Skip to main content
Uncategorized

Mijn leven beheerst door passie.

By 13 augustus 20223 Comments

De jeugdjaren

Al van jongs af aan groeide ik op met sport, vooral met het voetballen. Ik heb het spelletje geleerd van mijn vader en ooms. Ik was er door gebeten en liet geen kans voorbij gaan om met de groten mee te “sjotten”. Elke zaterdagnamiddag, na het werk op de planterij, werd er een wedstrijdje gespeeld. Groot en klein deden mee!

Dat was telkens weer een feest voor mij. In 1982 schreef ik me voor het eerst in bij een club in Bever die tevens een vrouwenvoetbalploeg had. Sedertdien groeide de passie voor het spelletje alleen maar. Op het voetbalveld kon ik al mijn frustraties kwijt maar vooral ook al die opborrelende energie waar ik vaak geen uitweg voor vond naast het plein. Door de jaren heen heb ik er veel leuke mensen leren kennen. Sommige behoren nog steeds tot mijn vriendenkring.

RFC Exelsior Bever

De tweetaligheid in Bever is nooit echt een probleem geweest, op een speelse manier leerden we elkaar Frans/Nederlands praten en begrijpen. We kwamen voor elkaar op en ook na de wedstrijd was het steeds een bende die één bleef. Dat was er ook zo gezellig aan, we vormden een hecht team.

Ik sloot ook aan bij een ploeg in de amateurklasse, van de ene wedstrijd naar de andere. Dat heb ik 2 seizoenen gedaan. Ondertussen zat ik bij een minivoetbalploeg in Deftinge waarmee we in competitie speelden en had tevens ook mijn eigen ploegje, maar dat was vooral deelnemen aan tornooien voor minivoetbal. Al trainden we ook wel wekelijks. Er waren weinig dagen in de week dat mijn voetbalzak er niet aan te pas kwam. En in Bever hadden we met een paar mensen dan ook nog eens een supportersclub opgericht voor de damesploeg.  Na het verstrijken van de jaren ben ik dan toch wel gaan minderen en heb ik me beperkt tot het veldvoetbal in Bever en Massemen (amateurs).

Het ongeval

Na mijn werkongeval veranderde mijn leven helemaal. Ineens was het gedaan met sporten, lichaam kon het niet meer aan. Ik heb een diepe duik gemaakt in die periode maar beetje bij beetje ben ik weer recht gekrabbeld.

In mijn zoektocht kwamen onze honden op mijn pad, dat was best een openbaring. De dierenmens kwam nog meer in me boven. Toen ik meer thuis kwam te zijn ten gevolge van het ongeluk werden onze honden mijn beste vrienden. Ze waren dan ook constant bij me. Vooral aan Dana, onze Golden Retriever vertelde ik al mijn angsten en onmacht. Het was fascinerend te zien hoe de honden aanvoelden hoe mijn dag evolueerde. Ik werd één van hen.

Zeg nooit zomaar ‘het is maar een hond.’ Die beesten zijn gevoelig en slim, gepassioneerd zelfs. De microbe had me goed te pakken. Er kwamen nog meer huisdieren: katten, een tamme parkiet en een hamster. Het bracht alleen maar meer warmte en gezelligheid in huis. En als je dan zag hoe die verschillende diersoorten met elkaar omgingen, te gek gewoon! Nieuwsgierig naar elkaar en toch één grote roedel vormend. Zolang ze maar deel uitmaakten van het gezin.

Ook vandaag zie ik dit nog dagelijks met deze te gekke bende hier. Dat is hartverwarmend. Eigenlijk kunnen we als mens nog veel leren van het dierenrijk. Ook dat is passie!

Hervonden passie

Plots was er ook weer meer tijd voor de tuin en planten. Die microbe had ik van thuis al meegekregen. Als kind gingen mijn broer en ik al eens inspringen bij de boeren in onze straat. En thuis zijn we opgegroeid met een grote groentetuin (met een gezin van 6 was dat nodig) en een fruitplantage. En dan was er nog de goudbloementrek voor de farmacie. Ik heb ook nog een aantal jaren contractueel in de tuinbouw gewerkt. Die liefde is er altijd geweest. Met planten bezig zijn brachten brengt nog steeds rust in mijn hoofd. Ik begon me ook meer te verdiepen in de natuur en het milieu. Ik had opnieuw een doel, een echte passie gevonden.

Ondertussen, 20 jaar later, is die passie voor dieren en natuur er nog steeds. Alleen heb ik me nu ook gestort in het avontuur van de fotografie, tekenen, juwelen maken en vrijwilligerswerk. Ook al zijn het maar beperkte uren dat ik bijdraag in de wereld van het woonzorgcentrum het voelt zo goed en het is met volle overgave. Het maakt van mij weer een mens van deze wereld. Die voldoening, die passie kan niemand me afnemen!

Carine

Author Carine

More posts by Carine

Join the discussion 3 Comments

  • Nancy schreef:

    Mooi verhaal ! En herkenbaar , het laat zien hoe veerkrachtig mensen zijn .
    Hoe je je leven terug kan opbouwen tot iets moois .
    Heerlijk toch die band met je dieren en met de natuur . Ook de creativiteit in jezelf ontdekken is
    zo een mooi proces . Veel respect dat je zo moedig bent en ondanks alles er iets moois uit kan halen ?
    Veel lieve groetjes uit West Vlaanderen
    Nancy

  • Annie Vanzieleghem schreef:

    Mooi om te lezen, dat mensen na een trauma toch de moed vinden om door te gaan.
    En ik kan er van mee spreken.
    Annie Vanzieleghem

  • Veerle schreef:

    Carine

    Wanneer je wereld plotseling als bij donderslag ondersteboven geschud wordt, dan vergt het ontzettend veel veerkracht om een nieuw leven op te bouwen op wat er overblijft. Jouw verhaal getuigt van moed en kracht, en is hierdoor heel inspirerend voor anderen! Dikke pluim voor je verhaal.

Leave a Reply

Blog volgen

Blijf op de hoogte van de nieuwe blogposts!

%d bloggers liken dit: