wel heel drukke weken mijn me-time terwijl de we-time, het zorgen voor mama en broer weer op volle toeren draait.
Nu ik vanavond weer aan het ziekbed van mijn nu toch wel heel zwakke mama zit, vertel ik haar over vroeger. Hoe we samen rond de tafel zaten en ze ons leerde breien, haken en kleding maken. Hoe ze ons leerde koken, brood en cake bakken. Hoe de was moet gedaan worden, leren strijken. Hoe ik van haar leerde zorgen voor anderen, genieten van de bloemen, de zon, de regen en het werken in de tuin. Hoe bezorgd ze was over de toekomst van Jos en Linda, de kinderen met een mentale beperking. De verhalen die ze vertelde over papa, die veel te jong stierf. Ook al was hij er niet meer, ze betrok hem overal bij. Zo hield ze hem in mijn herinnering en is het moeilijk om te geloven dat hij al meer dan 44 jaar overleden is.
Je leerde me dat zelfs de dagen gevuld met zorgen mooi zijn wanneer je ze, gevuld met liefde, kan delen met elkaar.
Al weken lang kijk ik naar haar handen die stil blijven, haar ogen die altijd gesloten zijn. Hoe stil ze op haar bed ligt en rust. Terwijl ik wacht op een reactie van haar, besef ik nog meer hoe erg ze papa elke dag heeft gemist. Haar rugzak van het leven is meer dan goed gevuld en zwaar.
Klagen over té drukke dagen? Neen! De veel herinneringen in die stille uren die ik doorbreng naast haar bed geven me zoveel vreugde en warmte. Die uren van mijn vrije tijd geef ik haar graag terug als dank voor alles wat ze voor ons heeft gedaan, me heeft geleerd.
Bij het afscheid geef ik haar een kus en opent ze even haar ogen. Ik wens haar een goede nachtrust, wuif nog even tot morgen. Met een glimlach vertelt ze me dat het goed is. Elke dag opnieuw al meer dan vier weken lang.
Carine
Wat een blog zeg, de tranen schoten me in de ogen, zo ontroerend, zo mooi, zo liefdevol hoe je over je moeder schrijft en de tijd die je met haar elke dag doorbrengt, ik denk dat ze gelukkig is met zo een dochter als jij. Respect!
Bij het lezen hiervan krijg ik een enorme deja-vu! Een week heb ik zo aan het ziekenbed van mijn mama gezeten, samen met mijn broer en zus, dagelijks van ’s morgens tot ’s avonds.
Mijn mama kon ik niets meer vertellen over vroeger. Haar brein was te zeer aangetast door het eindstadium van Alzheimer waarin zij verkeerde. Een week heeft ze liggen happen naar adem. Een week die zo lang als enkele maanden leek te duren.
Carine, je schrijft dit zo mooi en zo levendig dat de tranen vrijelijk lopen. Want het is nog maar enkele weken geleden dat mijn mama haar ogen voorgoed sloot. Alles komt terug bij het lezen van jouw blog.
De hoop die we in het begin nog hadden dat ze erdoor zou komen. De opluchting na die week. Maar ook de intense pijn met de wetenschap dat mijn mama er niet meer is.
Mama heeft ons ook leren kleren maken. Vroeger maakten we samen kleren voor ons, de kinderen. Later maakten we ook poppenkleren met haar. Ook haar kookkunsten heeft ze doorgegeven aan ons. Zelfs mijn broer heeft ze leren koken. En regelmatig ruik ik nog haar versgebakken brood en taarten, hoewel ik nu niet meer bak.
Carine, ik besef dat dit over jou moet gaan. Maar je hebt dit zo goed geschreven dat ik tijdens het lezen terug in het ziekenhuis was.
Ik wil je heel veel sterkte toewensen, want ik had dat zeker geen vier weken kunnen volhouden.
Josiane Claesen
Carine,
Je verhaal raakt me. Zorgen vormt echt de rode draad in je leven en je breiwerk ziet er fantastisch uit. Hoe je rent van het ene naar het andere en zo verbinding maakt in je levensbreiwerk. Hoe je op elk punt stilstaat, aanwezig bent, tijd maakt en met diepgaand respect omgaat, vind ik bewonderenswaardig.
Ik vraag het me dan af, of ik dat ooit zal kunnen. Zo geduldig en waarderend, zo sterk en kwetsbaar tegelijkertijd. Dankjewel voor het verwoorden, het scheppen van een mooi beeld van een dochter, mantelzorger, moeder, … in het omgaan met het leven van alledag waarin zorgen en ziek zijn hand in hand bevriend hun weg gaan.
Lieve groetjes,
Sabine
Wat heb je dit voor velen ‘zware moment’ zo teder en liefdevol verwoord. Ik kan alleen maar opkijken naar zo’n sterke vrouw! En hopen dat ik ook in staat ben om die kracht mee te nemen naar zulke momenten.
Veel moed, Carine! En nog vele mooie momenten!
Lieve Carine,
“Always my mother. Forever my friend.”
Moeders zijn zulke voorbeelden voor ons. Wat fijn Carine dat jij zoveel hebt mogen leren van jouw mama en nog altijd leert aan haar ziekbed en dit op jouw beurt ook mag verdergeven.
Mag Jezus die ons allen oproept om tot Hem te komen, je sterken, kracht en moed geven in deze moeilijke en drukke periode in je leven.
“Komt tot Mij, allen, die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven..” – Mat. 11:28
<3 Karine
Ik ben sprakelooos. ME-TIME, heel bijzonder. Respect en bewondering. Hartelijke groetjes
Woorden schieten te kort bij zo een mooi verhaal.