Golven van dankbaarheid

You can cut all the flowers but you cannot keep spring from coming. Pablo Neruda

Dit citaat klinkt vrolijker dan hoe ik me voel. Enkele dagen terug werd ik overvallen door wanhoop.
Wat als je lichaam aanvoelt als een mozaïek van scherven, moet je dan dankbaar zijn dat het niet barst? Dit zinnetje weerspiegelt mijn sombere emotionele winterse landschap. Hoe kan ik dankbaarheid oefenen wanneer pijn aan mijn levensvreugde knaagt? Laat staan een blog te verzinnen over genieten van kleine dingen?
Mijn brein schakelde naar sluimerstand. De woordkunstenaar in mij verstarde … tot een stiltewandeling in de natuur me weer verbond met de levensader die onder mijn dagen stroomt. Mijn intuïtie.
Mijn innerlijk kompas waar ik dankbaar voor ben omdat het er altijd is. Omdat het me naar plekken gidst waar ik anders niet zou komen. Plekken buiten mijn comfortzone. Het is een buikwijsheid in harmonie met herinneringen en passies. Een reiziger op de denkbeeldige as die lichaam, brein en hart met elkaar verbindt.
Misschien luister jij ook naar je buikgevoel wanneer je bijvoorbeeld een beslissing neemt. Ga je voor die nieuwe job? Die nieuwe woonst? De uitnodiging voor dat feestje? Sta je dan ook stil bij hoe je voelt? Of neemt je ratio het meteen over?

Van binnen naar buiten

Ik ben alleszins dankbaar omdat mijn intuïtie me de weg wijst. Vooral in periodes wanneer de maan de zon heeft opgeslokt, vereist het bovenmenselijke krachten om die zon nog te zien. Mijn buikgevoel maant me dan zachtjes aan om de natuur in te trekken. Om een andere horizon te ontdekken vanuit een verruimend perspectief. In die stilte overvalt me vaak een magisch natuurlijke kracht en het besef thuis te horen in een groter geheel. Dat gevoel overvalt me als een regenboog op een wolkenloze dag. Ik ben niet meer alleen maar verbonden met iets onmetelijk groots. Op zo’n momenten verbreedt mijn mentale horizon en breken de eerste zonnestralen door de wolken.

A journey of a thousand miles begins with a single step. Lao Tzu

Na mijn operatie lag ik dagen gekluisterd aan bed. In het donker dan nog omdat het meisje naast me door een oogoperatie het daglicht letterlijk niet kon verdragen. De gordijnen gingen onverbiddelijk dicht. Daar lagen we in onze eigen mentale duisternis weg te kwijnen.

Terwijl ik eindelijk mijn eerste stappen oefende in de gang, leidde mijn innerlijke gps me naar het raam. Ik deed er drie dagen over om er eindelijk te geraken. Elke dag een paar stappen verder naar het daglicht toe. En weer terug naar mijn paar vierkante meter om uit te rusten. Frustrerend, dat nét niet tot het einde geraken.

Every cloud has a silver lining

Het triomfantelijk moment brak aan waarop ik de blauwe lucht zag boven het zomergroen gras. Ik was zo dankbaar voor die intense kleuren. Kon ik die verse lucht maar met volle teugen inademen. En het gras onder mijn blote voeten voelen kriebelen. Ik keek naar boven, de lichtblauwe lucht in. Ik glimlachte toen ik een wolk zag in de vorm van een hart. 

Van buiten naar binnen

Dromen en monsters zijn twee sleutels waarmee we
de geheimen van onze eigen aard kunnen ontsluiten
Ralph Waldo Emerson

Mijn intuïtie gidst me naar binnen, naar mijn dromen en verlangens. Naar mijn wens om authentieker in het leven te staan doorheen poëzie, expressie van emoties en het tonen van kwetsbaarheid.

Poëzie

schrijven geeft me vrijheid. Ik experimenteer met een schatkist aan tuimelende woorden. En ook al deelt niet iedereen mijn passie voor taal, ben ik gezegend met fantastische fans aan de zijlijn.

