Ik wens jou krachtige vleugels die je over de grenzen van je angsten navigeren naar je nieuwe bestemming. Veerlicht.
Het is elk jaar hetzelfde liedje. Terwijl het feestgedruis schijnbaar overal vrolijk weerklinkt, houdt melancholie me meedogenloos in haar klauwen. Om oeverloos getob te vermijden, blik ik door mijn roze bril terug op de sprankelmomenten van het jaar.
Welke herinneringen deden mijn mondhoeken krullen (naar boven)? Wat gaf me uitbundige energie? Wie deed me schuddebuiken van het lachen? Welke ontmoetingen zijn beklijvend? Wat heeft me ontroerd? Wat was zo waardevol dat het een lawine van emoties veroorzaakte?
En bovenal, wat neem ik mee in 2023?
Allerlei antwoorden strijden om aandacht in het doolhof van mijn gedachten. Op zoek naar een glorend licht aan de horizon om daar te ontpoppen tot een veelvoud van mijn mooiste dromen.
Welke vragen spreken jou het meeste aan? Welke antwoorden resoneren met jouw stoutste dromen? Geef jezelf eens de tijd om ze op te schrijven of in gedachten te overlopen.
Ik neem je graag mee op mijn creatieve reis die meer voor mij in petto had dan verwacht. Van een sneeuwbaleffect gesproken…
Hoe het allemaal begon
Toen Samana me een jaar geleden had geselecteerd als blogger, was ik de koning(in) te rijk. Het was alsof de deur van mijn ziel op een kier werd gezet om de gestolde creativiteit weer te laten stromen.
Een opdracht en een deadline. Meer had ik toch niet nodig om in mijn pen te kruipen? En toch bleek het niet zo eenvoudig. Hoe kon ik mijn stem terugvinden los van mijn innerlijke criticus en oordelen van anderen? Ik moest geduldig zoeken naar mijn meest authentieke identiteit om deze vervolgens te verwoorden in een taal die ook anderen beroert.
In de natuur hervond ik gaandeweg een trouwe bondgenoot. In mijn hart een passie. Het verlangen om te schrijven, te dichten, te helen.
Zoals een havik zweefvliegend boven de wolken het landschap overziet, leerde ik vanuit een vogelperspectief anders te kijken naar mijn geijkte routes en routines.
In het paradijs van de verbeelding is er geen prikkeldraad noch omheining. Je kan er naar hartelust experimenteren, onbeschaamd falen en opnieuw beginnen. Je kan je banale bescheidenheid overstijgen door het anders te doen.
Algauw werden er zo andere deuren geopend. Ik nam af en toe deel aan een workshop om nieuwe technieken te leren. Ik leerde oefenen met eenvoudige schildertechnieken door zelf kaartjes te maken. Intussen schrijf ik ook voor een tijdschrift. Mijn horizon wordt steeds breder.
Als ik met mijn poëzie of verhaal al één persoon kan raken, is mijn doel bereikt. Als ik bovendien meerdere harten kan beroeren, dan ben ik in de wolken. Mooie dingen delen met elkaar maakt een kleinood groots.
30 dagen propvol poëzie
Er zijn zo van die momenten dat beslommeringen je creativiteit gijzelen.
Plots zet je geen letter meer op papier. De tijd slokt alles op. Deadlines naderen en de angst om niets op te leveren verlamt je volledig.
Wat doe je dan?
Ik had na nogal wat slapeloze nachten gelukkig een briljante ingeving. Iets dat mijn halsstarrig uitstelgedrag bovendien dwarsboomt.
Wat als ik wat milder ben voor mezelf?
Wat als ik mijn doel eens opsplits in behapbare miniatuurdoelstellingen?
Wat als ik bijvoorbeeld één zinnetje per dag schrijf? Zou dat lukken?
Het antwoord was een volmondig JA.
Wat als ik een dankbaar publiek vind om dat zinnetje te lezen en er feedback over te delen? Is er zo iemand die daar blij mee zou zijn? Alweer een volmondig JA.
