Anne-Mie
“Geloof het ongelooflijke. Beiden zijn waar!”
Ik was niet bang van de boze wolf noch van het knibbel knabbel huisje
en droomde van groot zijn, heldin en rijk en een eigen huisje,
zo fijn zat ik in die kantlijn.
De realiteit; steeds meer volwassen, in en uit balans botsen,
overprikkeld met zintuigen op scherp tot ze ploffen en ik mijn hoofd wegwerp.
Alleen het ongelooflijke bestaat wanneer de chaos in mijn hoofd Mie-zelf in de leegte achterlaat. Dáár zitten onze verhalen!
Carine
Hallo, ik ben Carine, 57 jaar en gepensioneerd sedert 1999.
Dit ten gevolge van een werkongeval, wat van mij een chronische pijnpatiënt maakte.
Ik ben een bezige bij, houd van tekenen, fotografie, haken, knutselen, juwelen maken, corresponderen, de natuur, genealogie, tuinieren, … en onze beestenbende natuurlijk.
Nieuwsgierig als ik ben wil ik altijd maar bijleren zoals journalistiek, fotografie allerhande en tekenen.
Zo’n 2 à 3 uurtjes per dag gedurende 3 namiddagen doe ik ook vrijwilligerswerk in een woonzorgcentrum.
Favoriete quote: Leven en laten leven.
Mijn bijnaam is Rebel.
Ellen
Ellen:
Grijs- Hollands- Tweeënzestig- Verlegen-Twijfelaar- Echtgenote- Mama- Optimist- Creatief- Sportief- Genieter.
Voetje voor voetje - stap voor stap.
‘Een kleine stap voor de mens, een grote sprong voor de mensheid’, citeerde astronaut Neil Armstrong toen hij als eerste mens een voet op de maan zette.
‘Een kleine stap over de grens, een grote sprong in het onbekende’, betekende onze emigratie naar België voor mij.
Door rugproblemen moest ik mijn werk in België voorgoed vaarwel zeggen.
Voorzichtig zette ik mijn eerste stapjes in het vrijwilligerswerk.
Nu na 30 jaar is het onbekende bekender, de stap over de grens in omgekeerde richting wat groter. Het vrijwilligerswerk doe ik nog steeds met heel veel plezier.
Nu onze zonen vorig jaar alle drie hun eigen stekje hebben gevonden heb ik meer tijd om nieuwe horizonten te verkennen.
Op creatief gebied had ik al eerste stapjes gezet in de wereld van de kalligrafie en keramiek en met veel plezier maar ook met een beetje schroom wil ik meedoen aan de blog.
Quote: ‘Het mooiste wat je kunt worden is jezelf’.
Freya Lobbestael
Hoi, ik heet Freya en ben een creatieve bij die moeite heeft met stilzitten en enorm graag zorgt voor iedereen behalve voor mezelf. Door een fietsongeluk is mijn leven 180° gedraaid. Ik ben dikwijls afhankelijk van anderen en van mijn verplichte liggende rustpositie. Maar dat houdt me niet tegen: creatief bezig zijn krijgt nog steeds de bovenhand. Op mindere dagen ga ik dan op zoek naar uitdagingen die ik op een goede dag of goed moment kan uitproberen. Miss Corona heeft geen invloed op mij omdat ik steeds thuis blijf. Ik hou van uitdagingen en daarom dat ik graag jullie motiveer om positief en creatief door het leven te gaan. Ben je benieuwd naar mijn uitdagingen? Volg dan mijn blogavontuur. Veel leesplezier.
Claudine Goyens
Ik ben Claudine / ook wel Dintje genoemd / woon in Oostende /
gehuwd met Ralph / mama van Lennaert en Lisa / baasje van Jack (te zien op deze foto)
Ik schrijf graag / Ik hou van gezelligheid en lekker eten / Optimist / Geniet van grote en kleine dingen in het leven /
Heb een luisterend oor / Een hart op de juist plek / Ben chronisch ziek
Ik heb systeemlupus (SLE) en chronische pijn die ik dagelijks met me mee draag. Daarover kan ik een gans boek schrijven.
Toch belicht ik graag via het bloggen de kleine dingen in het leven die zo groots kunnen zijn.
Zoals vriendelijkheid, hoop, vreugde, dankbaarheid, moed… en zoveel meer.
Hoe die ook mij, als mens met een ziekte, raken, motiveren, inspireren en mij erdoor helpen.
Ook al gaat het soms over verdriet, machteloosheid en pijn, ik vind altijd wel een lichtpuntje.
En net dat hebben we allemaal nodig: LICHT.
Hopelijk kan ik met deze kans en mijn blog jullie wat licht doorgeven, en op die manier wat je draagt mee ‘verlichten’.
Veel liefs
xxxx
Claudine
Joël Blockx
Laat los wat was. Heb vertrouwen in wat zal zijn.
Even voorstellen...
Hallo, ik ben Joël. Wonende te Laken, niet ver van zijne Majesteit, Koning Filip. Van het bouwjaar 1969.
Gepassioneerd door het creatieve en het overbrengen naar anderen toe. Zelf ben ik een creatieve duizendpoot. Op vele vlakken thuis. Het verleden loslaten en het nieuwe starten. Boekbinden is mijn passie, maar de laatste jaren heb ik me vooral op het schilderen gestort. Aquarellen, werken met acrylverf, ... Tijdens de aquarelvakanties heb ik het voorrecht om mijn kennis aan anderen over te brengen, maar telkens leer ik ook nog enorm veel bij van de vakantiegangers.
"Het voelt goed om in de juiste richting verdwaald te zijn."
Nele
Ik ben Nele (48) en misschien het meest atypische voorbeeld van wat ik lijk te zijn (huismoeder): altijd thuis maar geen huishoudelijk botje in mijn falende lijf. Wie ik écht ben? Een vrouw met chronische pijn, een geliefde die leeft voor wie ze graag ziet, een stressy huismus, een breiende vrijwilliger, een chaotisch vat vol creatieve ideeën, een boekenwurm met verzamelwoede, en een fan van al wat mooi is in de natuur.
“Sometimes the only way to stay sane, is to go a little crazy” (Susanna Kaysen – Girl, Interrupted)
Ante
Hoi hoi, ik ben Ann Teirlynck,
Hoewel mijn familienaam speels klinkt, laat ik niet meer met mij sollen… en als je mijn geboortejaar ‘65 omdraait, weet je hoe jong ik ben ????
Als West-Vlaamse woon ik al 34 jaar in Mechelen en in een vorig leven was ik (nacht)verpleegkundige. Die job combineerde ik vol liefde met vrouw zijn van Marc en mama zijn van Inge (31) en Peter (30).
Mijn eerste ongeluk, eind ‘99 zorgde ervoor dat ik gezondheidsproblemen kreeg en 4 jaar nodig had om te revalideren. Jammer genoeg bleef ik zorgen ondervinden, na 3 nekoperaties werd ik als gevolg van het ongeluk ‘afgeschreven’… waardoor ik 7 jaar terug in het hokje ‘invaliditeit’ geduwd werd… de “zorgende” werd plots “zorgbehoevende” en dat was moeilijk aanvaarden … maar dat leed werd enorm verzacht bij de geboorte van onze eerste kleindochter Letha (4) en anderhalf jaar later, ons Leanne. De titel van Oma paste mij als gegoten. Ik hield wel 1 voordeel over na mijn ongeluk van ’99: ik ontwaakte als creatieve duizendpoot. Creativiteit hielp me enorm om alles op te fleuren en te verwerken. Aquarel, mixed media op doek, keramiek, of in cire perdue gekleide 3D werken, maakt allemaal niet uit. Ik moet met mijn handen bezig zijn …om te kunnen vergeten.
Mijn levensmotto is: “geloven in de mogelijkheid van het onmogelijke”
Laurence H.
Ik ben een dertiger met een achtergrond in de zorg en met een hart voor mens en dier. Een creatieve ziel, met een liefde voor het woord en een vlotte, en soms scherpe, pen. En ja, ik ben ook chronisch ziek en mantelzorger, met een pak levenservaring en een rugzak van verlieservaringen. Door dat verlies heb ik mij al meermaals moeten heruitvinden. Het is een constante geworden in mijn leven: zoeken naar wat ik (nog) kan en wie ik (nog) ben ondanks mijn ‘ziek zijn’ en ‘zorgen voor’. Hoewel ik vandaag de weg weer kwijt ben, blijf ik - al struikelend en vallend - zoeken naar mijn 'nieuwe' weg met de woorden van Emily Dickinson als mijn kompas:
“If I can stop one heart from breaking, I shall not live in vain;
If I can ease one life the aching, or cool one pain,
or help one fainting robin unto his nest again,
I shall not live in vain.”
VeerLicht
“Veerlicht door het leven ???? dansen
en in het donker
de lampjes aansteken.”
Is dat ook jouw verlangen?
Ik ben Veerle.
Ik goochel graag met woorden,
kletter graag met letters.
V E E R woont in mijn naam.
En ook in
VEER-KRACHT
en VEER-LICHT.
Samana geeft me vleugels om deze passie te delen.
Om veerkracht door mijn verhalen te weven en zo ook hopelijk meer licht te laten schijnen in jullie leven.
Liefs
VeerLicht
Katrijn Casier
Ik leer leven van moment tot moment. Zonder reikhalzend uit te kijken naar de toekomst. Want zelfs een koffiedate kan last minute afgezegd worden, omdat mijn lijf protesteert. Dus ik probeer 'in het nu' te leven.
Het verleden plakt namelijk aan mijn lichaam. Pijn neemt de bovenhand wanneer ik uit mijn begrensd leven stap.
Toch blijft positiviteit een vaste waarde in mijn leven. Het is een keuze die ik elke ochtend maak.
Alleen
wanneer ik schrijf, laat ik écht in mijn hart kijken.
x
Inge
Kracht wordt zichtbaar in zwakheid.
Bron: De apostel Paulus in een brief aan de Korinthiërs
Je kwetsbaarheid tonen vraagt moed, zeker als je al een aantal keren meegemaakt heb dat je vertrouwen wordt geschonden.
Toch wil ik schrijven over de hoop die ik koester, hoop die ik krijg door kleine stappen die ik vooruit zet doordat ik de moed niet opgeef en me overgeef aan de kans om te groeien.
Ik ben een positivo, omgaan met tegenslagen door te zoeken naar de winst in plaats van het verlies.
Op dit ogenblik volg ik een coaching om mijn eigen talenten (en die van mijn dochter) beter te begrijpen. Daar zal ik misschien ook nog over schrijven op deze blog. En ook over ME-time en WE-time, over muziek en over kleur.
Hilde
De paarskleurige glasachtige kwartssteen amethist ontstaat doordat er iets mis gaat.
Er gebeurt iets waardoor de kwarts ‘onstabiel’ wordt en gaat ‘stralen’.
Dus als een amethist een stralende paarse kleur heeft, is dat omdat er iets gebeurt dat niet gepland was.
Dat onverwachte ding, dat voorval, die ongerijmdheid, die oneffenheid, dat ‘niet geplande’ ....maakt de edelsteen net mooi!
Mijn leven is niet zoals ik het had uitgestippeld. Net zoals bij een amethist overkwam me jaren geleden iets onverwachts dat mijn leven overhoop gooide en me verplichtte te schakelen naar een lagere vitesse. Best wel een uitdaging voor een daadkrachtige ram zoals ik ...
Vanuit dit rustigere tempo, ga ik op ontdekkingstocht door het leven , op zoek naar nieuwe, boeiende dingen die mijn leven kleur geven en me doen stralen als aan amethist…ik ben een ontdekkertje en bloggen voor het Samana project CREATIVItijd is mijn nieuwste wapenfeit dat ik met veel plezier tackle.
Mijn leidmotief hierbij ? “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel zal kunnen!*”
Veel leesplezier!
Warme groet
Hilde
* Pippi Langkous
Sien
Als persoon met een psychische kwetsbaarheid, word ik nogal gauw misbegrepen.
Maar wat voor jou gemakkelijk is, kan voor mij even moeilijk zijn.. Ook de eenvoudigste dingen zoals opstaan, douchen, koken.. Het kan soms al een ware uitputtingsslag zijn..
Maar zoals mijn geliefde Frida, een dame bij wie ik ’s nachts een oogje in het zeil houd, denk ik vaak ‘niet gaan, dat bestaat niet!’.
Voor Frida zorgen, dat geeft me zin tijdens de werkweek, want door een majeure depressie en mijn beperkte draagkracht, is mijn zoon enkel in het weekend bij mij.
Gelukkig kan ik me soms laten dragen door initiatieven als t’Hus, of door de liefde en verbondenheid die ik overal kan ervaren en zien in mensen die elkaar liefhebben, al is het bij de bakker..
Bloggers editie 2018
Mille Vermeulen
Mijn voornaam Mille betekent ‘duizend’ in tal van talen. Zelf ben ik dan ook een creatieve duizendpoot en hou ik enorm van schrijven en tekenen. Zo bracht ik reeds twee zelfgeschreven en geïllustreerde kinderboeken uit. Ook voor de Vlaamse overheid mocht ik een boekje schrijven. Daarnaast ben ik gepassioneerd door poëzie en droom ik ervan om een eigen poëziebundel uit te brengen. Mijn favoriete quote is dan ook: ‘Droom niet je leven… Leef je dromen.’
Jos Thaens
Hello, ik ben Jos, sinds kort op pensioen en wil graag tijd maken voor creatieve ideeën zoals meewerken aan de blog bij Samana.
Ik hou van reizen, schaken, leuke babbel, gezelligheid, af en toe naar restaurant en theater.
Een van mijn leuzen ' Leven en laten leven'
Verder ben ik een zoekende naar de ander en een zinvol leven.
Lieve groeten.
Katrien Joris
Vandaag besluit ik om alleen maar te genieten.
Ik ben Katrien Joris bewoonster van vzw Intesa de Meidoorn te Kuringen. Ik ben 43 jaar en wat ik nog kan doe ik nog zelf. Daardoor heb ik een redelijk zelfstandig leven en zo wil ik het ook. Ik wil, ik kan en ik doe.
Ik ben ook altijd creatief bezig.
Ik brei ook sjaals. Op een speciale frame doe ik dat.
Ik ga ook naar de schilderles. De voornaamste hobby die ik heb, is buiten zijn, alleen maar ik ben ook graag onder mensen, genieten van de zon, zelfstandig gaan winkelen in de carrefour, gaan wandelen met mijn rolwagen, iets gaan drinken.
Ook op vakantie gaan met samana, vooral aan de zee geniet ik het meeste. De zeelucht en lekker iets gaan drinken in kleine groep.
Samen lachen, crossen op de dijk.
Ik zit ook veel op mijn ipad dat is voor mij een middel om contact te leggen naar de buitenwereld. Ik email naar iedereen, ik bestel kleren of spullen via websites. Spelletjes spelen doe ik er ook op. Mijn bank zaken doe ik heel alleen op de ipad. Lezen kan ik ook maar dat doe ik te weinig. Skype naar m'n familie in Australië elke zondag.
Muziek luisteren, film kijken doe ik ook heel graag. Spannende misdaad series is mijn verslaving.
Ik ben eigenlijk een normale vrouw van 43 die een zware beperking heeft maar ik heb er het beste van gemaakt. Ik heb een voordeel ik heb geen stress van een man en kinderen, ook werkstress heb ik ook niet.
Waar een wil is, is er een weg ook al is de weg niet altijd simpel maar probeer elke dag te genieten van een klein ding, bv een tas koffie.
Groetjes Katrien
Adriën Gilis
Mijn naam: adriën, gelukkig samen met María, 3 kids en bompa van 6, 5 boys en de jongste is a girl.
Woonplaats: sportgemeente Lummen
Leeftijd: 70 j. jong
Sinds mijn vroege pensionering veel vrije tijd besteed aan vrijwilligerswerking.
Houdt van avontuur, uitdagingen, wandelen, natuur en cultuur, contacten leggen, reizen, Ierland en Spanje.
Wensen: ooit een boek schrijven over mijn pelgrimstochten (ontmoetingen, ervaring en zo meer) en mijn pc-verslaving inperken.
Quotes: “iedereen heeft recht om fouten te maken” en “het grote gelijk bestaat niet”.
Viviane Grieten
Even voorstellen….
Mijn naam
Hallo, voor de mensen die mij niet kennen mag het Mevr. Grieten zijn. Mijn ouders hebben mij als eerste naam Viviane gegeven. Dan volgde Elisa Johanna zoals dat in die tijd gebruikelijk was. Door de neven en nichten word ik als tante Viv aangesproken. Door sommigen Vivi en mijn vroegere zaak noemde Vive. Keuze genoeg zou ik zeggen om mij aan te spreken.
Twee personen die mij mogen aan spreken met “mama” dat zijn mijn zoon en dochter. Ik ben een alleenstaande mama van twee twintigers. De zoon heet Sybrun en is 24 jaar. Hij heeft op 2 ½ maand een hersenbloeding gehad en heeft een mentale en fysieke achterstand waardoor hij hulp nodig heeft bij bepaalde zaken in zijn leven. Daarom ben ik de mantelzorger van Sybrun.
De dochter heet Amber en is 21 jaar. Amber is een pittige jonge vrouw die haar weg gezocht en gevonden heeft. Zij studeert in Gent voor sociale assistente. Het is als mama elke week wel wennen om haar met haar koffer richting Gent te zien vertrekken.
Mijn verhaal.
Op 16 april 2012 zei mijn hart en “nu is het goed geweest met mij te treiteren ik stop er mee.’ Dat heeft mijn leven totaal veranderd. Door de tijd die vrij kwam heb ik ontdekt dat ik creatief ben aangelegd. Kantklossen, bookschrapping, kaarten maken, koken
Zo ben ik ook bij de workshop “ bloggen” uit gekomen. Ik dacht dit is wel iets voor mij want ondanks dat er veel Engels in onze taal aan het sluipen is vind ik onze taal nog altijd een van de mooiste talen.
Met een glimlach op mijn gezicht wens ik jullie allemaal een fijn 2018.
Groetjes Viviane
Carine Gilissen
Ik ben Carine Gilissen, 55 jaar en gehuwd met Marc.
Mama van Frederique, hij is 29 en woont al 7 jaar in het buitenland.
Ik werk als bediende en ben mantelzorger voor mijn mama, mijn broer en zus met een mentale beperking.
Onze papa is overleden toen ik 11 jaar was. Zelf kreeg ik negen jaar geleden de diagnose Brugada syndroom, een aangeboren hartafwijking en in 2015 werd ook Marc ziek. Wij zorgen nu niet alleen voor onze familie maar ook voor elkaar.
Zorgen voor anderen loopt als een rode draad door mijn leven.
Als verdriet overheerst, deel ik mijn verdriet met mijn papier.
Zo leerde ik dat schrijven voor mij helend werkt.
