GIVE A LITTLE, GET A LOT
ZIEK ZIJN ALS ZOEKTOCHTwaarin ik gedwongen werd om te geven, maar verrassende dingen bleek te krijgen
(Als je op de afbeeldingen klikt, zie je een mooi duidelijk beeld)
STAP 1: HERKENNEN
Ziek zijn neemt in mijn leven steeds weer meer plaats in dan me lief is, dus ik ging op zoek om het als leerproces te benutten. Ik stelde vast dat ik de signalen van mijn lichaam goed had leren negeren vanuit de overtuiging dat ik door MOEST en dat ik geen KEUZE had; door met werken, door met het huis afbetalen, het opnemen voor de kinderen na de scheiding, niemand in de steek laten, … Het zorgde ervoor dat ik kampioen werd in doorzetten en signalen negeren. Mijn lichaam fluisterde eerst, daarna verhief het haar stem al eens en nog later ging het schreeuwen.
Na 28 jaar voltijds werken, 13 operaties, een diagnose fibromyalgie/CVS in 2001 volgde vorig jaar net voor ik 50 werd de diagnose progressieve polyneuropathie en vervroegd pensioen wegens medische redenen.
Nu werd ik gedwongen te luisteren; de zenuwpijnen gierden door mijn lijf, mijn benen werden zo wiebelig en ik zo slap dat ik tijdelijk in de rolstoel geraakte. Totaal uitgeput leerde ik zuinig en bewust omgaan met mijn kleine porties energie. Een ritme van minimale inspanning en maximale rust. Ik leerde in die fase ook hulp toelaten. Hulp vragen blijkt nog een stap verder. In die fase voelde ik me tegelijkertijd ook ‘GEZEGEND; lieve vriendinnen die taxi speelden, keramiekvriendinnen die met me meeleefden en droegen, een zorgzame zus die altijd klaarstond en zag wat ik nodig had toen ik dat zelf nog niet zo goed wist, twee zorgzame zonen en mijn man die hielpen met koken, die boodschappen deden, met me naar het ziekenhuis reden, bezorgde begripvolle familie, warme bezoekjes, opbeurende kaartjes, babbel-lunches, creacadeautjes,…zo dankbaar en ‘so blessed’ voelde ik me.
Nu herken ik de signalen, heb ik leren afbakenen en kiezen, vooraf rusten en narusten, een strikt weekritme met maximum drie halve dagen ingepland, een middagdut en om 19:00 uur lig ik braaf in mijn bedje. Op die manier heb ik weer levenskwaliteit terug gewonnen, daar ben ik nu zuinig op.
STAP 2: ERKENNEN
De fase van erkennen vergde ook haar tijd. Bepaalde triggers dwongen me ertoe om dingen te zien, als waar aan te nemen, te aanvaarden. Dat gaat gepaard met een rouwproces. Ik leerde zien wat er IS ; de pijn, de nood aan zelfzorg, het aangewezen zijn op anderen, de beperkte energie, … Ik leerde ook te zien wat er NOG is; de goesting, de passie, het genieten, de creativiTIJD, de rust, het traag mogen zijn, de thuistijd, de verbondenheid, de hoop. En ik leerde zien wat MEER is; meer familiewarmte, meer nabijheid, meer samengedragenheid, meer deelgenootschap, meer zorgzaamheid, meer ME-time, meer eigen ritme, meer bewustwording, meer uitkijken naar, meer aandacht voor mijn lichaam, meer stille tijd, meer afstemmen op mijn noden, meer loslaten, meer her- INNEREN, meer doen wat ik graag doe. Ik beloofde aan mezelf, omdat ik goed voor mezelf ging zorgen en wist hoe ik mijn batterijen kan opladen, elke dag iets te doen dat ik graag doe. En tot op heden is me dat al elke dag gelukt.
STAP 3: EXPRESSIE
Ik schrijf graag, met de hand, met kleur, met inkt, in mooie schriftjes. Ik schrijf elke dag mijn morning pages à la Julia Cameron in THE ARTIST’S WAY, ik schrijf poëzie, ik schrijf/teken/droedel in mijn Art Journal. Ik schilder graag, intuïtief, met de flow, speels laten ontstaan. Ik klei graag, geniet van wat er tussen mijn vingers ontstaat en laat me graag verrassen door wat het beeld me komt vertellen, door hoe de oxides en glazuren in de oven bij plus 1000 graden een beetje een eigen leven gaan leiden. Ik kook graag, ik tuinier graag, ik ben graag in de natuur, ik creëer graag. Die dingen geven me energie, al moet ik daarbij mijn fysieke grenzen ook bewaken. Wat ik meemaak, brengt me rijker naar mijn bestemming. Er is meer nood om uit te drukken wat ik ervaar, en meer tijd. Hoe mooi kan het zijn! Expressie stroomt vanuit mijn bron, vanuit de Grote bron. Ik laat de creatiestroom vloeien waardoor het helder wordt, waardoor er stukjes als geHEEL samen passen, waardoor ik me lichter voel en me zelf meer HEEL kan voelen.
STAP 4: LOSLATEN
Dat wat ik heb kunnen uitdrukken in verf, inkt, klei, klank, beweging,…dat kan ik stilaan loslaten. Het maakt plaats, het transformeert, het bevrijdt, het HEELT. HEALING, genezing, heel worden, een proces op zielsniveau. ‘ De boom in het bos liet in de herfst alles los want, fluisterde hij ontdaan, loslaten is nodig om sterker in het leven te staan’. Deze spreuk kwam ik op mijn kalender tegen en drukt helemaal uit hoe ik het heb mogen ervaren. Ik verkondig niet dat het alle dagen van een leien dakje loopt, het is een ware ‘struggle’ met de nodige ups en downs, een rouwproces met afscheid nemen van wat niet meer is. Maar de rijkdom die het me bracht, de innerlijke rust, de bewustwording en het heel worden is zo waardevol. Het voelen hoe lieve mensen rondom met je meeleven, zorgzaam zijn, je helpen en het mee helpen dragen heeft me zo gesterkt, heeft me diep geraakt. Ik kan echt met de hand op mijn hart zeggen dat ik voel hoe ik verbonden met mezelf, de ander en het Grote geheel. Ik weet dat alles een reden heeft, dat wat ik mocht ervaren me rijker maakte. Daar ben ik dankbaar voor, elke dag weer.
Lieve groetjes,
Sabine Berghs
Knap geschreven, Sabine!
Veel liefs
Mille -xXx-
Dankjewel Mille
Dankjewel!
Heel mooi geschreven Sabine.
Knap van je om alles zo vanuit je eigen gevoel te schrijven en het met ons te delen. Xxx
eerlijk en oprecht en moedig – respect –
Dankjewel Adriën
Zeer herkenbaar voor mij. Je bent zelfs al verder in je verwerkingsproces. Ik vecht al bijna 13 jaren tegen aanvaarding, en nog is het moeilijk. Door een stom toeval ben ik “in de ziekte” gekomen. En ik geraak er niet meer uit. Ik zou zo graag terug gaan werken, maar mijn lichaam laat het niet toe. Ook thuis kan ik niet meer doen wat ik wil en wanneer ik het wil. En dat is zo verdomd moeilijk.
Ik vind het erg knap, Sabine, dat jij van je “zwaktes” juist je sterktes hebt gemaakt. Heel knap gedaan en knap geschreven. Proficiat!
Josiane Claesen
Dag Josiane,
Dankjewel voor je aanmoedigende reactie.
Tja, het is een heel proces van kunnen wat je wilt naar willen wat je kunt. En dat vraagt tijd.
Ik wens je het nodige geduld, een portie relativering en het vinden van hetgeen je deugd doet dichtbij jezelf.
Lieve groetjes,
Sabine
Dank je om te verwoorden hoe moeilijk het is om bij ziekte toch elke dag de kracht te vinden om door te gaan. Positief te zijn en blijven ook als het eens niet gaat.
Dag Viviane
Wat fijn dat je je dankbaarheid hier zet. Het steunt mij in het woorden geven aan hoe ik het ervaar.
Lieve groetjes
Sabine
Oh zo mooi verwoord en met beelden verduidelijkt!
Ik heb zo te zien nog een hele weg af te leggen. Dankjewel voor dit mooie vooruitzicht.
Dag Karolien
Het doet me deugd, je reactie. Het was voor mij ook een hele stap om dit te delen en dan helpen zo’n reacties echt.
