Mensen zijn zoals wijn

100% PASSIE

Op de vooravond van de tentoonstelling over mijn twee kinderboeken blik ik graag terug op de weg die ik al aflegde. Niemand, en al zeker ikzelf niet, verwachtte dat ik ooit boeken zou gaan schrijven. Wanneer ik mijn schoolrapport van het eerste leerjaar vanonder het stof haal, beloven de bemerkingen van juf Marie-Jeanne niet veel goeds.

‘Mille’s leesontwikkeling en daarmee gepaard, de schrijfontwikkeling (spelling) zullen goed opgevolgd moeten worden.’ ‘Mille kent de woordjes en de letters, ze kan de geleerde woordjes in letters verdelen… bij nieuwe woorden wil het echt niet lukken.’

 Doorheen de lagere school bleef lezen en schrijven een hekelpunt. Er werd zelfs even gedacht aan dyslexie, wat uiteindelijk toch niet het geval bleek te zijn. Na een tweetal jaar logopedie te hebben gevolgd, lukte het lezen en schrijven beter. Toch was taal verre van mijn favoriete vak. Wat ik wel graag deed was tekenen en verhaaltjes verzinnen. Dat had juf Marie-Jeanne ook wel gezien.

‘Mille heeft een goede smaak voor kleuren en combinaties. Voor de opdrachten creatief schrijven kan ze vaak goede ideeën aanbrengen.’

 Jaren later, in het middelbaar, was ik nog steeds geen grote taalkundige. Ook pleitte ik vaak schuldig aan dt-fouten. Het was pas in het eerste jaar rechtspraktijk dat ik de knop volledig heb kunnen omdraaien. Voor dé grote spellingstest van het vak Nederlands, studeerde ik me te pletter. Honderden oefeningen later behaalde ik een hoog resultaat op de test. Nu moet ik wel eerlijk zeggen dat ik me soms nog schuldig maak aan fouten tegen de dt-regels, maar dat is dan door onoplettendheid en niet meer door onwetendheid.

Dus ja, ik kan wel zeggen dat werkelijk niemand verwachtte dat ik boeken zou gaan schrijven. En toen het zover was dat het manuscript van ‘De weg van Mato’ verstuurd werd naar tientallen uitgeverijen, verwachtte ik geen antwoord. Dat antwoord kwam er wel, met als boodschap: ‘Helaas moeten we u meedelen dat uw werk niet bij ons gepubliceerd zal worden.’

Als laatste klopte ik aan bij uitgeverij Boekscout, een Nederlandse print-on-demand uitgeverij. Met de gedachte dat ook zij ‘neen’ zouden antwoorden, had ik een paar dagen later geen flauw idee van welk ‘vreemd nummer’ mij opgebeld had. Verveeld toetste ik het nummer van de voicemail in… De rest is geschiedenis.

Het is voor mij een enorm voorrecht om een boek te mogen uitbrengen. Om bij te dragen aan de ontspanning en verbeelding van een kind. Om misschien wel iets te maken dat voor sommigen deel uitmaakt van hun favoriet moment van de dag. Magisch vind ik het zelfs, als ik me bedenk dat een stukje van mezelf in zoveel huizen aanwezig is. Zou er op dit eigenste moment iemand iets van mij aan het lezen zijn?

Daarom zeg ik graag: “Laat de zoveelste ‘neen’ je dromen niet blokkeren. Laat je nooit beperken door de moeilijkheden, al lijken ze nog zo onoverkomelijk. Want ja, mensen zijn zoals wijn… ook zij worden beter met de jaren.”

Mille