* 50 *

Eind januari werd ik 50 – in tegenstelling tot andere voordeuren, is deze voor mij wel opvallender, ik had geen enkele moeite met 30 of 40, maar met die halve eeuw komt de realiteit toch wel hard binnen. Je krijgt als vrouw meteen een paar ‘fijne’ uitnodigingen voor een mammografie en darmonderzoek, en zelf kreeg ik ook het kadootje van de perimenopauze, met een strik errond. Hormonen razen zoals in de puberteit en stemmingen razen mee. Het al falende lijf krijgt nog extra klachten, het mistige hoofd is vaak in de war, en ik ben extreem prikkelbaar voor mijn arme huisgenoten.

“I need solitude.
I need space.
I need air.
I need the empty fields round me;
and my legs
pounding along roads;
and sleep;
and animal existence.”
(Virginia Woolf)

Anderzijds zit ik na 50 jaren wel zekerder in mijn eigen lijf en leven. Ik probeer de verdediging te staken: ik koos niet voor dit lijf en hoofd en de beperkingen, ik ken ze wel als geen ander. Ik sta aan mijn eigen kant als dokters of medemensen dat niet doen. Ik kies bewuster prioriteiten waar ik mijn schaarse energie wil in stoppen, en ik gun mezelf meer de fysieke en mentale rust die ik nodig heb.

Ja, ik blijf vaak in bed tot de middag – mijn nachten zijn enorm gebroken door pijn en plaspauzes, en me door de dag slepen zonder wat extra uurtjes als het niet hoeft, die tijd is voorbij.

Ja, ik kan genieten van een avondje knippen en plakken met een stapel Flows in de zetel – het lijkt zinloos maar voor mij is het creatieve therapie om de dagen vol te houden.

Ja, ik zeg sneller ‘foert’ tegen de wereld – ik heb een warm gezin en weet dat dat al heel veel is, want anderen zullen hun oordeel toch klaar hebben zonder mij echt te kennen.

Ja, ik leer anders naar mezelf kijken – ik heb een wankele gezondheid en zit vol angsten en onzekerheden, maar ik doe wat ik kan als mama, als dochter, als partner, als vrijwilliger, als vriendin.

“The more one does and sees and feels… the more genuine may be one’s appreciation of fundamental things like home.”
(Amelia Earhart)

Zo intens als ik pijn en koude en warmte en geluid voel, zo intens kan ik ook graag zien!
Zo koppig als ik tegen dokters in ga als ze niet willen horen dat mijn lijf anders reageert als een standaard lijf, zo koppig kan ik ook elke dag de mooie kleine dingen blijven zien zelfs op de donkerste dag!
Zo chaotisch als angsten en zorgen en gedachten mijn hoofd dagelijks vullen, zo chaotisch komen ook de creatieve ideeën met tien tegelijk, en dat is niet alleen mijn redding maar inspireert ook al eens anderen, en er komen soms echt wel mooie dingen uit mijn handen!
Zo snel als ik de moed kan verliezen na weer een medische opdoffer, zo snel kan ik ook weer hoop vinden na een knuffel of gesprek, of genieten van een bloemeke in de tuin!
Zo donker als de nachten vaak zijn, zo licht kan ik ook de wereld zien als ik kan gaan wandelen met een streepje zon!

Na 50 jaren in dit lijf en leven, zie ik een vrouw in de spiegel die nog altijd probeert een balans te vinden tussen wishful thinking en realiteit. Dit is wat het is, ik heb een (t)huis en enkele mensen die me graag zien, ik kan nog gaan wandelen als het niet te warm of te koud is, ik heb een hoop rommel maar ook een hoop creativiteit, ik heb vaak hulp nodig maar ik kan zelf ook helpen, ik geniet van de kleinste gelukjes, en ik heb die 50 tenminste al gehaald, ondanks alles…