Skip to main content

Logica brengt je van A naar B. Verbeelding brengt je overal.
Albert Einstein
Hij emigreerde in 1933 naar de Verenigde Staten. In Duitsland was Adolf Hitler aan de macht en Einstein vreesde als jood vervolging.

Mijn passie is verbindend verhalen vertellen.
Al schrijvend jouw ervaring in de spotlights plaatsen
en jouw herinneringen vereeuwigen.

Het verhaal van de chocolade reus is zo’n mooie ervaring van mijn papa.
Eéntje die licht geeft in het donker van zijn jeugd.
Eéntje die in een schrijnende periode van onze geschiedenis hoop en vrede brengt.
Eéntje die beklijft.

Met dank aan mijn papa om dit ontroerende verhaal met ons te delen.
Lees je mee?

De chocolade reus

Het was in 1944 ergens in hartje Brussel

dichtbij mijn thuis in Jette waar vliegtuigen toen onheilspellend dicht boven mijn kleine hoofd gromden. De komst van de Britten kondigde de lang verwachtte bevrijding aan van het door de Duitsers bezette België. Ze werden als helden verwelkomd! 

Angst maakte plaats voor uitbundige emoties,
wanhoop voor de belofte van een rooskleurige toekomst.

Sommige beelden van toen blijven op mijn netvlies branden terwijl recente gebeurtenissen verdwijnen door de mist in mijn hoofd.


Ik stel je graag even voor aan mijn gezin van herkomst.

De ontmoeting met Alex

de Schotse chocoladeheld uit mijn jeugd, vergeet ik nooit meer.
Ik was met mijn moeder op stap toen we hem ontmoetten. We gingen net als vele anderen op in de hoopvolle sfeer van de bevrijding. Er waren overal soldaten en tanks.
En plots stond Alex recht voor ons. Met een grote glimlach en een nog grotere snor.


Deze held was reusachtig

groot, wel twee meter! Misschien zelfs meer. Mijn eigen vader was zo’n dertig centimeter ontzag kleiner dan hij. Vanuit mijn kikkerperspectief gezien althans. Ik was met mijn 9 jaar jong nog een dwerg, maar dan wel van het pientere soort.


Ik brandde van nieuwsgierigheid naar deze ontzagwekkende held. Hij gaf ons leven kleur na jaren angstvallig schuilen in de spitsvondig uitgehouwen schuilkelders van onze buurman. Hij had het typische uiterlijk van een Schotse hooglander met zijn rosse haardos en groteske gekrulde rosse snor. En handen zo groot dat mijn hoofd erin paste.

De hemelse smaak van chocolade

zou me vanaf die dag voor altijd bijblijven. Mijn moeder had me ooit eens verteld over een zeldzame lekkernij, die je in Jette nergens kon kopen: chocolade gemaakt van de heerlijkste cacaobonen.
Ik had het nooit geproefd, behalve stiekem in mijn stoutste dromen.

Ik keek vol bewondering naar de rosse reus op. Mijn moeder hield me stevig bij de hand. Ze was streng, trots en waakzaam als een hen om haar kuikens.

mama als baby op haar troon
mijn trotse moeder thuis

Opeens knielde Alex bij me neer en haalde iets uit de zak van zijn uniform. Mijn moeder zei me dat dát chocolade was. De reus gaf het ongelooflijk maar waar aan mij!
Ik was zo verrast en uitzinnig gelukkig dat ik gulzig de reep met de wikkel er nog rond
in mijn mond stak. 

Wit van woede

Ik vond er maar niets aan en voelde daardoor onverwacht een intense teleurstelling. Mijn moeder ontstak plots in woede. Ze begon te roepen door mijn onhandigheid en onwetendheid.
En Alex, … die nam het gelukkig onmiddellijk voor me op. Hij berispte mijn moeder die uit ontzag voor deze held van de bevrijding verstomde.
Alex nam me vriendelijk op zijn schoot, ontvouwde de reep en schonk me de chocolade met een milde glimlach.

De eerste beet was zo lekker

dat het water me terstond in de mond kwam. Zo’n lekkernij had ik nog nooit geproefd. Laat staan om zoiets hemels en verrukkelijks te beschrijven.

Ik kreeg er de tranen van in mijn ogen. Dat moment vergeet ik nooit meer. De ontmoeting met Alex evenmin. Hij blijft voor mij een levende legende.
Zolang ik van chocolade kan blijven genieten, zelfs met een paar tanden minder. Chocolade smelt als boter in de mond en dankzij deze ervaring is het mijn favoriete delicatesse.
Eénmaal de smaak te pakken, wou ik die uiteraard nog eens proeven. Ze hadden er toen zoveel verslavende suikers aan toegevoegd om een hele naoorlogse natie zoet te houden.

La vie en rose

was zo dichtbij! Edith Piaf schreef en zong dit beroemde lied in deze woelige periode. Er was licht aan het einde van de tunnel.
Onze helden brachten vrede, hoop en lekkernijen mee.

Ze kampeerden vlakbij ons huis in het park aan de basiliek van Koekelberg.
Ik ging daar graag naar toe in de hoop nog een reep chocolade cadeau te krijgen van de soldaten. Het was voor mijn korte benen een eind van huis.
Er zwaaide wat als ik niet op tijd terug was. Dan kreeg ik een “oplawaai” – Brussels voor een lap rond de oren- van mijn overbezorgde ‘moederhen’.

Een zoete leugen

Die soldaten hadden allicht ook (jonge) kinderen achter moeten laten thuis. Bij het zien van zo’n kleine knaap smolt hun hart. Dat had ik snel genoeg door. Tuurlijk zei ik dat niet altijd aan mijn moeder, ik zei dat ik ging voetballen. Een kleine leugen voor mijn bestwil, een mooie herinnering voor altijd!
Met een knipoog naar de chocolade reus Alex.

Voor mijn papa, oma, Alex en onze lezers. Met een vleugje fantasie.
Veerlicht

Tijdens de Duitse bezetting in de Tweede Wereldoorlog schreef Piaf haar befaamde lied La vie en rose. Zij was toen zowel bij de Duitse bezetters als onder de Franse bevolking een geliefde zangeres. Na de oorlog trad ze overal in Europa op en breidde haar roem zich buiten Frankrijk uit. Haar tragische leven wordt weerspiegeld in haar muziek, met als specialiteit de met hartverscheurende stem voorgedragen scherpe ballade. Bron Wikipedia

VeerLicht

Author VeerLicht

More posts by VeerLicht

Join the discussion 10 Comments

Leave a Reply

Blog volgen

Blijf op de hoogte van de nieuwe blogposts!

%d bloggers liken dit: