Het moet zo’n twintig jaar geleden zijn. Ik zat op kot in Leuven en had pas een tweedehands muziekwinkel ontdekt. Ik weet de naam niet meer maar de vitrine zal ik nooit vergeten. En hoewel vinyl toen al verdrongen werd door de kleine, zilver-glanzende schijfjes, de aantrekkingskracht naar die grote hoezen was te groot voor mij. Ik ben naar huis (allé, naar ‘kot’) gegaan met drie prachtexemplaren en vervolgens werd mijn geduld danig op de proef gesteld want ik had uiteraard geen platenspeler op mijn studentenkamer. Eén van deze hebbedingetjes was de LP ‘Alles’ van Herman van Veen. Hoewel de plaat doordrongen is met prachtnummers, kroop één lied me helemaal onder mijn huid: ‘cirkels’. Pas later leerde ik dat het een vertaling was van het Engelstalige nummer ‘windmills of your mind’ en gecovered werd in vele talen door vele artiesten. Maar zoals vaak blijft die eerst gehoorde versie het diepst in je hart zitten.
Het is een sfeervol, melancholisch nummer en geeft voor mij de perfecte sfeer weer van een zomer die eindigt. Afscheid nemen van een periode waar je met hart en ziel van genoten hebt. Loslaten van wat je niet wilt loslaten, alvorens je klaar bent voor een nieuwe start.
Rond als de wijnvlek van eergister op het vuile tafelblad
spelen gouden druppels zonlicht op het koude tegelpad
en de rimpels in de vijver en het vangnet van een spin
zijn allemaal maar cirkels zonder einde of begin
en de tijd verslijt de dagen door de wijzers van de klok
die de uren traag vermalen heel geruisloos, zonder schok
Er bestaat geen medicijn tegen oud en eenzaam zijn
’s Avonds als je door je wimpers soms de zon ziet ondergaan
in een feest van gele vonken die in bloei lijken te staan
en de sterren op je netvlies trekken strepen in de lucht
maar zodra de nacht weer nadert slaan je dromen op de vlucht
door een klok met kromme wijzers die de tijd in stukken maalt
ligt de zomer weer aan flarden want de klok heeft niet gefaald
Er bestaat geen medicijn tegen oud of eenzaam zijn
Tel de gladde kiezelstenen waarmee jij je zakken vult
maar de mooiste ging verloren door je eigen stomme schuld
toen je met haar langs het strand liep leek elke schelp een juweel
maar nu zie je niets dan keien groot en grijs en veel te veel
hoor ’t gefluister in het ruisen van de rusteloze zee:
als je haar dan niet kon missen waarom ging je dan niet mee?
Bij het afscheid van de zomer zag je eindelijk gevaar
toen elk blad de kleur kreeg van haar honinggele haar
De rimpels in de vijver, de webben van een spin
zomaar cirkels in de ruimte, zonder einde of begin
in een eindeloos refrein
er bestaat geen medicijn tegen oud of eenzaam zijn
Els Jammaers
Recente reacties