En zo werd in de herfst mijn 30 dagen poëzieproject geboren, dat zich intussen uitspint over de maanden heen. Ik daag mezelf uit om -bijna- elke dag een miniversje te sturen naar een hartsvriendin. Eén zinnetje volstaat. Eenmaal in een flow worden het zelfs al eens twee of drie zinnen. Soms met foto zoals de Spaanse koningspage hieronder. Af en toe sla ik een dag over. Zonder wroeging of zelfverwijt. Het thema gaat over zelfzorg, waar mildheid tenslotte de kroon spant.
Eerder verandert een vis in een vogel dan dat mijn vlinders voor jou vervliegen. Veerlicht.
Een milde start
Als ik vooruitblik op 2023 is het net deze gedeelde creativiteit die me vleugels geeft. Ik mijmer al over een volgende schrijf-een-zinnetje-per-dag-challenge over dankbaarheid of veerkracht. Over mijn eigen dichtbundel gevleugelde verzen.
Wat als ik mijn poëzie in een boekje giet, behoedzaam, zonder morsen, als een innerlijke reisgids doorspekt met vlinders die je onderweg vleugels geven
Als ik voortaan ook eens met meer mildheid naar andere doelen kijk, wat zou er dan gebeuren?
Gezondheid bijvoorbeeld want energieker worden is mijn hoogste goed. Wat als ik mijn gezondheid omarm zoals ik mijn kind knuffel, met mededogen, vertrouwen en de kans om opnieuw te beginnen als het even niet lukt?
Dan wordt de slaagkans groter dat ik het volhoud. Net zoals de poëzie challenge een duurzamer succes oplevert. En als ik gezonder bent, gaat al de rest beter. Dan stroomt inspiratie rijkelijker en kan ik hoger vliegen over de denkbeeldige muren van mijn beperkingen.
Weesgedichtjes voor jou
Als de creativiteit stroomt vanuit het hart, meandert het via beekjes en rivieren alle windstreken uit om andere harten te beroeren.
Het universum spant tenslotte samen om jouw passie uit te dragen en de wereld mooier te maken. Zo nam ik de kans ter harte om mee te doen aan de weesgedichten-challenge.
Ik wou een raamgedicht schrijven die elke voorbijganger zou uitnodigen om letterlijk even stil te staan en het te lezen want het is speciaal geschreven voor diegene die het leest. Het heet VOOR JOU en werd intussen geadopteerd door iemand die mijn leven zoveel rijker maakt.
Een ander gedichtje was een geschenk uit de hemel. Op een dag stond ik op en vloeiden de woorden spontaan uit mijn pen. Wat het haast onsterfelijk maakt, is dat het begin januari zal pronken op het raam van één van mijn beste vriendinnen.
Die zomerse zoenen deel ik ook graag met jou.
Het sneeuwbaleffect
Om te antwoorden op de vraag die me het meeste prikkelde, vertel ik met trots dat het sneeuwbaleffect van plezier, passie, vriendschap … ontstond dankzij het forum dat ik vorig jaar kreeg op deze mooie site.
Ik ben dankbaar omdat er onder andere daardoor steeds meer kansen op mijn pad kwamen om mooie woorden te kunnen delen en mensen te raken. De bal rolt doorheen de eerste dagen van 2023 en verder… met de intentie om van elke dag een mooie nieuwe dag te maken. Om deze vliegende start kracht bij te zetten, sluit ik af met een gevleugelde fotoreportage van Mille Henry en haar zoon Lander Kestemont. Bedankt Mille voor de bijhorende mooie wensen.
Lieve lezers, ik wens jullie een prachtig 2023 met een happy mindset en vuurwerk in je lijf!
Zachte en warme kleuren die je creativiteit strelen en je inspireren. Sneeuwgors. 
De vitaliteit van de, oh zo schattige drieteenstrandloper. 
Reddingsvluchten wanneer nodig naar natuurgebieden in je buurt om de spanning eraf te wandelen. Strandleeuwerik. 
Een grote dosis moed en wilskracht om te kunnen omgaan met de hevige zandstormen in het leven. Paarse strandloper bij 7 Beaufort. 
Af en toe de ogen sluiten zodat je kan loslaten. Drieteenstrandloper bij 7 Beaufort. 
Leuke momenten in goed gezelschap, zodat de eenzaamheid snel wegfladdert. Strandleeuweriken. 
Lichtjes ontdekken in het duister. Drieteenstrandloper aan de gouden zee. 
Periodes van diepe rust en ontspanning, genietend in het zonnetje. Strandleeuwerik. 
De kracht van de havik, de geconcentreerde blik, vleugels van vrijheid. 
Leuke reizen aangepast aan wat je lijfje aankan, met de vale gierzwaluw als ervaren gids. 
Wapperende haren in de wind en rode kaakjes. De pestvogel. 
Zweven en dromen op een achtergrond van pastel. Frater. 
Veerkracht, zoveel als er pluimpjes zijn. Strandleeuwerik. 
Een felblauwe veelbelovende hemel. Vale zeldzame gierzwaluw.
Sprankelmomenten van 2022, herinneringen die je mondhoeken deed krullen (naar boven uiteraard), ontroering, een veelvoud van dromen.
Jouw woorden resoneren tot ieders verbeelding. En je slaagt in jouw opzet: authentiek zijn en schrijven in een taal die beroert.
De voorbije blogs las ik jouw weg naar de natuur, hoe je inderdaad leerde kijken vanuit een vogelperspectief naar jouw levensweg.
Ik herken jouw beschrijving dat er in het schrijven geen prikkeldraad noch omheining. Hoe bevrijdend het is om als persoon met een beperking je even onbeperkt te voelen.
Je horizon is breder geworden: je mag je schrijftalent delen met meer mensen. Via een tijdschrift, door jouw mooie weesgedichten.
Een vliegende start heb je al genomen. Je eigen dichtbundel, dat wens ik jou oprecht toe voor het nieuwe jaar.
Lieve Laurence
Je constructieve feedback is pakkend!
Je wensen zijn een balsem voor mijn schrijvershart 💝
Dankjewel
X Veerle
Altijd als ik jouw teksten/ gedichten lees sta ik verwonderd van de manier waarop jij met de juiste woorden de kuste dingen zegt. En dit op een zachte , positieve manier die als een zijden sjaal rond de inhoud hangt.
Dankbaar en vol verwondering lees ik door je blog , die naast een mooie, ook nog een slimme inhoud heeft.
🙏
Oh Mirella
Wat een troostende feedback in deze kille dagen. Alsof je een wollen dekentje om mijn schouders legt.
Het is ook fijn om bevestiging te krijgen. Gek hè. En toch is het zo.
Dankjewel voor dit unieke forum.
🧸
Veerle
Goddelijk, als je zo met woorden kan spelen en mij laat meegenieten !
Lieve Ria
Zo fijn om dit te lezen.
Dat je kan meegenieten, maakt voor mij het verschil. Mijn woorden krijgen zoveel meer betekenis doordat ze lezers kunnen inspireren of beroeren.
Super bedankt om dit met me te delen.
Lieve groetjes
Veerle
X
Een zegen in woorden en daden…Je woorden, je kijk op….Mooi, krachtig, aanstekelijk….wens je een prachtig 2023!
F.
De woorden is één ding, het omzetten naar daden blijft soms al eens hangen in de fase van een ongrijpbaar verlangen.
Is dat niet iets waar elke creatieveling op botst?
Have a magic 2023
🧸
V.
Jouw poëtische teksten en gedichten stralen zo veel positiviteit uit.
Ik kijk al halsreikend uit naar wat je volgende keer uit je getalenteerde schrijfpen gaat toveren.
Superfijn ook dat je onze foto’s hebt verwerkt in jouw sprankelend poëtisch verhaal. Dat was een dikke knipoog naar de vliegende start.
Dank je wel, lieve vriendin!
Heel veel liefs,
Milleke
en de vogels natuurlijk 😉
Ha Ha Milleke
De fotoreportage was inderdaad een verrassing voor jullie. En de knipoog zat verstopt in de titel.
Ik weet dat je van raadsels en woordspelingen houdt.
Ik hoop van harte dat er inspiratie op weg is naar me…
Xxx