G. Dalaras en M. Tzouganakis, mijn twee zwaktes

Boordevol woorden, zinnen, halve en verbrokkelde verhalen zonder aan de oppervlakte te komen, plaagden me deze zomer. Was dit een boodschap? De deadline naderend kwam er geen gedicht, gevatte tekst of verhaal uit. Er was maar één gedachte ergens ver in mijn achterhoofd:

Wat ging ik ook alweer schrijven?

Met het thema ‘Muziek’ van deze maand loopt mijn hart weer volop over en de woorden vechten voor een eerste plaats. Zo wordt het  één grote chaos die strop zit, ergens tussen hoofd, hart en vingers die ongeduldig tokkelen in het niets.

Mijn eerste herinneringen aan muziek, kinderliedjes, als puber de Top 30 op zaterdagmiddag, mijn cassetterecorder in de aanslag om elke hit van mijn vele favorieten op te nemen en later grijs te draaien. 
Zal ik schrijven over de muzieklessen die ik als kind niet zo fijn vond en daar stiekem onderuit muisde door het inschrijvingsformulier weg te moffelen toen dat tussen het parochieblad zat? Dat was makkelijk want ik kreeg om de twee weken een pakje parochiebladen mee op school. Die werden verdeeld bij de buren die dat besteld hadden.

Zal ik een plaat opzetten en zien wat dat brengt?

Alsof ik ermee geboren ben, zet ik Griekse muziek op.  Dat brengt me terug naar een dag in de zomer, in de vroege jaren negentig van vorige eeuw. Ik was al enkele keren in Griekenland geweest en dacht dat ik nooit meer ergens anders heen wilde.
Griekenland is voor mij een plaats die ik op een keer mijn andere thuis ben gaan noemen. Die dag in de jaren negentig, was ik in Oostende. De HVH Megastore bestond nog en had daar een filiaal. Bijna automatisch stond ik beneden, in de afdeling wereldmuziek en vond er een CD van Georgios Dalaras. Op dat moment had ik nog geen idee wie hij was, welke muziek hij speelde, hoe hij klonk, … helemaal niets. Het was Grieks en dat was voldoende voor mij.

Hij zag er in elk geval heel goed uit!

Thuis gekomen luisterde ik er naar. En nog eens. En nog eens. Tot ik enkele liedjes bijna helemaal kon meezingen. Ook al was mijn kennis van het Grieks zeker nog niet voldoende om alles wat ik zong te verstaan.

Het was het ritme van elk lied dat me niet losliet. 
Het was die stem, die zo indringend klonk,
Het was het gevoel dat in elk lied zat,
of het nu een vertelling uit de geschiedenis was (en zo zijn er vele)
een liefdeslied, een gezongen gedicht … 
Het ongrijpbare in muziek omgezet! 

Er volgden nog veel meer CD’s en concerten, aanvankelijk enkel in België, later ook in de buurlanden. Een week concerttoeren was in die tijd heel normaal voor mij. De ene dag in Düsseldorf, twee dagen later in Brussel en ook een keer in Amsterdam. Het bracht me naar Londen, Parijs. Ik zocht informatie waar ik maar kon en verzamelde wat maar mogelijk was. En toen kwam internet in mijn leven en tig concerten in Griekenland zelf.

Met die ontdekking en daarmee een echte Dalarasclub , was het hek van de dam. Ik heb er de meest uiteenlopende mensen leren kennen en alles kwam samen in concerten. Letterlijk in de zaal en voor- en/of achteraf op een terrasje of in een café, maar ook op het forum. Ik leerde mensen van overal in de wereld kennen, allemaal met dezelfde passie.

Dat is wat ons bond en nog steeds bindt.

De ene al wat meer dan de andere, dat lijkt me de gang des levens. Mini fotoronde doorheen de jaren :

Via Georgios Dalaras heb ik ook andere Griekse muzikanten leren kennen. Het gaat niet alleen om de bouzouki en de baglama noch de ‘toeristische’ verleider van de tsirtaki. Het gaat om veel meer. Het gaat om geschiedenis, het gaat om een kruising, een hele wirwar van kruisingen doorheen de eeuwen heen. Vanzelfsprekend is er ook moderne muziek, hiphop in het Grieks, rockmuziek (die ik ook graag hoor), ballades, ….

Wat mij persoonlijk het meest raakt, zijn de liederen met een verhaal in, een zeemansverhaal, een stukje historie, een persoonlijk verhaal, waarbij de tekst dan helemaal klikt met de muziek, het ritme, de keuze van instrumenten (of zijn het de lyrics die aangepast worden aan het instrument?), uiteindelijk de ontelbare en onvertaalbare metaforen.

Bij wijze van voorbeeld: Kretenzische muziek heeft meestal snellere ritmes en daarmee ook de aanverwante dansen. Ik dans zelf tegenwoordig niet meer (dat lijf hé 😉) maar ik geniet nog volop van luisteren en kijken. Meezingen lukt wel, als ik de tekst ken. In die Kretenzische muziek is Michalis Tzouganakis wel mijn allergrootste favoriet. Had ik al verteld in een van mijn vorige berichten dat hij in Limburg geboren was en tot zijn negende daar woonde? En in ons eigen kikkerlandje de luit ontdekt heeft en het nu lijkt alsof hij ermee vergroeid is? Overigens kan hij nog goed Vlaams spreken, net zoals zijn zeven broers en zussen. Al is zijn bloed Kretenzisch, puur en onversneden.

Een stukje Kretenzische muziek, beetje anders dan het filmpje dat ik in mijn voorstelling (in februari 2022) meegaf:

Dank je om te lezen, dit relaas van iets dat me elke dag doet zingen. Alles begon met die ene CD, sleutel tot mijn muzikale speelkamer.