Nele en de rode (brei)draad

Vandaag ben ik Nele, een vrouw en moeder en partner en dochter en zus en tante en vriendin en vrijwilliger. Elk van die rollen heeft een schaduwkant die Pijn heet. Er is ook een litteken van lichamelijke en mentale trauma’s dat regelmatig lastig trekt en zijn vriend Angst met me meestuurt waar ik ga of (vaker) niet ga. Creatieve goesting en koppigheid zijn de twee kwaliteiten die ervoor zorgen dat niet alles overschaduwd wordt, dat de zon regelmatig schijnt, en dat er zelfs nog altijd gedroomd wordt. En elke dag ben ik dankbaar voor de fijne mensen in mijn leven…

“The best use of imagination is creativity.
The worst use of imagination is anxiety.”
(Deepak Chopra)

Vroeger was het anders, lange tijd zag ik enkel nog wat niet kon, waar Angst won, wie ik niet wilde zijn, wat fout ging, wie er niet was. Als elke dag je licht kapotgeslagen wordt, ga je geloven dat je in het donker moet leven…

Ik was als kind vaak ziek zonder duidelijke reden, er werd gelachen dat ik als jongste van vier van de restjes was gemaakt. Er waren problemen met eten, blaas, spieren, onverklaarbare pijn en vermoeidheid. In die tijd was er in ziekenhuizen nog geen oog voor wat ingrijpende en pijnlijke onderzoeken met een jong iemand deden, het moest gewoon gebeuren. Angsten en trauma’s vormden een eeltlaag op wat een zorgeloos kind had moeten zijn. Ik ontwikkelde een heleboel ongezonde overlevingsstrategieën.

Op school was ik heel vaak afwezig, en nog voor mijn middelbare diploma, functioneerde ik amper op halve kracht. Vrienden bestonden niet voor een onzeker iemand die er meer niet dan wel was. Ik crashte volledig fysiek en mentaal aan het begin van de hogere studies die ik wilde doen, en haalde met enige vertraging een diploma dat makkelijker maar minder mijn ding was. Werken kon enkel deeltijds en de vele afwezigheden konden een werkgever moeilijk bekoren.

“For now she need not think of anybody. She could be herself, by herself. And that was what now she often felt the need of – to think; well not even to think. To be silent; to be alone.”

(Virginia Woolf)

Toch kon ik op mijn 25^ste, met veel hulp en meevallers, alleen gaan wonen. Een eigen plek was erg belangrijk geworden, al was het dan zonder enige luxe en half kamperen. En toen kwam Hij! Met de man van mijn leven, die zomaar op mijn pad kwam, durfde ik voor één keer in het diepe springen; hij was tenslotte redder van beroep dus ik was zeker dat ik niet zou verdrinken, behalve in zijn grote hart. Toen ik zwanger werd van een heus wonder, kon ik helemaal niet meer gaan werken. Het was de spreekwoordelijke druppel voor Het Lijf dat al te lang op onbestaande reserves probeerde te overleven.

Die zwangerschap is trouwens het enige wat dit falende Lijf écht goed heeft gedaan: een groot cadeau van een lichaam dat op alle eerdere dromen resoluut NEE! antwoordde. Het was een risico met medicatie en dus extra controles, maar eigenlijk verliepen 38 weken behoorlijk vlot. De spoedkeizersnede werd wel een volgend trauma met een minimensje dat maar heel nipt overleefde en nadien een postnatale lijfelijke en mentale crash, maar ze was er.

Onze dochter werd ons alles, hij en ik konden amper geloven dat ons dit was gegund: ze kleurde elke dag in andere tinten ‘geluk’, een schattige baby, een grappige peuter, een leergierige kleuter, een fotogeniek kind, een wijze tienermeid, en ondertussen een prachtige jonge vrouw van 17.

Ondertussen, op mijn 48^ste, ben ik al meer dan 40 jaren ziek en 18 jaren ‘invalide’, thuis met chronische pijn en een falend lijf, met verschillende diagnoses ‘voor altijd’. Dankzij goeie psychologische begeleiding leerde ik leven met mezelf en focussen op de grote kleine dingen die me energie geven. Aanvaarding is een stap te ver, zowel Pijn als Angst zullen altijd stoorzenders blijven, maar ik blijf proberen en zoeken…

“And into the forest I go, to lose my mind and find my soul.”
(John Muir)

Waar ik op dit moment blij van word?

• Mijn gezin: een man die me graag ziet, een dochter die haar weg in de wereld zoekt, een moeder die het ziet zitten om weer samen te wonen in het ouderlijke huis, een kat met 4 hoeken af. En alle familie en vrienden in mijn hart!
• De goeie kant van chaotisch zijn: een hoofd vol creatieve ideeën, een huis vol verzamelzucht, een schrift vol schrijfsels en lijstjes, nooit één project maar 10 tegelijk.
• Het wekelijkse vrijwilligerswerk bij KIDS Wolfsdonk: een gezellig Breicafé met enkele bewoners, een begeleidster en mijn moeder en vriendin die ook vrijwilliger zijn.
• Wandelen in een bos of langs het water, met fijne mensen of alleen, met enkel natuurgeluiden die de stilte mogen storen, met een fototoestel, en even zonder zorgen.
• Leuke breiprojecten voor wie ik graag zie: een lappendeken, een trui, sokken, of allemaal tegelijk.
• Boeken, schriftjes, pennen, briefpapier, stickers, tijdschriften, alles wat met lezen en schrijven en tekenen en nog zoveel meer te maken heeft.

Op deze blog hoop ik wat te kunnen delen met wie hier eens even langskomt. Vragen zijn trouwens ook altijd welkom, en misschien kan één iemand er iéts uithalen: een creatief ideetje, een por die nodig was, een zot plan, een glimlach, een beetje hoop of kleur op een donkere dag, een paar minuten lezen en terwijl niet denken aan de zorgen, of ‘ik wil het anders doen’ zelfs. Ik beloof dat ik gewoon mezelf zal zijn, chaotisch maar goedbedoeld, kleurrijk maar ook donker, creatief maar zonder focus, iedereen graag zien (behalve soms mezelf), veel woorden maar ook daden, graag alleen maar vlug eenzaam, en altijd twijfelend tussen leven en overleven. Want vandaag ben ik Nele, de blogger.