Het witte warme winterdekentje

We kregen sneeuw! Zoals velen vind ik het heerlijk om te zien, zolang mijn gezin of ikzelf niet de baan op moet(en). Dat witte dekentje is zo prachtig en knus en hartverwarmend, en dan is het pas echt Winter. Ik vind het heerlijk hoe alle drukte kan stilvallen door duizenden kristallen die naar beneden duikelen. Een mens wordt stil van een witte wereld…

Waar wij wonen, bleef de sneeuw 2 dagen vallen, tot we ongeveer 7cm wit tapijt hadden. Ingesneeuwd!

Vroeger zou ik meteen in mijn laarzen zijn gestapt om te voelen hoe het kraakt onder je voeten, om die stille wereld in te gaan en omgeven te zijn door de magie van sneeuw. Het kind in mij zou meteen zijn bovengekomen om een beetje sneeuw in mijn handen bij mekaar te knijpen Nu zag ik enkel Fee haar pootjes in de maagdelijke sneeuw…

Want heel wat jaren geleden kreeg ik (na een al lange weg van pijn bovenop pijn en alle soorten vermoeidheid en klachten) een nieuw neuropatisch kadootje: van zodra de temperatuur onder 10°C gaat en ik buiten kom, kan de koude een helse zenuwpijn triggeren in mijn gezicht (tanden, kaken, jukbeenderen, oogkassen). Niet altijd, onvoorspelbaar, maar eens getriggerd ben ik voor enkele dagen extra zeer vertrokken, en die is om gek van te worden. Mensen snappen niet hoe ik kan zeuren over Belgische koude want niks in verhouding tot bv. Scandinavië, en ze zeggen ‘pak je gewoon knus in met sjaal en muts’; maar zij snappen er niks van, een mens moet kijken en ademen, en elk luchtgaatje kan de trigger zijn.

Sindsdien zijn winters de isoleercel van mijn lijfelijke gevangenis.

Ik heb meestal weinig verwachtingen van een dag, omdat ik teleurstellingen niet meer trek na alsmaar dingen te moeten opgeven – maar die sneeuw, die had me toch weer even liggen. Mijn eerste gevoel was groot verdriet: kijk hoe mooi het buiten is, en ik moet binnen blijven… Zeker als je dan ook nog overal foto’s ziet verschijnen van prachtige winterwandelingen, van spelende kinderen en honden, van details uit dat magische sneeuwlandschap, dan doet het lijfelijk pijn om binnen te zijn.

Maar ik kon mijn week laten verpesten, of ik kon ervan genieten op mijn kleine manier – en dus probeerde ik mijn focus te verleggen. Terwijl buiten de natuur slaapt, is mijn hibiscus binnengehaald en aan een 2de leven begonnen met bloemen à volonté. Die zijn nóg mooier met een sneeuwwitte achtergrond! Of de sierappeltjes die overbleven van de herfst, met een poederlaagje zien ze er zelfs lekker uit!

En in de tuin hangt overal voer zodat ik een halve dag kan kijken naar wie er allemaal een hapje komt zoeken: de merel, het roodborstje, de vink, de mezen, de gaai. Ik kan foto’s nemen van de wereld onder dat winters dekentje en er zo toch deel van uitmaken! Mijn smartphone en fototoestel zetten eventjes de deur van mijn isoleercel open, de pijn moet een beetje wijken voor dat koppige stukje Nele dat schoonheid kan blijven zien…