Oud einde en nieuw begin.

Of hoe het einde van deze blog het begin is voor weer heel wat nieuws.

De bloggers lieten ons weten wat deze blog hen bracht. Een beetje onzekerheid en onrust in het begin, maar dat groeide al snel uit tot duidelijkheid en een gestructureerde planning. Soms ook een beetje stress, als de inspiratie niet kwam of de tijd ging drukken. Maar ’t was niet enkel kommer en kwel. Integendeel. Er ontstonden vriendschappen, het schrijven bleek ook een beetje therapeutisch te werken en  sommigen van onze bloggers gaan nu zelfs via andere kanalen verder met schrijven. Zalig! Wat zijn we dankbaar voor hun doorzettingsvermogen, voor de warmte van hun persoonlijkheden, voor hun motivatie, voor hun creativiteit en tijd.

Het is nu het moment om los te laten. Om dit mooie project af te ronden en weer op een ander paard te springen.

Maar wij nemen hier niet het laatste woord. We hadden nog twee blogberichten verstopt in een wachtend mapje. Tada! Toevallig gaan ze over dankbaarheid en over loslaten. Of over hoe alles precies moet zijn zoals het is.

Fielen dank voor alles. Het ga jullie goed!

Veel liefs,

Virginie & Mirella (educatief medewerkers Samana)

—————————————————————————————————————–

Toch dankbaar!

Voor mij ligt een blad papier, leeg en maagdelijk wit
Het wacht geduldig op het moment dat ik mijn woorden zet op dit

Enige punten plaats ik erop, want daar wil ik voor gaan
Hier komen gemeende gedachten van dankbaarheid te staan

Dankbaar voor de morgen en voor het ochtendbanket
Dankbaar voor het kopje koffie dat ik vanmorgen heb gezet

Dankbaar voor de dieren en voor de bomen
Dankbaar voor de mensen die bij mij zijn gekomen

Dankbaar voor de spaghetti op mijn bord
Als de pijn het toelaat ga ik op de hort

Dankbaar voor de sterren die aan de hemel staan
Zij schitteren voor ons allen, daar kun je van op aan

Maar vooral dankbaar voor jou, mijn lieve schat
Dag in dag uit sta je mij bij, vol in jouw hart
In de stilte van intense pijn laat jij mijn hart toch spreken
biedt jouw liefde mij de kracht om met vermoeidheid te breken

Bij jou vind ik geborgenheid waardoor ik me veilig kan voelen
vertel ik in al mijn kwetsbaarheid wat mijn gedachten bedoelen

Voor dat wat je me schenkt zal ik je altijd dankbaar blijven
de liefde die ik hierbij voel is met geen woord te omschrijven
Ondanks kommer, kwel en vele zorgen
Kijk ik toch met licht gemoed naar morgen

Josiane Claesen

———————————————————————————————————-

Loslaten

Een onverwachte plas doet me in volle vaart uitwijken en plots sta ik tot aan mijn enkels in het water. Oeps… Koude voeten en zompige schoenen houden me echter niet tegen om mijn herfstige weg verder te zetten. Integendeel!
Ik hoor hoe de onstuimige wind met de weinige overgebleven blaadjes aan de bomen ritselt en besef nog maar eens dat dit mijn lievelingsseizoen is. De verdorde blaadjes zijn nu enkel nog ballast voor de bomen. Zonder enige aarzeling of vertwijfeling laten de takken hun broze aanhangsels los en geven ze over aan de grillige buien van de novemberwind. Zo eenvoudig, zo natuurlijk.
Waarom kan ik dat niet? Waarom houd ik krampachtig de verdorde blaadjes vast, en de linten die anderen om mijn takken heen gedaan hebben? Waarom draag ik verantwoordelijkheden die de mijne niet zijn? Ik houd even halt, plant mijn voeten in de aarde en strek mijn armen languit in de lucht. Als een boom. De wind heeft mijn rituele schouwspel opgemerkt en neemt met een diepe zucht alle dingen mee die ik op dat moment kan loslaten. Enkele ogenblikken later maakt een mysterieuze dankbaarheid zich van mij meester. All is well.

Katja