Het zal mij maar overkomen. Ik mag de spits afbijten, de eerste echte blogpost van dit jaar, in dit boeiend avontuur. Over creativiteit/creativiTijd nog wel.

Bezig met de eerste versie voor feedback, zat ik met de handen in het haar. De maagdelijk witte bladzijde scheen fel. Ik staarde naar buiten. Daar zat een ekster voor het raam, op de tak van de boom van mijn onderbuur. Die ekster zit er al enkele dagen mij te kriebelen. Daarom zocht ik op of daar een spirituele betekenis in zit. En ja hoor, de ekster heeft ons heel wat te vertellen. Verbind je met je innerlijke wijsheid, is een voorbeeld. Uit het creatieve niets, haalde ik een potlood uit mijn doos en begon te tekenen: Een ekster. Weliswaar een beetje afgetekend van een foto die ik vond. Tijdens dat tekenen, voelde ik me lichter worden. Ik kleurde de tekening in. Al was het me niet helder wat de exacte boodschap van de ekster was, ik voelde me ontspannen.
Mijn ‘creatie’ van die dag stuurde ik in voor feedback en wachtte. Intussen broeide er vanalles in mij, tot vijf dagen voor het officiële publiceren van mijn bericht. Ik voelde de boodschap en begon eraan …
In een hoekje met een boekje begon het bewust worden.
“ Ik zit in de schommelstoel vooraan in de living van dit grote huis. Mama en papa zitten met de anderen tv te kijken. Stemmen, geroezemoes, van post wisselen. Mijn kleine broertje moet daarvoor opstaan. In die hoek helemaal ver, links bovenaan zit een spinnetje. Dat zit er ook al wat. Buiten waait het, bijna stormen, de regen valt met emmertjes uit de lucht (gelukkig geen echte). Het zal ook wel koud zijn. Maar dat alles zie ik niet en hoor ik niet want ik zit hier warm met mijn boek. Héél spannend! De bladzijden vliegen door mijn handen….”
Het is één van de eerste creaties van mijn schrijfpen, die ik me herinner. Zo ongeveer begon mijn opstel; ik was elf en zat in het zesde leerjaar. Het zag er niet uit van de vlekken en doorhalingen, mijn kladversie op maandagochtend. Netjes overschrijven kon niet meer. In die tijd – de jaren stillekes – kregen we punten voor Werk en Zorg. Ik had een 9,5 voor het eerste en een 0 voor het tweede. De erkenning van wat ik schreef, overheerste. Dat gebeurde bijna nooit, traag als ik was. Ik voelde me voor een keer helemaal Mie-zelf, 'mogen zijn wie ik ben'.
Jong en serieus, mijn blog in een hartje.

Schrijven zal altijd een rode draad doorheen mijn leven blijven. Vanaf mijn veertiende houd ik een dagboek bij, aanvankelijk geïnspireerd door het boek ‘Het Achterhuis’, waarin Anne Frank over haar oorlogsjaren vertelde. Ik had een grote bewondering voor de dingen die ze schreef, wat ze voelde, de manier waarop ze dingen neerpende en dat in die omstandigheden. Dit boekje eindigde ik met een boodschap voor de vinder: Geloof niet alles, ik schreef veel uit zelfmedelijden. Nu ben ik veel gelukkiger. Al was dat geen constante natuurlijk, toen voelde het goed. Vijftien jaar was ik.
Wie schrijft, die blijft!
Gedichtjes, rijmen, liedjes, speechen op allerlei familiefeesten smaakten heerlijk. Als een rijm, een zin, een ritme klopte met wat ik vertellen wilde over het feestvarken, proefde ik precies champagne. Het sprankelde door mijn hele lichaam. Schrijven blijft mijn belangrijkste uitlaatklep, al zal ik me ook al eens op andere paden begeven. Enkele creativiTijden doorheen mijn leven.
Heel belangrijk ook: neem af en toe pauze bij het lezen. Mij helpt het zeker wanneer ik andere blogberichten lees.
Wie schrijft… over familie
We komen u iets vertellen, over onze schone pa
dat hij zo ne ferme mens is, ze kijken hem nog altijd na.
Hij leest veel en hij weet veel, vraag hem maar eender wat, hij zal het u wel vertellen, hij is onze Wikipedia.
Dit is een stukje uit een liedje dat ik schreef en met de hele familie zong op mijn vaders negentigste verjaardag (op muziek van het lied ‘Bad bad Leroy Brown). We zongen het in het Hasselts dialect (mijn afkomst).

Schrijven helpt me nog steeds gemis een plaats te geven en beseffen dat missen mag. Ik geef je deeltjes van wat ik schreef, een jaar na mijn moeders overlijden (2006):
“van alle mooie dagen
maakte zij ze nog mooier
was ze ons straaltje zon
doorheen donkere wolken
een rots en een haven
een stralender zon bestaat niet
…
“Mama, als jij geen liefde bent, bestaat de liefde niet”

Wie schrijft… poging tot humor
Een 100-woordenverhaal met als thema ‘Aankomsttijd’. Dit was mijn inspiratie:
Eindelijk! Na al die jaren mocht het weer. Daar stond ze, onwennig prutsend aan de revers van haar jas. Is dat echt een spotlicht?
Het herkenningsteken was snel gekozen, zichtbaar voor diegene die ervan wist. De voorbijgangers zouden het, zo mogelijk, oubollig vinden, die broche van haar grootmoeder zaliger.
De klok in de hal wees vijf over. Kleine vertraging, dat kan. Haar natte handpalmen wringend, keek ze rond. Het zal toch wel doorgaan? Een nieuwsflits op een tv-scherm.
Een flits in haar hoofd! Een onbeheerste vloek in de hal. Natuurlijk! Het laatste weekend van maart. Zomeruur!
Haar aankomsttijd was vervallen.
IJdel als ik soms ben, zette ik al veel op Azertyfactor. Enkele schrijfsels zijn resultaten van workshops, andere weer van niet-gewonnen wedstrijden en van inspiratie van dat moment. Volgende link is het resultaat van een les bij Wisper: https://azertyfactor.be/tekst-lezen/die-lente-toch
Wie schrijft… over mij
Er werd ook al eens over mij geschreven. Aan de inhoud te zien: vermoedelijk vlak na mijn studies of bij mijn eerste job:

Zus Anne-Mie, die ontgaat ons zo maar nie
Met haar aantrekkelijke lokken,
gaat ze op jacht naar goei gezonde bokken
In de Tomorrow of het Karrewiel
fladdert ze rond met Kees of Miel
of misschien met nog een ander goeie ziel
Op haar werk leert ze kinderen kallen
ze goochelt er met woorden en getallen
En ’s avonds duikt ze de fitness in
want dat is goed tegen een dubbele onderkin
Ook als Kerstvrouw doet ze het niet slecht
al wat ze zegt, meent ze toch zo echt
Versjes maken is haar kunst
cadeautjes geven een grote gunst
We danken veel aan Anne-Mie
zij ontgaat ons zo maar niet !
Andere inspiraties
Bakken
Bougatsa, een heerlijk Grieks gebak. Het heerlijkste is het als het ook daar gegeten wordt in een echte bougatsaria. Ik bak ze meestal wanneer mijn Grieksgezinde vriendinnen over de vloer komen of neem er mee naar hen.

De échte bougatsa in Griekenland. Ze wordt warm gehouden tot consumptie. Dan kan je er bloemsuiker en/of kaneel op laten strooien.

Familiekoekjes. Havermoutkoekjes met chocolade en normaal gezien walnoten.
Hiermee kwam ik eens op de radio, bij de Madammen. Cathérine Vandoorne bezocht me hiervoor. Ze vond ze wel lekker.

Mogen knoeien Door Sarah Timmermans te leren kennen, via een deelname aan een van haar (serie) workshops, 'Ont-moet je zelf in woord en beeld' en later via online workshops, leerde ik meer loslaten van 'kunnen vs. niet kunnen' en gewoon wat prutsen:


Na de workshop 'Ont-moet jezelf...' vormden we een groepje van zes creatievelingen die om de maand of twee samenkwamen. Eentje gaf ons opdrachten die we zelf naar eigen dunk konden invullen. Het waren fijne, rustige, ontspannende samenkomsten. Ieder zijn/haar eigen verhaal, ieder zijn/haar manier van creatief zijn. Het C-monster verbrak het abrupt. Misschien moeten we het nu opnieuw proberen? Ik voelde een verbinding die ik nooit eerder had, al heb ik er - gelukkig - nog hele fijne met vrienden en familie. Taboes en ongemak over ziek zijn, dié waren er niet.
De laatste tijd, bij het prutsen, krul ik graag, zonder vooraf een idee te hebben wie het wordt. Je kan wel zien dat er iets speelt in mij. Die ene betere tekening heb ik van een zwart-wit foto afgetekend met een trucje.





Groene vingers?



Een verhaal is nooit af …
Nu is de bal echt aan het rollen en vallen mij allerlei dingen in, zoals zingen, tokkelen op m’n ukelele (de allereerste beginselen), vroegere dingen zoals breien en haken, foto’s maken en er iets mee doen. Schrijven is mijn basis om niet overprikkeld te raken. Ik ruim mijn hoofd dan op. Ik heb overigens de eer om in de zomer nog twee maal aan de beurt te komen. Creativiteit is ruimer dan dat wat je kan of waar je aanleg voor hebt. Het is ook kijken naar wat er (nog) te zien valt, buiten wat ik al ken of als vanzelfsprekend aanneem. Wat kan, zowel in kunst als het dagelijks leven. Veel Tijd inplannen doe ik niet. Meestal overkomt de Creativiteit me. Alleen bij eindstrepen halen natuurlijk, want dan zijn er anderen bij betrokken en daar zit ook de verbinding van creativiteit: het delen met anderen.
Mijn bericht lijkt in geen honderd jaar meer op mijn eerste versie (voor feedback). De persoonlijke boodschap van de ekster in dit blogverhaal is intussen helder:
Toon! Vertel niet (te veel).

Bedankt om te lezen en toeschouwer te zijn in dit avontuur. Het was een genoegen, een vloeken, een opnieuw en opnieuw beginnen, een ware uitdaging; bovenal een reis door mezelf en vooral een Plezier!
Hoi Anne- Mie,
Je hebt de spitst, met glans, afgebeten.
Mooie staaltjes van jouw schrijftalent door de jaren heen.
Herkenbaar omdat we uit dezelfde buurt zijn (dialect in het gedicht over jou en ‘Het Karrewiel’ van Hoeselt ?)
Al kan ik niet uitleggen waarom, de tekening van de ekster vind ik zo mooi
en die laatste foto van jou en je mama vind ik heel bijzonder.
Je blog is ook ontzettend divers. Dat maakt het aantrekkelijk.
Hoe je het technisch doet, is me wel een raadsel.
Lieve groetjes
Veerle