Bang van angst

Officieel heet het ‘Gegeneraliseerde angststoornis’, maar dat klinkt te nuchter voor het M O N S T E R dat het is. Dit monster woont niet in nachtmerries, wel in elke seconde van elke dag en al het grootste stuk van mijn leven. Enerzijds heb ik gewoon aanleg om eerder angstig te zijn, als ik in mijn familie kijk, maar mijn duizendkoppig beest werd extra gevoed door traumatische ervaringen in mijn kindertijd, jeugd en volwassen leven. Enkel iemand die zelf geleefd wordt door een angststoornis, snapt de impact helemaal, maar ik zou jullie toch graag even meenemen op een safari in mijn hoofd.

Niks in mijn bestaan is zonder angst, en dat mag je letterlijk nemen: opstaan, eten, in de auto zitten, sociaal zijn, relaties, plannen maken, tanden poetsen, gaan slapen, en alles daartussenin.

Bij een heleboel angsten zit mijn gezondheid er voor iets tussen. Thuis waren er 3 gezonde kinderen en dan dat zorgenkindje, met een zucht erbij. Vlug moe, altijd misselijk, prikkelbare blaas, pijntjes, vage klachten en geen duidelijke fysieke oorzaak dus… is het wel echt zo? Er was geen kinderziekenhuis, dus alle invasieve onderzoeken gebeurden zonder enige aandacht voor het kind in dat zieke lijfje, dokters deden hun ding met mijn lichaam, zondermeer. Ik voelde me zo vaak slecht dat ik zoveel mogelijk triggers ging vermijden en vermijding is de ideale voedingsbodem voor een angststoornis.

Ondertussen ‘weten’ we dat er een auto-immune – neuropatische oorzaak aan de basis van maag-, darm-, blaas- en andere problemen en de chronische (zenuw)pijn ligt, toen was ik vooral die ‘flauwe’. De jarenlange onwetendheid heeft enorm veel angsten ontketend, iets in mij is continu alert voor mogelijke pijn en ongemakken en daarbovenop ‘niet geloofd worden’. Nooit een dag zonder zorgen, nooit een dag zonder pijn, en altijd moe.

“From childhood’s hour

I have not been

As others were —

I have not seen

As others saw.”

(Edgar Allan Poe)

Een spoedkeizersnede 19 jaren geleden maakte dat mijn moederschap begon met een immens trauma: ons kind ging bijna dood, de operatie en het herstel waren de hel. Geen seconde begeleiding daarrond, gewoon zo snel mogelijk naar huis. Al is mijn dochter het mooiste cadeau van mijn lijf en leven, de start was zo panisch dat ‘loslaten’ duizendmaal moeilijker is geworden. Ik moet mezelf letterlijk opzijzetten om haar te laten leven. Maar ik doe dat keer op keer, want zij verdient elke kans. Dus ja, ze mag met vrienden naar Londen, en ze mag op kot in Antwerpen, ik steun haar in elke stap die zij wil zetten! Vanbinnen ga ik vaak dood tot ik haar weer zie… en tegelijkertijd blink ik van trots dat zij zo mooi en intens leeft…

Mijn wereld is heel erg klein geworden op een halve eeuw: mijn huis, mijn gezin, korte autoritten naar bekende plekken, veilige maaltijden, weinig vrienden, vrijwilligerswerk bij KIDS, begeleiding door psychiater en Mobiel Team. Ik zal vaker meteen ‘neen’ zeggen op een voorstel, omdat iets overwegen instant angst ontketent en ik die er bij de lijfelijke uitdagingen van elke dag vaak niet meer bij kan pakken. Bang zijn is enorm vermoeiend. Slechte nachten zijn enorm vermoeiend. Pijn is enorm vermoeiend. Dus ik kies op basis van ‘minste stress’ en ‘meeste deugd’, of ‘minste pijn’ en ‘meest genieten’. Het maakt niet populair, bij familie en vrienden. Het vergroot het onbegrip, want als je jezelf isoleert, mag je niet klagen over eenzaamheid.

“Someone, somewhere,

can you understand me a little,

love me a little?”

(Sylvia Plath)

Maar ik ben gelukkig ook koppig, en dus blijf ik proberen – samen met mijn gezin, samen met de psychiater en het Mobiel Team – om dingen te durven en om grenzen te verleggen. Ze zijn vaak zo klein dat niemand ze opmerkt, behalve wie mij echt kent en hoort.

“I have traveled

through madness

to find me.”

(Danny Alexander)

Het verleden kan ik niet uitwissen, de toekomst is voor iedereen een vraagteken. Ik weet dat mijn monster altijd bij me zal blijven, dat mijn compagnon letterlijk mijn schaduw is tot mijn laatste dag. Maar ik blijf werken om steentjes te verleggen, om meer ruimte te maken voor kleine gelukjes. Ik heb enkele geweldige mensen rond me die me onvoorwaardelijk graag zien (al beperken mijn angsten hun wereld ook). Er is een team dat achter me staat om het monster niet groter of onoverwinnelijk te laten worden waardoor het mijn laatste ‘genieten’ nog zou afpakken. Dit lijf en ook dit hoofd verkloten dagelijks erg veel, maar niet alles, en voor die beetjes schoonheid blijf ik volhouden…