Een vloek en een zegen

VRIJE TIJD

Ik beken, ik ben smartphone addict. Zeventigers doen niet onder voor tieners. Het is mijn handprothese. Info en ontspanning in handbereik. Voor alles bestaat een Aap die ik zo uit mijn mouw tover. Als ik straks geen vaste hand meer heb, zal Siri me helpen. Vergeet ik mijn pillen, krijg een seintje.Kostenbesparend, nooit voor een gesloten deur. Weerberichten online, paraplu of parasol. En ‘last but not least’, weg eenzaamheid, sociale media met Facebook wereldwijd op één. Voor velen onmisbaar contact. Grappige filmpjes, emotie, quotes en citaten. De één al gevatter dan de ander. Lang verloren vrienden opsporen en vinden. Hartelijke wensen en warme steun voor mekaar. Facebook? Ik doe niet mee, enkel profiel. Ach kom, iedereen is een beetje voyeur of ben ik de uitzondering?

Bovendien en voor een regelmatige afwezige husband niet onbelangrijk, klank met beeld. Videobellen tijdens de zoveelste pelgrimstocht maakt het gemis draaglijker.

Smartphone i love you. Bellen, filmen, foto’s nemen sms’n, je kan het allemaal. En ja toegegeven; niets waardevoller dan een eye to eye contact, knuffel of kus, vuistje of een high five.

We komen van ver. Als jonge zeventiger zag ik nog indianen films waar met rook signalen werd gecommuniceerd, sms avant la lettre. Gek toch, we zoeken contact ver weg terwijl onze medemens naast ons staat. Op de trein, in de bus, bij de dokter, op straat. We ontwikkelen een zesde zintuig. We ontwijken voetgangers zonder te kijken maar testen ook airbags met te kijken. Voor- en nadelen van multitasken

Een tijdje terug crashte mijn computer. Hij deed raar en dan zijn er mogelijkheden.

Van F1…. tot F12. F11 fabrieksinstellingenlijkt mij een goede keuze. F16 voor een supersonische oplossing staat er niet bij. Ik die dacht iets van software af te weten. Een regelrechte ramp. Alles foetsie. Documenten, foto’s en email, zo’n 3000. Niks bewaard in de cloud. Mails, adressen, foto’s, bestanden, allemaal weggebliksemd door een digitale donderwolk. Hoe stom kan je zijn met een wijsvinger. Ik ben er een week nie goe van geweest. Weg mappen, favorieten, lijsten,documenten, presentaties.Nog altijd zoek ik data die er niet meer zijn. Intussen kan ik mijn pc terug gebruiken en is me beloofd dat herhaling uitgesloten is. Donderwolken zijn stapelwolken geworden en straks een open hemel hopelijk.

Elk nadeel heeft een voordeel.

Het heeft me tot nadenken gestemd. Zowel wat mijn dagbesteding als mijn pc gebruik betreft.

Toegegeven, natuurlijk bewaarde ik teveel. Je denkt het allemaal ooit eens nodig te hebben. Mijn pa bewaarde ook alles. Dat hebben we gemerktbij het opruimen. Mee gekregen in de genen dus. Pc stond dagelijks op mijn uurrooster. Ik beken: ook spelletjes. Rummicub, het houdt je geest up-to-date. Uren en uren gaan voorbij. Ik moet beter weten want vroeger nog programmeren in avondcursus gevolgd. Het is helemaal niet moeilijk om je aan het lijntje te houden terwijl uitgestelde hobby’s en To-Do’s op een uitvoerder wachten.

Ik ben er nog niet maar maak vorderingen. Vandaag beginnen die hobby’s ogen en handen te krijgen. Vandaag geniet ik van lezen, wandelen, fietsen, zelfs van lang geplande en altijd uitgestelde klusjes in tuin en huis.

Geen pc méér, denk je dan. Toch wel. Mijn honger naar digits voed ik nu enkel met digits met kwaliteitslabel en zeer selectief. Spelletjes met beperkte houdbaarheidsdatum.

Ik zat onlangs in een overvolle trein en constateer dat nog veel pc’s zullen moeten crashen voor we weer eye to eye contact zullen maken of een babbeltje slaan.

Een tijdje terug was er de Swap inspiratie dag. Ik koos voor schilderen. Met borstel en verf, handmatig je ideeën op doek overbrengen. Wat heb ik genoten. Persoonlijk vond ik mijn met klodderverf gemaakte kladderwerkjes maar niks maar zowaar ontwaarden collega’s er eigenschappen en karaktertrekken die nog klopten ook. Dankjewel Mirella voor het initiatief maar ook vooral dankjewel kleurrijke lesgeefsters. Ze hebben wat wakker gemaakt in mij. Mijn kale muren in huis krijgen straks een hopelijk wat aanschouwelijk kladderdoek. ’t Is maar hoe je het bekijkt. Het kind in mij is wedergeboren, reïncarnatie dus.

Adriën