Ik wens je een mooie weg, met veel kleur, wat dingen die je onderweg mag plukken, een mooie ruiker in je handen en een zonnig vooruitzicht. De weg is de beloning. En dat zie je vaak pas als je terugkijkt.
Lieve groetjes
Sabine
Dankjewel Sabine, voor de mooie wensen!
Dag Sabine,
het leven is sowieso een pad met kronkels, met ups en downs… wat jij meegemaakt hebt, en nog meemaakt, is een zoektocht om dat leven zo groots en zo mooi mogelijk te beleven. Met vallen en opstaan, met pijn en schoonheid. Zoals iedereen tracht ook jij er het beste van te maken. Koester de mensen rondom jou en koester ook jezelf, met je pijn, met je wanhoop soms… en koester ook de mooie, kleurrijke, zonnige dingen. Laat die vreugde binnen komen en groeien in je hart.
Hartegroet
Germaine
Lieve Germaine,
Dankjewel voor je inlevende wijsheid. Dát is de ware levenskunst hé en aangezien ik mezelf graag kunstenaar voel ga ik daar zeker nog veel in oefenen.
Knuffel
Sabine
Dag Sabine. Mooie teksten. Knap om die met ons te delen. Haal kracht uit je beste dagen. Groetjes Nicole x
Dankjewel Nicole
Proficiat Sabine!
Je pad gevonden ondanks … of dankzij (?) je crisis.
Je proces en zoektocht zo helder verwoord en in beeld gebracht.
Dat de helende kracht van creativiteit je nog lang mag ondersteunen en anderen mag inspireren!
Namasté
Eliane
Eliane,
Mijn pad, dankzij, …en vooral ook via u. Het dansend schilderen destijds, het creatief verstillen, de kennismaking met art journal, waarvan ik er nu al tientallen vol heb, de wijsheid, het inzicht, de inspiratie, steeds weer in nabijheid met u, lieve en dierbare vriendin. Bronkracht heeft me geholpen in die verbinding, in deze weg. Dus een mega diepe buiging uit dankbaar respect, in diepe verbinding.
Sabine
Hoi Sabine,
wij hebben elkaar misschien al 5 jaar niet meer gezien dus ik verschiet heel hard van wat jij hebt meegemaakt al die tijd. Ik vind het nu wel heel jammer dat ik er niet méér was voor jou en hoop dat je een goede vervangende kiné hebt gevonden om jouw spierpijnen te lijf te gaan. Ik had tranen in mijn ogen als ik las hoe je ermee omgaat, het is zelfs alsof ik je niet herken… heel raar. Ik bewonder je enorm voor je zelfkennis en de manier van loslaten. Je zou lezingen moeten geven… nee nee, geniet van jouw innerlijke rust en van de liefde en warmte om je heen.
dikke knuffel Edith
Dag Edith,
Wat is dat lang geleden. En wat heb ik jou, onze babbels en jouw magische handen veel gemist. Dat je me haast niet meer herkent is wel vreemd. Gezondheid en de dingen die we tegenkomen in het leven kunnen duidelijk wel invloed hebben dus.
Het moedigt me wel aan dat ik het gedeeld heb, want blijkbaar raakt het, zet het in beweging, zelfs bewondering die ontstaat, … Die reacties aaien mijn zieltje, verwarmen mijn gemoed. Het lijkt echt wel door al die reacties, vooral op Facebook, dat het ‘mijn WARMSTE WEEK’ geworden is. Dankjewel voor je lieve wensen, de warmte is in ieder geval goed voelbaar.
Knuffel, Sabine.
Bedankt om in het diepste van je hart en ziel te mogen meelezen/ meekijken
Mooie teksten en creaties
Zoals ik al eerder zei: je inspireert met om het boek “the artist way” opnieuw ter hand te nemen en effectief aan de slag te gaan
bedankt Sabine!
groetjes,
Mirella
Dag Mirella,
Je omschrijft het mooi, dat inkijken in hart en ziel. De reacties zorgen ervoor dat het ook een fijne ervaring werd op ze open te stellen.
Hopelijk gaat het boek je inspireren tot een aantal inzichten en acties. Je zal er sowieso deugd van hebben, dat lijkt me wel bewezen.?
