Ik was zo enthousiast en verwonderd dat ik gekozen werd om mee te helpen bloggen in de Creativitijd van Samana … ik voelde mij enorm gevleid dat ik bij de 15 uitverkorene hoorde en ze mijn rode draad “ in het negatieve, het positieve zoeken op een creatieve manier” een mooi thema vonden. En dat terwijl ik nog nooit geblogd had, laat staan publiekelijk geschreven …
In mijn voorstelling zullen jullie gelezen hebben dat mijn gezondheid mij geregeld tegen hield in mijn doen en laten… maar hoe slecht het ook gaat, hoe nauw het straatje is of hoe donker de tunnel ook wordt, er is altijd wel een reden, een hoopje klei, verfdoek of een lichtpuntje dat er voor zorgt dat je kan door gaan, net op dat ene moment dat je er juist de brui wil aan geven.
Dat lichtpuntje zagen we in de eerste week van december 2021.
Wij besloten te verhuizen!
- Ik droomde al zo lang van een aterlier’ke maar wat we ook probeerden, eerst zonder en daarna met architect, we kregen van de stad geen vergunning om het te (ver)bouwen.
- De gezondheid van zowel mijne man als mijn eigen gezondheid zorgden er al geruime tijd voor dat het huis en vooral de tuin, qua onderhoud, veel te groot werd. We hadden al even geen kracht meer om in onze semi boerderij te werken. Het kweken van diertjes, groenten en het onderhouden van de meer dan 200m haag werd ons dagelijks te veel.
- Als laatste en meest onaangename aspect was de onenigheid die we sinds 2017 met de (nieuwe) buurman ondervonden. Hij vind het niet kunnen dat er naast zijn deur met een minitractor en een hegeschaar op benzine gewerkt werd, wij een houtkachel hebben, plezier maken als familie en vrienden kwamen, kindergeluiden… Geen idee waar het scheef liep of wat de eigenlijke oorzaak is maar praten hielp niet meer ook niet met de hulp van buurtbemiddeling op onze vraag… De buren wilden NIET met ons in gesprek gaan….dus eindigde dat op het vredegerecht … Het was duidelijk: hij haatte ons… en hij had totaal geen begrip! Ook niet dat wij hulpmiddelen nodig hadden om het werk in de tuin aan te kunnen… Hij gunde ons niks, integendeel… Voor ons de maat vol was.
Het werd hoog tijd om onze zware rugzak leeg te maken, te sorteren en te kiezen voor ONZE RUST.!
Wij zochten en vonden aan de rand van het bos een lapje grond dat 5 are kleiner is dan ons huidig stukje van 13 are, met daarop een peperkoekenhuisje en …. yep inderdaad een aterlieke 😍
Ik wil jullie dus heel graag meenemen in mijn avontuur naar mijn lang verwachte en getrachte atelier. Ik wil jullie er graag alles over vertellen…. Maar OMG ik dacht dat dat schrijven wel vlotter ging gaan! Plots moet ik niet alleen leren om aangenaam en vlot te schrijven, ik mag ook nog eens leren om met ’wordpress’ te werken. mijn eerste probeersels om te bloggen lopen al even stroef als de weg naar mijn nieuwe atelier, maw “ons rozenpad zit vol doornen”…
Ons huis verkopen bleek sneller uitgesproken dan uitgevoerd. Alles wat mis kon lopen liep mis met op nr 1 vooral de communicatie.
Kennen jullie dat woordspelletje nog van bij de jeugdbeweging of vanop school: je verteld een zin in het oor van de persoon naast jou …. en op het einde, bij de laatste persoon hoor je een totaal andere zin…
Wel dat gebeurde dus bij ons, de communicatie tussen ons, makelaar en kopers bleek een opeenstapeling van vreemde situaties. Het enige wat troef was en dat is dat de stress ons om het hart sloeg, lees dat laatste maar letterlijk… ik eindigde, vermagerd door het amper nog kunnen eten op spoed met pacemaker problemen die spierkrampen bleken te zijn door stress. Mijn ventje zag ik zo wegkwijnen en het enige wat we bedachten was… OMG waar zijn we aan begonnen! Waarom moet alles weer zo moeilijk gaan?
In al die weken was ik van 1 zaak super gelukkig en dat is dat ik een 7 weken durende cursus geregeld had eind vorig jaar waarvan ik nu besef dat het mijn wekelijkse reddingsboei is …
‘’Mijn wekelijkse keramiekles.’’
Ook al sloeg de stress me om de oren en was ik heel onzeker over de aankoop en verkoop van ons huis mijn wekelijkse les bij Femke zorgden ervoor dat ik 2,5 u kon vergeten en kon genieten van wat klei mij bood… Werken met klei, knepen, het koude gevoel, het uitrollen of in stukken snijden, plakken met slib…. het doet wat met mijn lichaam en vooral mijn geest.
‘’Kleien doet me vergeten en creëren zonder na te moeten denken… het gaat vanzelf’’
En hoewel ik in het verleden best wel wat kleikennis had via boetseren, draaien op een schijf en maakte ik al leuke plaat werkjes er ging weer een nieuwe weg open. De eerste les maakte ik uit zowel zwarte als witte klei een bord met een soort van inleg techniek te vergelijken met Mishima.
