Herkenbaarheid

“Trauma is not just an event that took place sometime in the past, it is also the imprint left by that experience on mind, brain, and body. This imprint has ongoing consequences for how the human organism manages to survive in the present.” – Bessel van der Kolk, The Body Keeps The Score

Afgelopen week ben ik heel nauw verbonden met iemand die ik eigenlijk al jaren niet meer kende. Tijdens haar afscheid voelde ik mij onvoorzien volledig in de war. Ik was niet op de hoogte van haar strijd. Normaal gezien huil ik meestal niet tijdens begrafenissen, ik probeer het gemis van een ander niet te verpersoonlijken. Maar tijdens deze dienst, van een meisje dat ik al tientallen jaren niet meer zag, viel mijn schild, mijn pantser, volledig in duigen. 

Ze schreef haar eigen afscheidsbrief en terwijl haar breekbare woorden zo liefdevol werden voorgelezen, verloor ik de grip op mezelf. Nog voor ik mijn tranen verward liet stromen, schoof mijn vriendin bil tegen bil en sloeg ze haar arm om me heen. We keken elkaar aan.

“Dat hadden mijn woorden kunnen zijn”, fluisterde ik haar vol ongeloof toe.
“Ik weet het”, fluisterde ze mijn hart knuffelend terug.

Mijn weg van jaren fysiek en mentaal lijden daverde in mijn gedachten voorbij. Na afloop stond ik vooral stil bij hoe extreem dankbaar ik mag zijn voor de prof die één uur per afspraak uitrekt per patiënt en luistert, noteert en zoekt zonder enig oordeel. Hoe dankbaar ik mag zijn voor de huisarts die me zag wegkwijnen en een rechtstreekse telefoon deed naar die prof in plaats van naar zijn groep studenten die weliswaar vol toewijding de onderzoeken uitvoerden. Mijn weg klikte van de ene link in de andere.

Ik voel me niet per se trots op mezelf omdat ik doorzet, nee. Ik zie het ook niet als doorzetten, beter passend is misschien wel ‘ondergaan’. Evengoed ben ik wel trots op de vechter die nu gemist wordt door haar geliefden. Haar weg, zo herkenbaar. Ook ik was duidelijk tegen mijn arts, “Met deze pijn kan ik niet leven.” Tijdens haar afscheid botste ik muurhard tegen de vraag hoe het komt dat mijn zoektocht dan zo’n ander verloop kent. 

Fysiek lijden wordt onderschat en geminimaliseerd door veel te veel mensen. Mentaal lijden hetzelfde. Ooit kon alleen genezing voldoende zijn voor mij. De tijd dwong me uiteindelijk de werkelijkheid onder ogen te zien. Dat wil niet zeggen dat ik het aanvaard. Ik schrijf erover om het bespreekbaar te maken, om het een gezicht te geven, om te strijden voor diegene die er geen woorden voor vinden. Ik schrijf nu ook met aandacht voor zij die van de pijn verlost zijn en daardoor geen stem meer hebben.