Heel veel liefs, Sabine
Heel herkenbaar hoe de weg naar aanvaarding nooit af is en hoe jij vorm geeft aan je leven met een chronische ziekte…Het niet kunnen genezen maar wel helen herken ik sterk. Jij hebt creatieve talenten om dit proces zich te laten ontvouwen en daar heb ik bewondering voor. Bij mij loopt het vooral via voelen, ervaren van hoofd naar hart/ziel en de weg naar binnen gaan via meditatie, studie en de Liefde.
Jammer dat ik je teksten/gedichten? in deze blog niet echt kan lezen, te onduidelijk . Ik schrijf af en toe ook gedichten maar zou ze nooit durven delen, is meer een van me af schrijven en ordenen van wat ik ervaar.
Het doet deugd te lezen dat jij ook bij krachtbronnen komt die je bij gezond zijn misschien niet of nog niet ontdekt zou hebben. De ziekte-pijn is geen keuze maar wat we ermee doen en hoe we er betekenis aan geven wel.
Bedankt dat je je hier zo kwetsbaar durft delen.
genegen, Patricia
Dag Patricia,
Wat fijn dat je zo reageert. Het delen van mijn teksten was inderdaad een hele stap. Maar de reacties erop, vooral op Facebook hebben me echt gesterkt en verwarmd.
Dat je de teksten niet goed kan lezen licht misschien aanhef apparaat waarop je het opent. Op een laptop/computer zie je het het best. Wel twee keer klikken om het te openen in het groot.
Als je wil kan ik ze ook via mail versturen en op instagram vind je ze ook.
Ik wens jou in jouw weg met jouw manier ook veel heling toe. Blijkbaar is vooral de derde stap van H E E, expressie, een andere uitdrukkingsvorm via voelen. Dat vind ik wel boeiend, horen hoe iedereen daar een weg gaat, een keuze maakt, een taal vindt om zich uit te drukken. Ook het schrijven is jouw manier, en dan maakt het echt niet uit of dat enkel voor jezelf is of niet.
Omdat ik al tientallen art journals vol heb, krijg ik soms de aanmoediging van vriendinnen om het meer te laten zien, het uit te geven,… Misschien dat ik dat wel ooit ga doen.
En inderdaad is ziek worden geen keuze maar hoe je ermee omgaat des te meer.
Het ga je goed.
Sabine
Oeps, ligt ipv licht natuurlijk
Hoe kan ik mijn eigen tekst nog aanpassen? Weet iemand dat?
Amaai Sabine
Ik lees hier zo een beetje mijn eigen verhaal. Niet dat ik ook aan dezelfde ziekte lijd, ik zit in een heel ander verhaal. Na een operatie aan de rug had ik een volledige verlamming aan mijn rechterbeen. Na twee jaar revalidatie heb ik er nog veel last van.
Maar eigenlijk wil ik je vertellen dat ik met dezelfde passie zowat gelijklopende hobby’s heb waar ik me volledig kan in verliezen en heel de wereld om me heen vergeet, zoals jij dat zo mooi beschrijft. “CHAPEAU” ook voor uw tekeningen en gedichten. en ik kan ze wel lezen. Gewoon prachtig.
Dag Annie,
Wat straf dat je er zoveel raakvlakken, zoveel herkenningspunten zijn in een ‘soortgelijke’ ervaring. Zo tof om te lezen dat die passie, je erin kunnen verliezen zo deugd doet. Een heel ‘revalidatie-proces’ maar vooral ook helingsproces hé.
Dankjewel voor je appreciatie van,mijn schrijfsels. Ik ga er volgende keer, in april ben ik weer een keer aan de beurt, zeker nog wat bij posten.
Veel liefs,
Sabine
Dat proces van heel worden, dat is me nooit gelukt, maar mijn ‘shattered parts’ blijven wel proberen een plek te vinden…
Herkenbaar wel: zenuwpijn, neuropathie, ook mijn ‘kameraden’ – pijn verandert een mens, zeker het soort pijn waar geen waardige tegenpartij voor bestaat, ik vind het knap hoe jij toch de heelheid hebt gevonden desondanks. Schrijven is duidelijk op je lijf geschreven, mooi!
Dankjewel