Karolien Broekx
Met muizenstapjes kom ik terug
Gejaagd leven vol drukte
Leegte
Geen uitweg meer
Stilte
Ontmoeting met mezelf
Openheid
Terug naar de bron
Natuur
Geïnspireerd genieten
Rust
Een nieuw begin
Een ontroerend stukje musical
onze dochter schitterde
Creativitijd in de hoofdrol
Els Jammaers
Van het bouwjaar 1976 en opgegroeid aan de Poort van Haspengouw. Ik woon met man en 2 zoontjes nabij de hoofdstad van de smaak. Professioneel begeleid ik vormingswerkers in team en individueel, ik help mee projecten ontwikkelen om kinderen en jongeren in hun kracht te zetten. Sinds kort mag ik mezelf ook free lance-schrijver noemen want schrijven is al jaar en dag mijn grote passie. Ik hou ervan om me te verliezen in het verhaal van een goed boek naast een dampende Latte Machiato (en een koekje ) En als het wat sportiever wordt, dan vind je me op het volleybalplein. Mijn twee oogappels zijn zonder twijfel mijn grootste genot. Drie jaar geleden werd bij mijn oudste zoon diabetes type 1 vastgesteld. Dat veranderde veel en tegelijk weinig in ons leven. Wat niet meer zal veranderen is dat het er altijd zal zijn. En de bewondering die ik heb voor Wannes om er zo veerkrachtig en zelfstandig mee om te gaan.
Karine Baerts
Hallo,
Mijn naam is Karine Baerts, weduwe sinds 2001, mama van Ruben en Carmen en schoonmama van Astrid.
Ik hou van lezen, voornamelijk de Bijbel en andere christelijke lectuur, creatief bezig zijn, tijd doorbrengen met mijn familie en anderen.
Creatieve mensen inspireren mij, omdat ik van hen nog veel kan leren. Ik probeer ook zelf aan de slag te gaan.
Voor een heerlijk tasje koffie maak ik steeds tijd
Graag ben ik een luisterend oor voor vrouwen en tracht hen, indien nodig, bij te staan met raad en daad.
Ik hoop dat mijn bijdrage aan deze blog iets mag betekenen.
Josiane Claesen
Mijn naam is Josiane.
Sinds ik 13 jaar was heb ik pijn en last met beide knieën. Door de knieën te ontzien is ook mijn rug gaan meedoen. En in 2005 sloeg het noodlot toe: ik ben toen erg hard gevallen op de rechter knie. Gevolg: knie naar de felistijnen! De linker knie en de rug zijn sindsdien nog wat erger geworden.
Sindsdien is pijn mijn trouwe metgezel. Ik kan er steeds op rekenen, nooit laat hij mij alleen.
In Leuven zei de Professor: “leren mee leven, mevrouw”
Dat is natuurlijk gemakkelijk gezegd, maar er is weinig keuze: je moet vooruit.
Ik heb het vooral moeilijk met toe te moeten geven dat ik bepaalde dingen niet meer kan doen. Gelukkig heb ik nog een andere metgezel, mijn man, Rudi. Hij is het licht in mijn leven. Rudi staat steeds klaar om mij te helpen. Ik kan steeds op hem rekenen!
Om beter om te gaan met mijn dagelijkse pijn heb ik mijn toevlucht gezocht, en gevonden, in het creatief bezig zijn. In het Doppahuis in Hasselt schilder ik met een groep. Dat is erg ontspannend en de babbel die erbij hoort met die groep doet ook telkens deugd. Daarnaast heb ik zentangle ontdekt. Ook een erg leuke creatieve bezigheid. Mijn droom is om een boek te schrijven. Want de taal heeft me steeds gefascineerd, elke taal.
We hebben thuis dan ook meer dan 2000 boeken. Lezen neemt een grote hap uit mijn dagdagelijkse bezigheid. Die boeken gaan voornamelijk over wetenschappen, in het bijzonder sterrenkunde. Ook het heelal waarin wij leven fascineert me al van toen ik klein was.
En als ik me dan toch eens niet zo goed voel, dan eet ik een spaghetti; en dan gaat het al wat beter!