Leegte opvullen

Toen ik in 1996, na mijn werkongeval, een chronische pijnpatiënt werd en hoe langer hoe minder kon, viel ik regelrecht in een zwart gat. Eerst moet je leren aanvaarden wat je overkomen is en dan moet je proberen de leegte op te vullen. Van dat sportief, actief leven bleef niet veel meer over. Koppig als ik ben probeerde ik het nog wel maar telkens kwam ik mezelf weer tegen. En toen ik in 1999 op pensioen gezet werd om medische redenen was het helemaal over. Ik heb me meermaals afgevraagd: waar moet ik in godsnaam mijn dagen mee vullen?

Jaren heb ik er over gedaan om langzaam maar zeker terug mijn weg te vinden en de leegte op te vangen. Beetje bij beetje werd mijn leven terug zinvoller. Wat ben ik in die tijd toch vaak met mijn hoofd tegen die onzichtbare muur gelopen! Ik bleef maar denken ‘dat kan ik toch ook nog’ maar vaak sprak mijn lichaam een totaal andere taal. Mede omdat ik toen ook voor mijn vriendin met CVS zorgde.

Toen ik verhuisde ben ik stilaan beginnen zoeken naar andere mogelijkheden om mijn dagen te vullen en heb zo ook meer kanten van mezelf ontdekt. Actief voetbal was niet meer aan de orde, maar ik ontdekte dat ik ook kon genieten van een wedstrijd kijken, en onze Boris was er ook blij mee. Later ben ik mijn computer kennis beginnen gebruiken voor vrijwilligerswerk. Ik ben ook begonnen met opnieuw te studeren: journalistiek (waar ik mijn diploma voor behaalde), Sketch Up, … Onlangs ben ik zelfs begonnen aan de familieboom. Ik maak juwelen in allerlei materialen en doe projecten fotografie. ‘k Heb mijn orchideeën en de tuin & serre, doe interviews van pioniers voor Natuurpunt. Correspondeer met binnen- en buitenlandse penners, knutsel, zorg dagelijks voor mijn kanaries en onze 5 honden, …

Vandaag heb ik mijn weg meer dan terug gevonden. Tuurlijk kan ik geen volledige dag vol gas geven en moet ik nog steeds voldoende rust nemen maar ik leef weer! De leegte is niet langer ongevuld.