Expressie van je gevoelens

vind ik soms zo’n onderschatte uitdaging. Erover schrijven is makkelijker dan erover praten. Herken je dit ook? Wat zou jij nu vertellen als ik je vraag hoe je je écht voelt?
Zelf probeer ik bewuster te communiceren over emoties en ben ik hier ook selectiever in geworden. Sommigen zijn gewoon niet geïnteresseerd in hoe je je voelt. Punt. Anderen wel. Gelukkig maar. Wie kan jij bellen als je in nesten zit? Geef jij jezelf makkelijk bloot? Figuurlijk bedoeld natuurlijk.

Pleasen – ten koste van mijn eigen energie – in ruil voor aanvaarding wijkt nu vaker voor het aangeven van mijn grenzen. Anders loopt mijn batterijtje leeg nog voordat de zon ondergaat. Ik vraag voortaan ook bedenktijd om over een verzoek of uitnodiging na te denken.

Kwetsbaarheid durven tonen

is een kracht. Ik wil – zeker naar dierbaren toe – niet meer doen alsof alles goed gaat en krampachtig een feelgood masker faken. Ik zie hen ook het liefst wanneer zij zichzelf kunnen zijn zoals ik in dit gedichtje schrijf.

Dromen en monsters

zijn als de sterren die enkel kunnen schitteren dankzij de duisternis van de nacht. Zoiets. Het klinkt alleszins mooi. Mijn intuïtie brengt me dichter bij mijn dromen en bij de schaduwen die hen gijzelen.
Onze dromen geraken doorheen de jaren ondergesneeuwd door verlammende (zelf)kritiek en sociaal ongewenste gevoelens. We onderdrukken vaak al als kind boosheid, frustratie of verdriet in de hoop gezien en geliefd te worden. We passen ons aan.
Onze verlangens worden zo als onterecht veroordeelden bewaakt door ijzingwekkende schaduwen. Hoe meer je de schaduwen onderdrukt, hoe groter ze worden. Dit vraagt veel energie en kan stress veroorzaken. Zo kunnen er klachten ontstaan zoals bijvoorbeeld verhoogde spierspanning.
Het vergt bovenmenselijke moed om in de diepste mijnen van je onbewuste af te dalen om die monsters onder ogen te komen. Door te luisteren naar wat ze te vertellen hebben, of het nu om onderdrukte boosheid, angst of verdriet gaat, maak je die schaduwen net kleiner. Door jouw licht erop te schijnen, worden ze minder bedreigend. Hoe je dit doet, is een andere blog waardig. Journaling, coaching, mediteren, ademwerk en emotioneel lichaamswerk kunnen helpen. Eens uithuilen bij je beste vriendin ook.

De invloed van onderdrukte emoties op het lichaam is zo complex en boeiend, dat ik nieuwsgierige lezers graag doorverwijs naar het boek van dr. Gabor Maté “Wanneer je lichaam nee zegt”.

Mijn intuïtie als onderstroom

Gratitude is like a love letter to your life
and you gotta write one each day. Tamara Levitt

gidst me door het leven, soms fluisterend soms met luide stem.
Door te verlangzamen leer ik behendiger surfen op haar golven en geniet ik dankbaar van de kansen die eruit voort vloeien.

Het brengt me dichter bij wat me gelukkiger maakt: schrijven, meer verbinding creëren met mezelf en anderen, uit mijn comfortzone struikelen en zoveel meer.

Intuïtie geeft me gul geschenkjes. En zelfs als het stormt, heb ik een gouden tip voor je.
Laat je meedeinen op haar golven!

https://www.instagram.com/reel/CnB_mmZoUV_/?igshid=MDJmNzVkMjY=

Dankjewel aan de lezers van deze blog(s), mijn dappere collega bloggers, mijn hartsvrienden en dierbaren, mijn prachtige dochter, en aan de creatieve bollebozen Caro en Mirella achter de schermen van dit forum. Tot weerziens. VeerLicht