Tijdens de 2e les besefte ik dat, dat minimalistische mij heel goed ligt. Ik voelde mij heel goed bij die Japanse filosofie van rust waarbij je tegelijk alles strak moet uitmeten, uitrekenen, uitstrijken of uitsnijden… ik vond rust … en de creaties vloeiden uit mijn handen …
“Ondertussen sloeg de twijfel geregeld toe…”
Niet normaal wat er zoal de revu paseert bij zowel een aankoop als verkoop van een huis. Opvragen van uitgevoerde bouwvergunningen, EPC waarden, keuring van ons fotovoltaïsche systeem (zonnepanelen)…. Ook al heb je een makelaar wij hebben alles zelf moeten bevragen en betalen. Dikwijls bedacht: waarom hebben wij die gevraagd…? ahja omdat wij rust zouden kunnen hebben… Niet dus! Wat mij vooral enorm opviel voorbije maanden waren de twijfel, de onmacht, kwaad zijn….. maar vooral ’het los laten’ ….
‘’een levensles aan de universiteit van mijn leven‘’
Omg! Hoeveel spullen kan een mens bijeen krijgen in 35 jaar!
Wat voor de ene ’rommel’ lijkt waren voor mij, een voor een, een verzameling aan nieuwe projecten. En geloof me dat gaat echt wel van gedroogde bloemen, knutselmateriaal, gips tot T-shirts om te gebruik in mijn powertex of brons werken. Niet normaal hoeveel structuur materiaal dat ik liggen had maar ook de 10tallen kaders met aquarell werken! ooooh en al die Dafne diary tijdschrijften en Happinessen die ik bij hield om collages te doen… OMG! Wat mijn ventje, Marc, al jaren zegt ga ik nu toch echt ter harte moeten nemen. Ik moet hobby’s minderen, ik moet echt leren ’loslaten’ en niet alles willen kunnen… Echt een levensles aan de universiteit van mijn leven. Loslaten en leren gelukkig zijn met minder. ’less is more’ hoor je soms zeggen….
Ik heb voorbije weken ook opgemerkt dat ik die les niet alleen moet leren 😉, ook bij Marc leken heel wat ’projecten’ in zijn werkkot, achter ons huis en het ’recuphuisje’ in de tuin, te liggen. Het ’recuphuisje’, een best groot tuinhuis/kippenhok dat volledig uit gerecupereerd materiaal had gemaakt.
Maar hey wat een geluk dat het ijzer momenteel veel opbrengt, hahaha … ongeveer 600 kg kan gerecycleerd worden 😉. Euuuhhh wat ziet mijn oog daar onder die kast? Zijn dat geen broden witte, rode en zwarte klei liggen? (een pak klei van 10 kg noemt men een brood) Oooooh dat ziet er best nog ’gewichtig’ uit, zeker 120 kg klei bij mekaar… dat brengt me op ideeën… Deze zomer nog eens proberen om te draaien of mooi plaatwerk mee te maken. met die witte klei wil ik zeker ook nog wat theelichthuisjes maken zoals die van een paar maand terug. Hoog tijd om te verhuizen… hoog tijd voor die atelier… Kijk er zo naar uit naar mijn Magie-zone.
Vandaag zijn we 9 april 2022 en 35 jaar terug zei ik tegen mijn ventje volmondig ’’JA’’.
35 j lang hebben we de zeilen van onze huwelijksbootje moeten bijzetten of het roer omgegooid… we bleven stand houden in ons huwelijksboot.
35 jaar leefden we in Mechelen… brachten we er de 2 mooiste Mechelaartjes groot…
Dag op dag, volgende maand zullen we samen over de dorpel van ons nieuw huisje we in Duffel springen…
We zijn er klaar voor, klaar voor 35 nieuwe met avontuur gevulde jaren….
En hoewel het best zoeken was om mijn ’magie-zone’, mijn 50 tinten naar een atelier mooi neer te schrijven in een voor mij nieuw online medium vind ik het vandaag een mooi moment om mijn eerste blog af te sluiten. Ik schreef en paste voorbije 4 weken aan al wat je hierboven kan lezen aan maar na vandaag is het voor mij goed om te stoppen met schrijven en in te pakken ….
Exact 9 mei 2022, binnen een maand komt deze blog online….
De eerste dag in ons nieuwe huis…. Een eerste magische dag en dat er nog vele mogen volgen.
Dank u wel om mee te leven 😊
Wat een mooi verhaal ! Ook ik ben keramisten en ervaar ook hoe het werken met klei je tot rust kan brengen.
Veel succes in je nieuwe stekje !
Straf verhaal over je buur vroeger en je verhuis. Brengt de kriebels weer bij mezelf naar boven over… dat wat gelukkig voorbij is.
Heel mooi dat ook dat filmpje erbij staat. Als complete leek in het kleien, vind ik het bij je uitleg er mooi bij horen.
Veel plezier met je hobby(‘s). En nog gefeliciteerd met je huwelijksverjaardag!
Wat een schattig mooi theelicht-huisje!
Ik wens je veel plezier in je atelier!
Laat de lichtjes maar stralen en
je creatieve energie stromen.
De wereld wordt er mooier door.
Hey An, met veel bewondering volg ik je blog! Wat een veerkracht blijven jullie hebben!
Succes met je nieuwe avontuur in jullie nieuwe stek.
Grtjs
Conny
Wat een doorleefd verhaal. Ik ben er zeker van dat jouw atelier een pareltje zal zijn, waar veel magische momenten zullen plaatsvinden. En eerlijk gezegd, straalt de ‘voor’ foto al enorm veel charme uit. Ik ben alvast fan en kijk uit naar het vervolg. Keep on going.