Beren in Parijs: de kunst van het omdenken

Give yourself the permission to shine, not to shrink 

Als je dit leest, dan herken je het misschien meteen.
Leven met een fysieke of psychische kwetsbaarheid is geen lachertje. 
Het werpt een schaduw over je dromen. Net op die dunne lijn tussen vertrouwd en onzeker, wankelt je balans en wenkt het avontuur. Net dan verschijnen vaak beren die je de weg versperren. 
Er is veerkracht nodig om voorbij die grens te reizen.

Veerkracht is als een spier. Door regelmatig trainen wordt ze sterker.
Voor mij blijft dit meer dan eens een bovenmenselijke uitdaging.
Herkenbaar? Wanneer heb jij voor het laatst uitdaging verkozen boven je vertrouwde cocon? 

In de lente droomde ik van Parijs. Daar zijn geen beren, dacht ik nog.
Ik hoop je met dit reisverhaal te inspireren om belemmeringen om te denken naar kansen en ook jouw kruimelpad van avontuur te volgen.

De aankondiging

Ik val met de deur in huis: ‘Meisjes, we gaan naar Parijs!’
Ze staren me verbijsterd aan. ‘Nee? Je maakt een grapje?’
‘Echt waar! We gaan smullen van de lekkerste croissants, slenteren langs de Seine en verdwalen in het gezellige Quartier Latin. En daarna bezoeken we het paleis van de Zonnekoning in Versailles.’
Mijn pubers gaan uit de bol.

‘Ik wil al zolang naar Parijs,’ klinkt het. ‘Gaan we dan snuisteren in die bekende boekenwinkel? Shakespeare & Co?’
‘En wanneer vertrekken we, mama? Ik kan niet wachten. Mijn Pinterest staat vol foto’s van Versailles!’
Ik geniet met volle teugen van hun uitbundige reacties. 

De voorbereiding

Eenmaal het doel voor ogen, kriebelt het verlangen om te vertrekken.
Een hartsvriendin springt mee op de kar. Gelukkig maar, de gedachte alleen al steunt me.
Ze stelt voor om te rijden. Een meevaller. Of toch niet? 

De eerste beer kondigt zich aan. Het is vier uur rijden! Voor iemand die hooguit dertig minuten pijnloos kan zitten, is dit als slapen op een spijkerbed. Een nachtmerrie. Plan B?
De trein? Yes! De Thalys brengt ons van Brussel naar Parijs in 1u21 minuten. Te gek voor woorden. Er is zelfs een bar in de trein. Verlichting is nabij.

Ook de zoektocht naar een logeerplek verloopt vlotter dan gedacht.
Het ligt in ‘le Quartier Latin’, op loopafstand van de Seine. Zo kunnen we elk op ons eigen ritme het centrum verkennen. De nacht in Versailles is ook snel geboekt.
 
Om stress te voorkomen, pluis ik praktische info uit over wat er te doen valt. Ik navigeer in gedachten tussen de arrondissementen en neem screenshots van bezienswaardigheden. Mijn enthousiasme is niet te stuiten.
Tot er onverwacht een file van beren opduikt…

De onheilspellende sms

‘Heb je het nieuws gezien?’

‘Twee keer raden wanneer? Op 6 april, net wanneer wij aankomen!’

Dit kan geen toeval zijn. Misschien is dit wel een teken om de handdoek in de ring te gooien en thuis te blijven. Ik voel me moedeloos.
Al surfend ontdek ik bovendien dat duizenden manifestanten uitgerekend die namiddag langs ons logeeradres trekken. Ik krijg het Spaans benauwd. Alsof ik in een emotionele achtbaan zit. Kunnen we misschien niet beter naar Barcelona? Rijdt er een hogesnelheidstrein die richting uit? Elders? 
Help. De beren. Wat nu?

Als ik mijn vriendin wanhopig vraag wat we moeten doen, zegt ze luchtig: ‘Oh, beslis jij maar. Annuleren, verplaatsen, … ik volg jou wel.’
Snapt ze het dan niet? Ik ben te moe om die verantwoordelijkheid alleen te dragen.
Kan iemand dit even van me overnemen? 

De beslissing

Being positive in a negative situation is not naive. It’s leadership.
Ralph Marston

Wanneer je jongeren het hoofd op hol brengt met een droomreis, kan je dan op de valreep alles annuleren? Voor een puberbrein is dat toch onvergetelijk teleurstellend? Het is de energiebooster bij uitstek voordat de examens in zicht komen.
Ik kan dit toch niet maken? We kijken er alle vier zo naar uit.

Het daagt me dat het niet de situatie is die me in de weg zit, maar mijn perceptie ervan. Het vraagt een kwinkslag in mijn ingesleten gedachtepatronen. Wat is het ergste dat ons kan overkomen?
En hoe zou het zijn als het allemaal wel meevalt? 
Mijn besluit staat vast. We gaan! 

Ik bel de klantendienst van de Thalys. Men stelt me gerust dat we ons geld terugkrijgen indien de trein niet zou rijden. Er zijn al veel annulaties. Waarschijnlijk is er wel een minimale service voorzien.
Ik surf verder met gulzige vastberadenheid op het stadsplan van Parijs.

Wat ligt er aan de andere kant van de betogende menigte?
Hun route loopt langs de ene kant van de Seine. Montmartre aan de andere. Een idyllische buurt om te bezoeken voordat we inchecken. Met toppers als le Sacré-Coeur, le Mur des je t’aime en la place du Tertre. We kunnen daar ‘s avonds eten om de betoging te omzeilen.
 
Het plan krijgt vorm. Spanning glijdt als water van mijn huid.
Het wordt een heldhaftig avontuur. Wat mij betreft toch. 

Paris la ville Lumière : een reis vol onvergetelijke herinneringen

Parijs heeft ons uiteindelijk alle vier bekoord met haar veelzijdigheid, élégance en ontelbare lichtjes in de nacht. Van vuilnis was geen sprake. De stad rook naar het parfum van de lente.
Ondanks de vermoeidheid onderweg en de verwachte weerbots nadien, voel ik me trots op mezelf en mijn gezelschap.

Vaak zijn de beren op de weg vermomde raadgevers, die ons behoeden voor teleurstellingen of onaangename verrassingen. Ze dagen ons uit om negatieve gedachten om te buigen tot dappere daadkracht. Het zijn knuffelberen met goede bedoelingen.