Passie, passioneel, passief, passé.

100% PASSIE

Een passie gelijk een job, een hobby. Passie zoals een sterk gevoel vanbinnen.

Heb ik nog een passie? Voel ik nog passie?

 Als kind zorgde ik steeds voor de nog jongere kinderen op de speelplaats. Hier ging het nog vooral om lichamelijke zorg. Een kindje dat pijn had van het vallen, een ander dat huilde omdat hij de juf niet kon vinden. Met ouder worden, werden die problemen meer van psychische aard. Zo kwam ik al snel zelf in het vizier van pesters. Ik kwam namelijk op voor de zwakke, stille, ‘vreemde’ kinderen. Daardoor werden die problemen steeds persoonlijker, gevoeliger, zwaarder. Ze begonnen me dieper te raken. Ik was dan ook steeds bezig met het drogen van andermans tranen, met het waarschuwen voor gevaar, met anderen het juiste pad aanwijzen.

Het enige waar ik mijn toevlucht in vond was het schrijven van gedichten, het tekenen van de mensen en dieren om me heen, het creëren van nieuwe dingen. Hier kon ik alles in kwijt. Het bracht rust en veiligheid.

 

                                                                      Een passie vol emoties. Passionele passie.

Toch kon ik het zorgen voor anderen niet laten. Het ging vanzelf. Het voelde als mijn taak op deze wereld. Ik ging verder met weekendopdrachten zoals babysitten in de buurt. Vervolgens ging ik het kleuterturnen begeleiden op zaterdagen en tijdens schoolvakanties waren dit allerlei sportkampen. Op zondagen was ik te vinden in het zwembad voor babywatergewenning en kleuterzwemmen. Alles stond nu in het teken van ‘het onderwijzen’ van andere kinderen.

Is dit dan mijn passie?

Maar omwille van het (h)eerlijke gevoel dat ik kreeg van het maken van kunst, koos ik ervoor om toch hier mijn carrière rond op te bouwen. Ik stapte naar de kunstschool en begon enthousiast aan mijn eerste jaar Grafiek. Maar al gauw bleek het op commando bedenken van onderwerpen en daarrond iets opbouwen mijn vuur voor creativiteit volledig te doven. Niets was goed genoeg. Ik werd enorm onzeker. Ik gooide al mijn potloden en tekenblokken aan de kant en sloeg een hele andere weg in.

Omdat ik mijn schoolvrije dagen volledig tussen de kinderen doorbracht, kwam ik opnieuw op het spoor van het onderwijzen. Met volle goesting begon ik aan een succesvolle onderwijsopleiding. Ik leek een nieuwe passie gevonden te hebben. Bovendien kon ik nu bedenken, knutselen, schrijven wat ik wou.

Maar ook hier was het nooit voldoende, nooit goed genoeg. Alleen dit keer vooral voor mezelf. Ik legde de lat steeds hoger. Op een duur zelfs onbereikbaar hoog. Iedereen zou van mij leren en dan ook nog eens alles geleverd in een gouden pakketje. In mijn loopbaan kwam ik langs baby’s, peuters, kleuters, lagere schoolkinderen, jongeren en zelfs de oude lieve mensen ging ik een mooie dag bezorgen.

                                                                                   Passie overwoekerd door perfectie.

In tussentijd ging ook mijn privé leven verder. En het zorg dragen voor anderen ging gewoon door. Ook mijn grootste droom ging in vervulling. Samen met mijn lieve partner bracht ik een dochter op de wereld. Maar al snel werd die roze wolk weggeblazen door een kille wind. Onze dochter bleek enorm veel extra zorg nodig te hebben.

Al die problemen , al het verdriet, werden steeds zwaarder om te dragen. Zo zwaar dat ik zelf niet door had dat ik langzaam verdronk in de zee van tranen die anderen bij mij achter lieten.

 Passie wordt passief.

Het zien groeien van anderen.

Het NIET zien krimpen van mezelf.

 Hoe groot het vuur ook was geweest, het was niet hevig genoeg om te blijven branden. Van hevig brandend vuur met 100% passie voor alles wat ik deed, voor alles wat ik ooit had betekend, naar een diep gat vol zwarte as.

Mijn lichaam valt langzaam stil.

Mijn hoofd stroomt over en loopt nu langzaam leeg.

Ik schreeuw: ”STOP, IK KAN NIET MEER!”

 

                                                                                                     Passie passé!

“Neen!” Opgeven staat niet in mijn woordenboek. Die passie, dat brandend vuur kan niet verdwenen zijn. Ik heb kinderen helpen groeien, ouderen opnieuw doen openbloeien.

Ik zal altijd blijven zoeken, blijven hopen dat het ooit weer beter gaat. Diep vanbinnen zit een enorme kracht. En die zal ik benutten om het vuur weer te laten branden.Het opnieuw vastnemen van pen en papier is alvast het eerste vonkje in het diepe gat met zwarte as.

Dankjewel aan mijn creatieve brein!

 

Karolien Broekx